قابل عرض یک دلِ تنگ
غصه نشسته سنگ رو سنگ
قابل عرض گلایه ای
که گم شده تو شعری منگ
قابل تو نیست دلِ من
آخ پُر فکرای بده
برای چی گرون شدی
چوب روی قیمتت زده
صدای تو شکایت و
صدای دل ولو شدن
واسه چی آفتابی شدی
بهانه ام یهو شدن
یهو شدم تورِ هوس
جز تو ندارم کس و مَس
با این همه گند که زدم
عزیز به دادِ من برَس
قابل توجهِ شما
روزای مونده با توئه
به جونِ تو ول نمیشم
قوطیِ دل نوی نوئه
قابلتو نداشت عزیز
فقط جهتِ خنده بود
نگاهتو می دزدم و
باز یکی بود یکی نبود
صدام نزن که سوت شدم
توی دیار بی خودم
بیخودی اخم نکن برام
تو این ارتش سپهبدم
سپهبدِ رسم زمون
که دوست نداره عشقمون
فایده نداره گپ زدن
اینجا بمون باهام نخون
میخونم تا ته تهِ ته
اونجا که خیلی آخره
گریه نکن برای ما
که با خنده برابره
هِی پشتِ هم قهر و غضب
فایده نداره چه جَلب
کم نمیاره فکِ تو
ببین کی مرگه کی طَرب
قربونِ اون چشم شریف
که با دلت برابره
همه امید و نو شدن
اینا واست یه یاوره . ٢
قابل گفتن این کلوم
چه طور نشستی روبروم
معذرتی بر نمیاد
از تهِ اعماقِ گِلوم . . .
هدیه به تو یک گُل نو
یک دلِ کوچیک این جلو
هدیه به تو رازی قشنگ
دوسِت دارم حالا برو
روزای سبز روزای زرد
روزای بارونی و سرد
این فصلِ گرم که طی شده
دنبالِ حاشیه نگرد
که این قطار یکطرفه است
بدونِ برگشت و اثر
که جایِ پا نمی مونه
رو برفِ سوزنیِ شر
اما یه چیزائی عزیز
همیشه تکرار میشه
محبت و لطف و صفا
گذشت و خوندن یکیشه
می خونم از دل دلِ ما
دل دلِ هر روز و هنوز
به انتظار و وقتِ تنگ
قلب و امید و اشک و سوز
سادگی و زخمِ حسود
غروبِ دل یادت نبود
خوب و بد اما میگذره
قصه ی ما اوج و فرود
من نگران رفتن و
تو چشم براهِ دیدنم
گلبوسه تکراری نبود
وقتِ تنهائی چیدنم
که تلخ و شادِ آدما
تو روزگار زندگی
کنار هم بودنه و
دلخنده ها بگی نگی
هدیه به تو یک گُل نو
یک دلِ کوچیک این جلو
هدیه به تو رازی قشنگ
دوسِت دارم هیچوقت نرو ( ٢ )
وقتِ دوباره چیدنِ
بانوی سبز خاوری است
از خوابِ تلخِ این غزل
وقتِ دوباره سروری است ٢
کابوس را یکباره کن
افسوس را بیچاره کن
وقتِ طلوع خاطره است
این شهد را در باده کن
در بابِ این چون و چرا
صد گفته آمد در میان
این درد را فریاد کن
اینک تو و این خصمِ جان
یک شب غلامی محتضر
با کرده هائی مختصر
یک نسل را بر باد داد
صاحبدلانی پُر ثمر
این کودکِ بخت و قمر
یکتا خیالش این اثر
رسوائیِ نسل بشر
قربانیانی بی هنر
یکتا خدایش جنگ و خون
این کودکِ نسل جنون
دشمن بدارِ زندگی
در جهل و نفرین و سکون
آرامش و زیبائیت
بر دار برد این معجزت
فقر و فحشا و اعتیاد
میراثِ این دَد بی صفت
روشن ترین کاشانه را
تا قرنهائی تار بُرد
سرمایگانِ خانه را
این فاجعه جانش بخورد
تا آسمان راهی نبود
آن وعده ها دل را چه سود
با آبـی و سبزی عدو
تا ننگ و بدنامی فرود
نه نی توان از بُن بکن
بالا بلند ای همسفر
جانِ همه لب تشنه ها
این خصم را از هم بدر
جانِ جهان با خود ببر
ما آن همه عشق و نوید
ما از دیارانی سپید
با یک غزل شور و امید
ما دشمنِ تنهائی و
یکتا شدن با میهنیم
ما یک کُرور از غیرتیم
ایـرانِ جانم سرمدیم . ٢
یک روز پر نور و نوید
تا آینه پاک و سپید
می آیم و بینم تو را
در آن شبانِ شادِ عید
یک سورِ سرخ از نو شدن
تا سبزیِ ما تو شدن
جمله غزل پوش و سپید
ایزد بیاراید سعید
کابوس را یکباره کن
افسوس را بیچاره کن
وقتِ طلوعِ خاطره است
این شهد را در باده کن . . .
٢٥ - ٢٦
شهریور
رودسر
رفتنت نه اشتباه نیست
موندنت کارِ خدا نیست
وقتی هر لحظه تو قهری
بگو مونده و تباه کیست
قهری با خدای حرفا
میری به دیاری یکتا
دلائی که سرد نمیشن
نورن و میتابن هر جا
همین جائی که نشستی
جای گلبوسه ای خالی
همون وقتی که گسستی
تنگه دل تو در چه حالی
جای تو اینجا نبود و
به رفاقت مونده بودی
روزای ابری شروع شد
اما تو رفتی به زودی
آره با توام تـرانه
تو که شکلِ غصه نیستی
تو این قصه جا نمیشی
رفتنی نه اهلِ ایستی
اونجا که شادی نباشه
دل تو آروم نداره
اگه قهر و کینه باشه
چشمِ تو همش می باره
اونجا که دروغ و نیرنگ
تو دلای مردمونه
جای بوسه نمی مونه
همش مرگه تو این خونه
جا تـرانه مرثیه شد
رو لبای مرد و زنها
جای امید و ستاره
گودِ غم شدن آدمها
نه نوائی نمی مونه
واسه این روزای ابری
نه واسه قلب و علاقه
نمونده اینجا هیچ صبری
کتابا سیاه و تاریک
دلا تنگ و خورد و باریک
صدای فاجعه میاد
همه جا از دور و نزدیک
تو رو کم دارن تـرانه
تو و امید و ستاره
تو و قصر روشنی و
گُل و بوسه و بهاره
شب به خیر شبای تشویش
روزای روشنی در پیش
صبح به خیر دلای آبـی
گُل و خنده رسم این کیش ( ٢ )
یه روزی میشم دوباره
غرقِ نور ماه و ستاره
یه روزی که خیلی دور نیست
میشم اون مردِ سواره
که تو کوچه دوره گرد نیست
بدی رو اصلا بلد نیست
که تو کِسوتِ ستاره
نمیدونه انتها چیست
یه روزی لبای تشنم
با غروری جون می گیره
اون غرور که قدِ خوابه
توی بیداری حقیره
این غرور با تو شروع شد
اون غرور فقط یه کابوس
منی که جام رو زمین بود
گفت که عرشی تو شب افروز
یه روزی اگه خدا خواست
دست و پامو پس می گیرم
از این خاکی که شریره
ساکتم فقط اسیرم
اسیرِ رویای جادو
از تنِ شب تا فراسو
حقیرِ چشاش نمیشم
جونِ تو یکتا پرستو
اون روزا که خیلی دور نیست
خاطراتش پر شمارند
میدونم حالا نمیاد
خطراش چه بیقرارند
امشب تو منو سوزوندی
امشبی که خیلی تلخه
به خدا حرفام دروغ نیست
اینه بازیای چرخه
چرخِ پر سوز این دنیا
نمیخواد آروم بگیرم
شادیو از ما می گیره
توی دستاش گیرِ گیرم
امشب تو دلم رو کُشتی
گفتی با غریبه گشتی
گفتی شبهای دگر هم
کورس میذاریم مشتِ مشتی
به خیالم دوریم از هم
فاصله قدِ یه دریاست
چوبِ اون صدا نداره
آره از منه که بر ماست
دارم آتیش میگیرم وای
ای خدا چه کاری کردم
کُشتم اون همه رفاقت
بی وجودش سردِ سردم
پرِ تشویشه وجودم
معذرت فایده نداره
این دفعه بدجور قاطی شد
گُل آشتیو کی داره ؟
بی محلی خیلی سخته
سرد و یخ مثالِ قطبه
آره نفرین شدم این بار
تو دلم گوله ی سربه
منِ بازنده تو عشقو
تو دیارت راه نمیدن
منی که دستام کوچیکه
از تو باغِ قصه چیدن
منِ مغرور و پریشون
رو لبام حسرتِ بارون
گُلِ امیدُ می کاری
روی دیوارای ویرون ؟ ( ٢ )
٢ صبح
١٩ شهریور
نمی دونم چی میخوام
از جونِ این دنیا ولی
میدونم خوب می دُوَم
آهای یارو یه صندلی
میدونم مثلِ هم یه راه میرم
ترسِ فردا رو دارم
خیلی چیزا رو دارم
اما باز که میشمرم
انگاری تو رو دارم
توئی که موندنی شدی
همه چیزا رفتنی
واسم تو خوندنی شدی
قهری اما دِلَکم
دلم یه پارچه آتیشه
جونِ من بازی نکن
بعضیاش خوب نمیشه
بدی انگار کِش میاد
خوبی یادش نمیاد
منو دوست داری ولی
دلخوری اَزم زیاد
نمی دونم چی میخوام
از جونِ این دنیا ولی
مینویسم حرفامو
بِهِم نخندی آی گُلی
تو بخوای یا که نخوای
مثلِ آشِ خالتم
کاری جز تو ندارم
واسه این دنبالتم
میدونم پیِ هوس
نافُرم روونم همنفس
بعضی وقتا جالبه
قصه های توی قفس
اما وقتی سر بیاد
تایمِ بدقوارگی
دیگه چاره نمونه
واسه اصلِ زندگی
قصه ی مردنِ دل
تو ورق پاره میاد
دیگه یادت نمیاد
اِلا یه دردِ زیاد
دردِ بودن با خودت
با همه خستِگیات
با همه بچگی و
بیخودی سادِگیات
این همه گناه و کِبر
این همه دروغِ زشت
از سر این قصه نگو
نبودم یارو نوشت
نمی دونم چی میخوای
از جونِ دنیای سرد
آخرش اونو میخوای
دستی که لمست کرد
میدونم پریشونی
قصه ی تازه بگو
قصه ی شروع شدن
بوسه های نوی نو
یه هماغوشیِ داغ
یه سؤالِ بی چراغ
یه سحر یه دشت نسیم
بدونِ غصه فِراق
اونیکه جوونی و سادگیشو
همه جا وقفِ تو کرد
اونه لایقِ یه دنیا بندگی
تا به اون غروبِ سرد . . .
٤:٣٠
١٨ شهریور
این همه ساز یه روز
با همه دوری و سوز
با همه تک بودن
تو هزار حرف هنوز
از تو باز می خونن
از تو ای مامِ وطن
از تو تا اون سرِ شب
بی قرارِ خونن
همنوا با دلِ تنگ
همصدا یک آهنگ
از سقوطِ شب میگن
از یه صبحِ هفت رنگ
با خیالای قشنگ
با نگاهای یه رنگ .
با سکوتِ من و تو
فصلِ دل وا نمیشه
شبا سر میاد ولی
گرگِ بد پا نمیشه
یا جاش یه شغال میاد
با یه روباهِ زرنگ
من و تو بره میشیم
با یه دنیا در جنگ
ماها که سایه بشیم
سایه ی درختِ پیر
یک تبر فقط میخواد
بی صدا هدف بمیر
من و تو سربازیم
هر کدوم تو دو ساعت
وقتی پست تموم بشه
نگو خوابم راحت
تو که دشمنو دیدی
لمیدن خودکشیه
اینه رسمِ آریا ؟
میگی فازم خوشیه !
این تهِ ناخوشیه .
شک ندارم زنده ام
شک ندارم شادم
شک ندارم با مهر
عاشق و آزادم
شک نکن که با هم
اگه تو بخوای میشه
بیا پاشیم واسه دل
واسه بودن همیشه
این همه ساز یه روز
پرطنین ترین صدان
پر ز زیبائی و مهر
پرِ آهنگِ خدان
آسمون پرِ نفس
پُر زندگی و بس
این زمین پرِ صفا
صلح و روشنی و دس
بخون اینو همنفس :
شک ندارم زنده ام
شک ندارم شادم
شک ندارم با مهر
عاشق و آزادم ( ٢ )
٣ بامداد
١٨ شهریور
رودسر
مثلِ آن ماهیِ افتاده به قلاب
تو را می جویم
مثلِ آبی ز آسمان
رنگِ تو را می بویم
سخت تشنم
از این گفتنِ تو می رویم
نازنین از تو زیادت شده این
باورِ ما
قدح و ساغر ما
جانِ مهتاب مگیر این همه
روشن بودن
دیده ام خویش و به آخر شده
این فرسودن
من تو را مسجودم
در نگاهت بودم
کاهلی مسدود و
ترکِ عادت زودم
یک نگاه ما را بس
بسته شد راهِ نفس
کو صدا از من و کس
تن و این بانگِ جرس
بانگِ از خود شده بی خودترِ ما
کو صدا یاورِ ما
داشته باور ما
پهنه ی خاور ما
کاش این بود ز جان بود
دریغ از لبخند
مهر و خشم یک سرِ این قافیه بود
ستاره پیوند
کاش یکدست شدن یک آن بود
دوستی فرمان بود
عاشقی هر آن بود
مهر و اندیشه به جان بود
ولی خسته ام از
این همه بی دل بودن
عاشقی فرسودن
پستیِ خم بودن
خم شدن بر همه عالم جز او
خم شدن بر همه عیش و هوسهای تهی
بردگی وانگهی
خوابِ آزادگی و شوقِ شهی
تشنه بودن ناشنیدن
کُنهِ هر باور ما
یاورانی همه در بسترِ شب
بازیِ آخر ما . ٢
مثل آن ماهی افتاده به قلاب
تو را می جویم
مثلِ آبی
ز آسمان
رنگِ تو را می بویم . . .