دیوانه ی تو
دیوانه ی تو بوده ام .
گویم صنما افسون شده ام
مجنون شده ام مجنون شده ام
در خون بُده ام گلگون شده ام
افسون شده ام در خون شده ام
مِی گون شده ام بیرون شده ام
صاحبدل و لیک غمگون شده ام .
بیرون شده ام بیرون شده ام
وانگه صنما در خون شده ام
افسون شده ام شبگون شده ام
هِی گو شده ام هو جو شده ام 2
دیوانه ی تو
دیوانه ی تو
دیوانه ی تو بوده ام
من چون بُده ام
این چون شده ام
دور قمرم مهگون شده ام
رُسته زِ نیاز رَسته ز هراس
هِشته غم و لیک چون گم شده ام
افسون شده ام مِی گون شده ام
در خون شده ام
من چون شده ام ؟ 2
راویِ نیاز رازی به هراس
آن شورِ سحر کز تب شده ام
شبگون شده ام
طاهردل و چند بی چون شده ام ؟
من تو بُده ام این چون شده ام ؟
دیوانه شدم دیوانه شدم
هر دم صنما من تو شده ام
افسون شده ام افسون شده ام .
یک دم این جمله زیادت سرد بود
آنکه گفت در بحر غم باید غُنود
تک ستاره نم نمک آنقدر خورد
از سیاهی تا شبی جانش بمرد
من لبم سبز از نگاهی روشن است
بی ستاره ماندم اما دل من است
آن منِ من که شعورش مرهم است
نیک و بد یک جا یه کاسه درهم است
این ستایشگونِ غمخون محضِ چیست
محض دل آزردن و دل بستگی است
یا به قیدِ عالمی یک عالمه است
این ستاره روشن از جودِ همه است
یک پیاله قیدبندِ کبریا
یا به وقتِ تیرگی بار بلا
این ستاره ماه را مانند بود
تا که خور بود روشن و فروند بود
اینک این تن ماند و این سوز دنی
تا به آخِر بودِ بودم ماندنی
لحظه ای روشن تر از بسیار شد
آن زمان کز خاک گشتم زار شد
بی شک اینک آسمان مال من است
دست بردم تا فراسو روشن است
یک دم یک واژه دلم را تنگ کرد
یادِ آن حسی که بودم سنگ کرد
آسمان آبی تر از لبخندِ تو است
من زمین را ترک گفتم تندرست
گرچه یک آن این همان پیوند بود
که درونِ واژه ها را می سرود ۲
۵ بامداد
۱۰ فروَدین
به تو نگاه می کنم
نمی یابم
هنوز را هماره را
ــ همان بارقه چشم در راهِ جنون است . ــ
تو را پناه می شوم
زیاده خواهم شاید . . .
تو را پناه می شوم .
نمی یابم
نگاه را پناه را .
ــ همان فِراق مرا عذاب این کنون است . ــ
فرا یاد آر مرا
مرا
اینگونه
آغازستی
این چنین پنداشتی
مرا فرا یاد آر
مرا آغاز کن
نگاهم کن
پناهم باش
زیاده خواهم شاید .
مرا بیاغاز
نگاهم کن
پناهم باش !
به من نگاه می کنی
مرا پناه می شوی
تو را رها نمی کنم
زِ من رهاتر از خودی .
مرا سوار می بری
میانِ این پیاده ها
مرا قرار می شوی
ــ به سانِ گُنگِ شب زده
شبی قراری به آهی ــ
چنان پناه و همدمی
برای ماه و من
به سانِ خور می شوی .
مرا نگار می شوی
بیا ز من ز ما رها
بیا صدا و همصدا
تو را رها نمی کنم
مرا پناه می شوی .
به تو نگاه می کنم
سواره ای ز ما رها
مرا چه ها نمی کنی ؟
تو را قرار می شوم
مرا نگار می شوی .
تو را فدا نمی کنم
ز ما رها نمی شوی !
یادگار روزگاران بهی
مانده نقشت سالهاست بی گفتگو
همرهی از جنس خود می جویمت
با تأنی با سکوت کارت چه بود ؟
محو کردی این سرا را هست و بود
چارگه پنداریم
جسم تهی
لابد از صاحبدلی داری خبر
مانده نقشت در سرای انتظار
صورتی جز صورتِ خود وا مَدار
با من آخِر ماندگاریت از چه بود ؟
یادگار فرّهی و گوهری
نامده بازم بری
بی همرهی
نقش تو
آن نقش بی تار و پودِ دل
ناشده گِل صد گُلم بهر چه بود ؟
بی تغیُر
سالها را زنده ای
نقش باشی
نقش من بی همهمه
با هیاهو
در ظُلَم
نامت چه بود ؟
عشق تو یه انتخابه
همون عشقی که می خواستم
فکر نکن شدم پشیمون
به خدا این دفعه راستم
نیم دوجین مشکل و وعده
خیمه زد رو خوشی ما
نگاه کن دلت چی میگه
تمومه بیهوشی ما
صداها خیلی غریبه
دیگه زیبائی فریبه
من همونم که می دیدم
رنگا راستی چه عجیبه
میرم دنبال یه کسبی
تو یه شهری دلا خوابند
پُر نفرت و تعصب
تخم خشمُ شب می کارن .
اگه میراثِ نگاهم
واسه روحی که بلنده
نشه دلخوشی و خنده
به خدا منم بازنده ۲
یادِ اون روزای شادی
بیشماره تو نگاهت
چه کارائی که نکردیم
نبره صبر و قرارت
اون سفرهای قشنگی
به زیارت و سیاحت
رو به قبله سوی لبخند
این بشه واست ضیافت
من لبامو که می بینم
همه طعمِ گسِ بوسه ست
این همه هدیه تو کاشتی
روسیاه بازم خروسه ست
ای همه آرامش و خند
یه نگاه از کهکشونی
انتظار تمومی داره
باقیشو خودت می دونی
اگه هر لحظه تو شبهام
یه نگاه از تو نباشه
کور میشه چشِ ترانه
تا به دیدنِ تو پاشه ۲
در ابتدا یک رباعی زیبا از دوست عزیزم آقای هادی صداقت :
نه از دل خاک بود و نه از افلاک
این دشمن ناپاکی از شستن پاک
مهمان همیشه ی لب و دندانت
خوشبخت ترین عاشق دنیا مسواک
http://www.louzi.persianblog.ir
بر نشسته آرام
روی این تلّ بلند
سایه اش اُفتاده
راست موزون ساده
پای او در خاک است
صورتش غمناک است
تک و تنها بر تلّ
بس که او شبناک است
روی در روی اُفق
دستش افکار بلند
قلبِ او جای دگر
پشتِ شبهای نژند
قلمش هر دانه
دانه دانه شنها
نفسش ببریده
پای این شبگِنها
سرد و افتاده به خاک
نغز و نو او به پگاه
سرفراز است گر چه
اوفتاده به نگاه
می طراود شبها
در شبان او بالا
روی کوهی ساده
مَه به او جان داده
سنگِ لاکپشتی ما
رنگش از من و تو سیاه
جای او ساکن تا
دل اون نشه تباه
اگه از تلّ بیفته
کنده شه جنب بخوره
اصلا اون غم نداره
بازم شبا رو میشمره
ستاره ها رو میشمره
پائیز ۸۲
اهواز
رمق نمونده واسه دل
سکوتِ تو بتِ دله
بیا نلرزون تنمو
رفتنِ تو تهاجمه
به اون نگاهِ غربتیت
یه رنگِ آشنا بزن
لباس ترس و نفرتو
از سر تا پا یهو بکن
بکن که من فرو برم
تو عشق و ناباوریام
بکن که من از رو برم
بشکونه شرمُ خنده هام
بذار صدای هق هقم
فقط تو گریه نباشه
اونقده خنده خنده تا
دل روده هامون بپاشه
بذار که دیو نفرتُ
همینجا با هم بکشیم
توی بغل بگیر منو
تا طعمِ هم رو بچشیم
صدا بزن اسممُ تا
غولِ چراغم بپره
اونقده لب رو لب بیار
کتاب حسرت بدره ( ۲ )
سوز زمستونی شب
عُق زده رو رویای ما
لباسِ تقدیرِ منه
یا سردیِ دلای ما ؟
اگر چه عاشقم ولی
دلم رضا نمیده آه
بازم تردید بازم تردید
اینم طناب این تهِ چاه
کنار من که رد شدی
بگو که ارزش نداری
حماقتِ مجسمی
بُتی تو لرزش نداری
قلبِ پُر از کثافتت
الهی پُر شه بگیره
بوی تعفنت حالا
فرداست که ننگی بمیره ۲
تو این شبِ پُر از خدا
یه فکر خاکستری هست
که جا گذاشته تو سرم
وِلوله و کولی مست
نه خوابم رنگِ خواب داره
نه تو نگام صداقتی
پشت و پنام اون تکیه گاه
روا کرده هر حاجتی
خدای من خدای ما
قرار دل رو برسون
با تو باشه هر جا باشه
تو تکچراغِ شبمون . ( ۲ )
رمق نمونده واسه دل
سکوتِ تو بُتِ دله
بیا نلرزون تنمو
رفتن تو تهاجمه . . .
آخر تابستون ۸۴
مسخِ شب و پیوند
مستِ التماس بارون
اونیکه با من اسیره
شبونه میاد به میدون
اونجا که سوار زخمی
تا صبح از درد می ناله
که منم سوار میدون
اونکه با غُصه اسیره
دل من تا به ابد اونو می خواد
غم من تا به ابد وسوسه می خواد ( ۲ )
که می ناله جغدِ زخمی
توی هِی هویِ زمستون
اونجا که برفو ندیده
می باره هی بارون بارون
اون یه شهره
پُر خونه های ویرون
که یه سنگه روی سنگی
پُِر زندون پُر زندون
منِ مصلوبِ دقایق
من بی نگاه پریشون
منی که با من اسیره
یه باره با من می میره
که می میره توی رگبار زمستون
اون زمستون که نه حتی توی چله اش
رنگِ برف رو هم ندیده
توی شهر بی زمستون
آینه ها رنگِ بهانه اند
توی شهر بی زمستون
پستوها مستِ ترانه اند
. . .
به خدا مثلِ سگ پشیمونم
دیگه از دستِ شب نمی خونم
من که هستم یه عالمه کِرمی
تو پریشونی و لجن هه می لولم
من خدا رو به قبله گم کردم
به خدا که پول عشق و عاقبته
طعنه منت نصیحتم تا کِی ؟
اون خدای پول اصلِ عافیته
زندگی ثروت است و آرامش
مرگ سهمم که خیال پردازم
این چه کردم چرا چنین گشتم ؟
این منم منم هوسبازم
به خدا که مثل سگ پشیمونم
واست از رنج و غم نمی خونم
تا خداوندِ پول پشتت نیست
خر نشو بگو نمی تونم
یک نه گفتن بِه از دروغِ یه عمر
یک نه گفتن به از فلاکت ابدی
به خدا عشق فقط پوله
خر نشو نه بگو اگه بلدی
قصه ی باختِ بازنده
حرفِ تکرار روز و این قفسه
تو بخون پرنده ی اَلحان
این تمامِ خواستِ یک مگسه
من ذلیلِ ابد خرافاتی
تو بتازون برو سماواتی
تو گلو و سیم من این فنس
من یه سرباز و تو بناپارتی
نکبتم تنبلم یه بی مقدار
من همین پستم و تو خود هوش دار
هوش باش که منگِ طوق نشوی
واِلا مثل ما در این چرا بسیار ۲
ترنمی دوباره
آینه ای شکاره
اهریمنی سواره
دوباره بی دوباره
رسا چو آئینه
نگارِ دیرینه
سزا بدین خورشید
شرار هر سینه
فسونِ بی کینه
قرار دوشینه
قیامِ هر پائیز
به دار پارینه
فرار هر جادو
ستاره ای کم سو
شبانه ای بی مَه
کنارِ هر شب بو
خلوصِ بی پایان
به پای این ایمان
سرودِ ره پایان
به وحشتی این سان
می خوانم
از تو برنجم از دل
از تو بنالم جانم
ورا ز من چرائی ؟
تو هم قبیله ی شب
تو هم تبارِ پائیز
تو را به شب سپارم
ترانه ام چرائی ؟
در این ضیافتِ تن
توئی در آن کرانه
تو را به خون سپارم
زیارتِ شبانه ۲
به ساز دونِ شب خیز
به التهابِ پالیز
به رازیانه ی غم
ترانه های ستیز
ترنمی دوباره
ستاره بی دیاره
حِماسه های خط خط
مرثیه بی شماره
کلامِ حادثه پُر
زِ رنج نابِ نامی
ز کودکانِ سامی
زِ من ز تو تمامی
من این جَرَس که خوابم
به گونه ای ثوابم
شنیدنِ دوباره
که همگِنی خرابم
مرا بخوان به جادو
ستاره های کم سو
شبانه ای پُر از غم
پُر از نیاز شب بو
در این ضیافتِ تن
توئی در آن کرانه
تو را به خون سپارم
زیارتِ شبانه . . .
تو بگو من که برات
یه حرفِ تازه ندارم
تو بیا توی دلم
« چشات چه نازه » ندارم
آخه می دونی دارم
چهرتُ از یاد می برم
ابر قو نشونِ نورُ
با یه فریاد می درم
توی آسِمون آبیم
چند تا لکه ی سیاه هست
رو زمینِ تن طلائیم
چند تا برکه ی گناه هست
اینجا مرغِ ناشناسُ
رو هوا دار می زنن
کفترای ناسپاسُ
تو شبا جار می زنن
مرغ دلم مسافره
مسافر صحرای دور
به انتظار مرگِ سبز
رو به تو و یه دشتِ کور ( ۲ )
تو ببار من که برات
کویر خشکِ تب زده ام
تو بساز خونه ی عشقُ
من خراب و شب زده ام
آخه صد ساله پناهم
کوله بار کهنگی ست
تو رو کم دارم عزیزم
من تبارم سادگی است
توی دهلیزِ خیالم
نه نوای عاشقونه
نه خدای بی کرونه
نفرتی از این زمونه
اینجا غنچه های یاسُ
تک شکوفه های نازُ
با تگرگِ نا امیدی
میشکنن میگن « خداستُ » ۲
مرغِ دلم غمگین شد و
تو کوچه ی بی کسی مُرد
سر تا به پای شهر دل
از رنج و دلواپسی مُرد ( ۲ )
لنگرود تیرماه ۸۴
تشکر از شما
به خاطر اشکِ زیاد
به خاطر اون راهِ دور
بیشتر یادم نمی یاد
تشکر از شما
به خاطر صبرِ جزیل
قلبی که تکه پاره شد
به خاطر منِ بخیل
تشکر از شما
به خاطر عمقِ چشات
محض همه حال و هوات
میگم که اون اشکت دراد
تشکر از شما
به خاطر دلی اسیر
قلبی که همدلت نبود
بخشیدی به منِ حقیر
بخشیدی اما نه عشقتو
همه رنگِ سیاهمو
دیگه شبها سر نمی یاد
نفرینی ام با سِحر تو
جادوگرِ شبِ کویر
هم زشت و یه کم پیر
بی خیال هر چی گفتم
یالا برو دیگه بمیر
تشکرامو پس بده
کسی رو یادم نمی یاد
انگاری من خواب بودم و
هذیون و حرفای زیاد
تشکرامو پس بده
الهی خواب به خواب بری
به خاطر اون راهِ دور
مرخصی میتونی بری . ۲
ا - راغب
برای تیمور ایوبی
یکی همینجاست
تو این زمستون
می میره با شوقِ
بوی بارون
یکی همنجاست
نشسته با تو
که مونده بی تو
مست و هراسون
یکی همینجاست
رو بطنِ غوغاست
تو بیشه های
سردِ معماست .
اونکه نگاهش
رنگِ قراره
اونکه خدا رو
با شب میاره
اونکه سپرده
ما رو به بارون
اونکه گرفته
شبو ز دالون
اونکه بهارش
خزون نداره
ریشه ی ابرو
تو دشت می کاره
اونکه یه جنگل
اونکه یه دریاست
اونکه صدایِ پاکِ اهوراست
می میره بی تو
ترنمِ پاک
نوای باقی
الهِ افلاک
می میره بی تو
که همصداشی
که همترانه
تو پا به پاشی
می خونه با تو
از باد و بارون
از این ضیافت
از این زمستون
میخونه با تو
از اون هوائی
که صوفیانه
بشه خـدائی .
یکی همینجاست
توی نفسهام
روی نگاهم
جای قدمهام
یکی همینجاست
رو تنِ دیوار
زیر چراغی
اسیر تکرار . . .
یکی همینجاست
یکی همینجاست .
۲۶ آذر ۸۳
از من خدا نگهدار
خاطره ی خیالی
تو این سکوت و تردید
یه قصه ی محالی
از من خدا نگهدار
رسمی که عاشقونه ست
کنار هر شروعی
پایونی بی بهونه ست .
دیگه به خاطر شب
یک چلچراغ نمی خوام
وقتی که با تو هستم
صد چلچراغ رویام
گاهی به خوابِ من باش
گاهی که وقتِ غُصه است
سر تا به پا سرودم
تازه شروع قصه است
لبهای بی ستاره
واسم دعا کنین تا
یک آسمون ببارم
صد کهکشون بیارم
ساعت به ساعتِ شب
جائی که وقتِ گریه است
اشکم تو را فراموش
با دل شدم هماغوش . ۲
از من خدا نگهدار
ترس شبِ جدائی
اشکی که رنگِ دریاست
میگه دیگه رهائی
از من خدا نگهدار
وقتی که دل باهامه
من یک تنم یه گیتی
شب روشن از صدامه . ۲
ا ـ راغب
آخر تابستون
کنار همه دل شکستگی هام
بغضِ آهنگِ تو بود
مُردم از این همه بی قراری
دنیام همه به رنگِ تو بود
توی تمومِ کوچه ی زمستون
تو همون قطره های بارون
که میده اُمیدِ یک بهارون
به دلا ی خسته ی هممون ۲
اون قده مستتم عزیز
که حدِ آخر نداره
شبای سردِ ذهنمو
فکر تو باز سر میاره
داغ نگاهِ آخرُ
سوزونده از پا تا سرُ
یه نیگاه کن به این ور و
تویی تنها همسفرُ
سرمستِ اون خیالتم
قربونی وصالتم
کعبه ی آرزوی من
دنبالتم دنبالتم
فردا نیای که دیر شده
امروز با شب اسیر شده
تنها نگینِ خونگی
دل دیگه گیرِ گیر شده
اومدنت محال نشه
دل دیگه چالِ چال نشه
ببین که گریونِ توام
قرار بذار که قال نشه ( ۲ )
دشنه برآهیخته
نور می تراود
به نگاهی مأمور :
STAB
امشب با
وحشیترینِ خیالات
همراه خویشم .
امشب باز
نگاره‌های ویرانی
دُردِ شرمِ آخرین جام را
به نومیدی یک کابوس
سر می‌کشم .
پُرم از واژه‌های درد
ورطه‌های سرد
گامهای بی خویشی .
امشب باز
سرافکن
تمام واژه‌های خرد است .
واژه‌ای کلان می جویم
ذبیح آخرین را می جویم
تا هماوای مرگ سخیف
در زیستن در مردگی
بمانند پَستن
شایسته‌ی تن باشد .
امشب با کثافتِ درون
همگامِ کُشتن
همزاد رُستن
در لجنزار ستیز ذره‌ها .
امشب باز
مرگ نیشخند می زند
که مرگبارتر از من
بسی مشحون ، شنگرف
آمیخته با شرم
ترا در بر خواهد گرفت .
ـ چه مبارک سحری و چه فرخنده شبی ـ
شب مرگ سَکاکی
در آغوش اِ آ
اِ آ ای برآساینده‌ی جان
دل‌آرام این پستن
تو آن حقیقتی .
اِ آ ای آرامش
پستن و تن
اِ آ رای همهْ آرمیدگان .
خون ،
برخواهد شست دل گندیده را
خون ،
برخواهد راند احساسات پوسیده را .
قلبم را از پشت بدران .
تیرگی درون بر برون فزون است .
باشد که ظلمت رخ به رخ شرم سرد بر من فرود نیاید .
خنجری فرورفته
از تاریکی به ظلام
از خاکستری به سیاه .
به تباه به تبه
تن .
دستی تنها دستی
کننده در کار نیست
دستی که با نام خدا فرو می شود .
امشب با
وحشیترین خیالات
سست شده‌ام .
امشب باز
تعفُن وجود
سر را از لاک بی خویشی
برون فکنده .
باز ورطه‌ای سرد
با گامهای بی خویشی . . .
کاش می توانستم ، بگریم .
بی غرور و بی صدا من
تهِ این کوچه خمیدم
ناله ناله اشک ماندم
تا براسودن سرودم
اگر از هجمه ی تردید
جان سپردم خشم خوردم
من تو را آبـی ستودم
تا قیامت ترس مُردم
ساحلِ بی کینه گی را
پای لبخندِ تو باختم
چون تو را دریـا شناختم
دل و دیده ز تو ساختم
کاش از روز گرامی
به تو پیوند داده بودم
ساده بودم ساده ماندم
من برای فهم زودم
اگر از پای تباهی
تا سر و روی سیاهی
دلکی را شور دادم
همه از توست تو پناهی
تو صدائی خوب فرجام
تو بر این بنده خدائی
من از این سر در گمی ها
شرم ماندم تو روائی
من اگر کینم اگر حرص
تا به بودن تا به آخِر
صورتِ افضل دوائی
از ازل با این مسافر
نه سکون و گریه مانده ست
نه به شِکوه پا فشردن
این همه دار و ندارم
از تو بودن از تو خواندن
بی غرور و بی صدا من
سادگی را در تو دیدم
ناله ناله اشک ماندم
تا براسودن سرودم . . .
توی این سرو صدای کاغذی
وسطِ رنگای تند نه فانتزی
توی این پس کوچه های جمعِ خاک
توئی و یه دنیا حرف بی کسی
صدا هنگامه ی وصل تن هوا
وسط پیاده روهای بلا
تو و یک عالمه مهر به یک طرف
تو و یک عالمه قهرِ بی هدف
قهری با دنیای من
چون دشمنم
از تمومِ اون طرف
دل می کنم
همه اطراف پُر حسرتند
ولی
واسه قبر کردن تن
گِل می کنم
بیا تا سر و صدا مچاله شه
که فقط من و توئیم ما همنفس
بیا از سر غروب حواله شه
که توی صبح سکوت توئی و بس . ۲
دوشنبه
۵ / ۶ / ۸۶
۴ بعد از ظهر
میگن اون ته قدیما
اونجا که بو خاک میاد
مردمون رسمائی داشتن
من که یادم نمی یاد
بذا تا خودش بیاد :
تنوره ی دیو سیاه
تو این دو روزه ی تباه
نه که معنا نداره
آخه دلخواه نداره
ساعت شوم و وقتِ بد
ستاره ی اقبال و مد
نه که اومد نداره
آخه سردرد میاره
گربه سیاه و نردبون
بخت و اقبال کهکشون
نه که حرفه سرابه
آخه ساعت می خوابه
نحسی سیزده پیش
شرارت سه دونه شیش
نه که ایمون ندارم
آخه سر در نمی یارم .
حالا دیگه اون شغال
هر چی زوزه می کشه
آفتاب بارون می کنه
میگن طفلی ناخوشه
حالا هی آب می پاشم
تو حیاط تو باغچه مون
نه که جن پرون باشم
آخه شبها وقت دارم
حالا یک روز دیگه ست
یک شروع و وقتِ خوب
دل ضعفه باز سر صبح
جیک جیکه تا به غروب
یکی فوت کنه منو
واسم آیه بخونه
نه که من خرافیم
آخه شانسه بشمارم ؟ ! ! ۲
وسط تابستون
ا ـ راغب
دل تو مال منه
اما من جا ندارم
وقت گذشت از سر ما
به یه بهتر میسپارم
حالا یه چند سال دیگه
میگذری از این خیال
شاید موندگار باشه
اما بیخی ضدِ حال
واسه تو یه تجربه ست
یه هوسبازی و بس
واسه من خطر داره
تهِ کوچَت بن بست
حالا هِی عشوه بیا
سر و دُم تکون بده
یه دام تازه بذار
سر باغچه جون بده
شایدم کار منه
کسی که عاشق کرد
یا یه آبِ نو برات
تنتو قایق کرد
شایدم کار دله
تازه تو شروع شدی
خطی نو از زندگی
بگذرون به سادگی
قصه ی ما من و تو
قصه ی گنجیشکک و
گربه ی ناز دو رو
تهِ قصه روبه رو
یا که بال و پر بگیر
یا دیگه می خورمت
میدونم که پاکی و
به خدا میسپُرمت .
گربه هیچوقت نیومد
توی اون باغ نزار
وقتِ جیک جیک چشم می بست
سر به زیر و دل خمار
چند باره این حرفا رو
کم و کم تکرار می کرد
یا که درویشی و خواب
یا که مردی و نبرد ( ۲ )
وسط تابستون
ا ـ راغب