نامه ی آخر

تو بگو   من که برات

یه حرفِ تازه ندارم

تو بیا   توی دلم

« چشات چه نازه »  ندارم

آخه می دونی دارم

چهرتُ  از یاد می برم

ابر قو نشونِ نورُ

با یه فریاد می درم

توی آسِمون آبیم

چند تا لکه ی سیاه هست

رو زمینِ تن طلائیم

چند تا برکه ی گناه هست

اینجا مرغِ ناشناسُ

رو هوا دار می زنن

کفترای ناسپاسُ

تو شبا جار می زنن

مرغ دلم مسافره

مسافر صحرای دور

به انتظار مرگِ سبز

رو به تو و یه دشتِ کور  ( ۲ )

تو ببار من که برات

کویر خشکِ تب زده ام

تو بساز خونه ی عشقُ

من خراب و شب زده ام

آخه صد ساله پناهم

کوله بار کهنگی ست

تو رو کم دارم عزیزم

من تبارم سادگی است

توی دهلیزِ خیالم

نه نوای عاشقونه

نه   خدای بی کرونه

نفرتی  از این زمونه

اینجا غنچه های یاسُ

تک شکوفه های نازُ

با تگرگِ نا امیدی

میشکنن میگن « خداستُ »   ۲

مرغِ دلم غمگین شد و

تو کوچه ی بی کسی مُرد

سر تا به پای شهر دل

از رنج و دلواپسی مُرد  ( ۲ )

لنگرود    تیرماه ۸۴

بذار بخوابم

تشکر از شما

به خاطر اشکِ زیاد

به خاطر اون راهِ دور

بیشتر   یادم نمی یاد

تشکر از شما

به خاطر صبرِ جزیل

قلبی که تکه پاره شد

به خاطر منِ بخیل

تشکر از شما

به خاطر عمقِ چشات

محض همه حال و هوات

میگم که اون اشکت دراد

تشکر از شما

به خاطر دلی اسیر

قلبی که همدلت نبود

بخشیدی به منِ حقیر

بخشیدی اما نه عشقتو

همه رنگِ سیاهمو

دیگه شبها سر نمی یاد

نفرینی ام با سِحر تو

جادوگرِ شبِ کویر

هم زشت و یه کم پیر

بی خیال هر چی گفتم

یالا برو دیگه بمیر

تشکرامو پس بده

کسی رو یادم نمی یاد

انگاری من خواب بودم و

هذیون و حرفای زیاد

تشکرامو پس بده

الهی خواب به خواب بری

به خاطر اون راهِ دور

مرخصی     میتونی بری  .   ۲

                   ا - راغب

بازم ستاره تنهای تنهاست

برای تیمور ایوبی

یکی همینجاست

               تو این   زمستون

                     می میره  با شوقِ

                                        بوی بارون

یکی همنجاست

                نشسته با تو

               که مونده بی تو

                                   مست و هراسون

یکی همینجاست

                 رو بطنِ غوغاست

                                  تو بیشه های

                                               سردِ معماست  .

اونکه نگاهش

            رنگِ قراره

          اونکه   خدا  رو

                    با شب میاره

اونکه سپرده

                ما  رو به بارون

  اونکه گرفته

                    شبو ز دالون

اونکه بهارش

                  خزون نداره

        ریشه ی ابرو

                         تو دشت می کاره

اونکه     یه جنگل

اونکه     یه دریاست

                  اونکه صدایِ       پاکِ اهوراست

می میره   بی تو

                  ترنمِ پاک

                         نوای باقی

                                      الهِ افلاک

می میره بی تو

                    که  همصداشی

                    که  همترانه

                                       تو پا به پاشی

می خونه    با تو

                      از باد و  بارون

                      از این   ضیافت

                                        از این   زمستون

میخونه   با تو

                  از اون هوائی

                        که صوفیانه

                                       بشه خـدائی  .

              یکی همینجاست

                          توی نفسهام

                      روی نگاهم

                            جای قدمهام

         یکی همینجاست

                  رو تنِ دیوار

                        زیر چراغی

                               اسیر تکرار  .  .  .

                   یکی همینجاست

                  یکی همینجاست  .

۲۶ آذر ۸۳

از من فنا شدن نیست

از من خدا نگهدار

خاطره ی خیالی

تو این سکوت و تردید

یه قصه ی محالی

از من خدا نگهدار

رسمی که عاشقونه ست

کنار هر شروعی

پایونی بی بهونه ست  .

دیگه به خاطر شب

یک چلچراغ نمی خوام

وقتی که با تو هستم

صد چلچراغ رویام

گاهی به خوابِ من باش

گاهی که وقتِ غُصه  است

سر تا به پا سرودم

تازه شروع قصه است

لبهای بی ستاره

واسم دعا کنین تا

یک آسمون ببارم

صد کهکشون بیارم

ساعت به ساعتِ شب

جائی که وقتِ گریه است

اشکم تو را فراموش

با دل شدم هماغوش .   ۲

از من خدا نگهدار

ترس شبِ جدائی

اشکی که رنگِ دریاست

میگه دیگه  رهائی

از من خدا نگهدار

وقتی که دل باهامه

من یک تنم   یه گیتی

شب روشن از صدامه  .   ۲

     ا ـ راغب 

    آخر تابستون