شاه قلی

بغضِ این ترانه ترکید

   تو رو جونِ دلخوشیها

      تو رو جونِ این شبانه

           بسه فصلِ دلخوریها

     شاه که بخشید

      تو کی باشی

     شاه قلی باشی   نباشی

         دیشب اون حسابی خندید

                  توی فصلِ ساده گیها

      یه شبِ  پر از سرور بود

        غصه خوردن   حرفِ زور بود

            خیر  و  خنده  و  برنده

                  انگاری   توئی بازنده

           درُ روم نبند  ستاره

               شبم از تو   نور می گیره

                 نذار  بی خیالِ ما شم

                     دلِ من   بدجور اسیره

     اون حقیره و می دونم

               طاقتِ  قهرُ نداری

                 با یه بوسه     گلِ پیوند

                       مهرُ توی دل می کاری

               باز نری بگی به من چه

                  بدتر این قصه نمیشه

                    غصه الانه تو ساقست

                             نذار بزنه به ریشه

                       خنده ها تازه نمیشه

                         اگه تو با من نباشی

                         دل من کوچیکه   اما

                          میتونی  یه جوری جاشی

          بغض این ترانه ترکید

               تو رو جون دلخوشیها

                  تو رو جون این شبانه

                      بسه فصلِ دلخوریها   .   .   .

وقتشه

ساده ی ساده گذشت

من هنوز بی خبرم

من هنوز منتظرم

بی عمل  مفتخرم

ساده ی ساده گذشت

روزهای بی جواب

در پی معنا شدن

در هزار تویِ سراب

دل که رازی شد به مرگ

تن پیِ افسانه شد

یک خیالِ بی سحر

نا رو تا اون خونه برد

خونه ای که هر کسی

آجری با کینه کند

آهنش مونده به جا

آتیش افتاده   نخند

خونه ای که مردمش

قرنها با خونِ دل

با هزاران آب و گِل

یکه کردن تو جهان

فخرِ بی پایانمان

تو نذار بر باد بره

خاطراتِ بی شمار

گرچه سیل  طوفان و سنگ

رو سرش  هزار قطار

تو نذار افسانه شه

وقت تنگه با تواَم

دور و نزدیک هر کجا

در رکابت می دُوَم

در پی یک روز شاد

مردمان و ابر و باد

با هزار اشکِ سیاه

خنده    یادم نمیاد

دل تو سینه منگِ منگ

با خبرهای جفنگ

باز یه عده قاتلن

میزنن شیپورِ جنگ

تا بکوبن مردمو

خوردتر شن زیرِ فقر

زندگیهای سگی

دنبال یه پوستِ ببر

با بقای ظالما

گم میشن نسلای بعد

تو نداری   اشک و درد

تو خماری و نبرد

تن فروشی    راهِ بد

ما همه قاتل میشیم

نه پدر    اجدادمون

جرم اونها نادونی

اینه قصه     بی زبون

جرمِ ما که می دونیم

ساکت و راضی به مرگ

اینه که پا نشدیم

اونا برگ    ماها تگرگ

اونا بد رُسته بودن

هر چی بود تموم شده

ماها چی جواب داریم

بگیم نقشه گم شده  ؟ !

همه خسته    بی ثمر

هر کی دنبالِ دَدَر

بعضیمون  اجیر شدیم

بعضی موندن   گِل به سر

هنوزم دیر نشده

گُلِ چار فصلا توئی

چرا موندی بی خودی

ناخوناتو می جُوی

بسه نفرین   یک عمل

بسه گفتن    پا بشیم

وقتی فهمیدیم با فکر

میکنیم   ریشه رژیم

ما که میلیون ها بشیم

صد هزار جا میزنه

بشناسیم   فردامونو

اصلِ کاری   میهنه

نه که مثلِ نسل قبل

شورش  فتنه   شیر تو شیر

ماها  باید بدونیم

کی باید بشه امیـر    ٢

من حالا منتظرم

وقتِ بوسیدن بیاد

وقتِ سبز و روشنی

آبی و پاکی میاد

من حالا دل میدونم

هموطن ما با همیم

آرزو کردن خطاست

آشها رو هم نزنیم

ساده ی ساده گذشت

روزهای  بی خودی

سادگی  حماقته

نگو بنده    نخودی

ساده ی ساده گذشت

این همه سالای بد

دیگه خوردت نکنه

اونیکه خطت زد

خط بزن دنیاشونو

متحد  مشتا گره

یکدل و  یک فریاد

دیوِ زشت باید بره   .   .   .

١٧ تیر  

دل تو را دوباره چید

بی ترانه تر گذشت

روزهای داغ تیر

تیز و تند و بی سوال

در ورای نقطه گیر

بی ترانه تر گذشت

گر چه ما به هم شدیم

گر چه من شروع شدم

ما دو تن  به یک خودیم

ما سرودِ فصل تاب

دورها همه سراب

یک شروعِ بی جواب

ثانیه  دل و شتاب

تا تو را دوباره چید

با تولد و امید

یک دلِ پر از خیال

با علاقه ای شدید

من ز خود به در شدم

با تو تا سحر شدم

یک نگاه تازه نیست

من کنون  خودِ خودم

ساقیا  ستاره کو

آن شهابِ خاره کو

با من از ستاره گو

اوجِ اوجِ بی فرو

بی شبانه دل بگفت

چشمِ غصه ها بخفت

هر چه را که گفتنی است

تا تنِ حزین شنفت

من ز تو جوان شدم

ای پریِ خوش صدا

زنده کردی با گذشت

یکه بامِ بی هوا

شکر ایزد  هر چه هست

ما دو همره شبیم

غرق سایه گر شدیم

با تو تا ابد تبیم

خاطرت عزیزتر

از دو روزِ پر شکست

با تو من شکفته پر

در هوا   جهانِ هست

خالیِ دلِ من از

مهرِ تو فزون شده

از درونِ سینه ام

غیر عشق برون شده

ساقیا خیالِ مست

کو شتابِ بی شکست

کو شدن بدونِ درد

بی فراق و بی گسست

ای خدا ازم نگیر

آن نگاه پر غرور

این دلی که پا شده

بی عبور و پر سُرور

ای خدا نظاره ای

چون پناهِ ما توئی

حرف با تو واژه شد

واژه را شراره ای

این شرر همه ز توست

ای شریکِ بی نیاز

با تو دل ستاره ای

شد شهابِ قصه ساز

بی ترانه چون گذشت

نیمه ای ز ماهِ تیر

این همه شکفته ها

با تو تا ابد  اسیر  .    ٢ 

یک امید

آخر هیچ حسی نداشت

آن پرنده پر کشید

با تو از فردا گذشت

با هزار عشق و امید

آن پرنده گم شد و

بوی لانه با تو بود

آنچنان عشقی نبود

یا هزار حرف و سرود

او به تنها یک امید

در هزاران کورِ دید

او به تنها یک غزل

با تو تا فردا رسید

بوی جاری بودن از

هر زبانی می شنید

تا تو را افسانه دید

تا تو را دید و خمید

او به تو تسلیم بود

کاش دل را می رُبود

او تو را با خود گذاشت

تا دلش با غم غُنود

اینک او تنهاتر از

روزهای بی تو ماند

قصه ی معنا شدن

اینک او بی تو بخواند

او تو را آتش کشید

او تو را یک مرده دید

گر چه سخت و پر عطش

تا کویر دل دوید

آخر هیچ حسی نداشت

آن پرنده پر کشید

دوخت قلبش بر زمین

با تو  آن کهنه نوید

او پی یک یار گشت

تا به او عاشق شود

پر و بالش را نهد

بستری حاضر کند

دل به مهر هم دهند

بهرِ هر روز و هنوز

تا ابد با هم شدن

بی تلافی   اشک و سوز

من   تو را دارم عزیز

پر و بالم مهر تو

با من از فردا بگو

با هزاران گفتگو

آسمان اینک به تو

از زمین با دل بگو

سرزمین زادِ تو

این سخن را مو به مو

آن سرائی که وفا

در وجود آدم است

رونقِ مهر و صفا

قصه ها  بی ماتم است

آن سرا که هر چه هست

پُر ز قحطی یا شکست

لیک دل را مأمن است

آسمان   مالِ من است

آسمان  یعنی طپش

پر ز زیبائی    سرود

یک هوا   پر خاطره

خانه ای خالی ز دود

خانه ی هر که پرید

هر که از پستی  برید

بی سراغ  از انتظار

یک خـدا  و  یک امید  .    ( ٢ ) 

دوباره

شهرُ به آتیش کشیدم  هزار بار

دوستم داری  از قرار

دلت میخواد   دلم رو

فرصت  نمونده انگار

شهرُ به آتیش می کشم  هزار بار

دوستم داری  بی قرار

دست میذاریم  دستِ هم

دیگه تمومه شعار

دوستم داری بی فرار 

بی غصه از روزگار

روزای خوب  شروع شد

آبـی شده    انتظار

دوسِت دارم  فرار

این قصه ی روزگار

باور نداری بشمار

عاشقتم    بی شمار

شهرُ به آتیش بکشم  چه جوری

وقتی میگی  مجبوری

وقتی که  دوست نداری

آره میگی  به زوری

دوسِت دارم   هزار بار

باور  نداری انگار

اخم می کنی  پشتِ هم

دیگه ندارم  اصرار

لابد یه بهتر دیدی

همون که شیک و پیکه

تو رو میخواد چیکار  بااا

پرنسس واسش  ته دیگه

کی میگه اینو دیگه  ؟

منم که دنبالتم

منم که حتی تو خواب

هواتو دارم   همه جور یارتم  .    ٢

صدائی بود که می گفت

تو رو  همراه دل دیده

تو رو  اون وقتِ تنهائی

از عمقِ سینه ام چیده

صدا بُخل و حسادت بود

صدا   از ننگ و عادت بود

ما رو  بازیچه ی خود کرد

دروغ  دیگه    چه راحت بود

می گفت این منطِقه جونم

بگو با تو  نمی تونم

به آینده  امیدی نیست

دیگه با تو  نمی مونم

اما حالا  خودت فکر کن

ببین بی من   تو تنهائی

خدائیش  نیمِ هم بودیم

ببین چهره ات    چه رسوائی

بگو آره  تا دوباره

            یه فصل از  یادِ هم باشیم

               بگو آره یه رویا نیست

                        چشو وا کن    میخوایم    پا شیم  .   ( ٢ )

نامردی رو ارشد کردم

انگار بهت بد کردم

نگاهتو  سد کردم

یه میلیارد عشق و خوبی

فوقش واست   صد کردم

انگاری  حـ سد  کردم

قرمزاتو  رد کردم

تو عاشقی باختن و

یه حکمِ اَ بد کردم

زرد کردم و زرد کردم

تقاضای اَ شد  کردم

اشهدتُ خوندی و

گفتی دلُ مرد کردم

خاک و شنُ   گرد کردم

مهر تو رو   سردکردم

رفته  عقبگرد کردم

شطرنجتو    نرد کردم     ٢

  نگو که این یه بازیه

       راس راسی  حکمِ قاضیه

            نگاه گوش کن   چه نازیه

                   آهنگِ غصه سازیه   ( ٢ )

وقتی از قصه دور شدی

اونوقت میگم گنام چی بود

صداتُ سوزنی کن و

بگو که اون خدام کی بود

بهت میگم که حیفِ تو

چرا همش یک طرفه

وقتی دیدی پا نمیده

گفتی که دل مُعرفه

گفتی که باور نداری

غم تو دلم  جا بذاری

گفتی همون شاهزاده ای

کتابُ اشتباه داری    ٢

کتاب من سقوطِ تو

سقوطِ هر چی خوبیه

هر کی که خیرمُ می خواد

فکر می کنم     دروغیه

کتابِ من  جلد نداره

موریانه خورده  سطراشو

هر چی که هست  کِبر و غرور

حل نکردی   معماشو

میدونی  آرزوم چی بود

داشتنِ تو   فقط همین

حالا دونستم  هوسه

عشق تو رفت     بشین ببین

گفته بودی   صداقتُ

فقط  جلو پام میذاری

گفتی دروغ در اومد اون

حرفای تو خواستگاری    ٢

    نگو که این یه بازیه

         بازیِ مشترک   تموم

               قصه ی تو  فُکاهی بود

                     دِرام   نشسته روبروم .    ( ٢ )