جانم به قربانت ایران زیبایم
با خون سرودی نو مجنون و شیدایم
یزیدیان کشتند هر روز عاشوراست
تا نینوا باقی یک میر ثارالله ست
طلوع صبحی نو
طلوع عشقی پاک
بر خاطرم افزود
شکرت خـدای خاک
بر خاطرم افزود
مهر جهانتابَش
با گرمیِ لبخند
عشقِ جهانخواهَش
بر خاطرم افزود
پرواز تا شادی
خوشخوان و بی پروا
پیوسته آزادی
وقتی که می بینی
ابران و کوهِ بلند
وقتی که می چینی
یک خاطرِ پُر خَند
وقتی پگاهی پاک
بشکست ظلمت را
برپاترین یلدا
آوارِ غفلت را
آن دَم کُنام صبح
شور است و آبادی
زنده پُر از زایش
نو رَسته فریادی
آن دَم دلِ شیدا
رو به خـدا آرَد
شوقی همه آرام
مهری که می کارد
طلوعِ صبحی نو
طلوع عشقی پاک
کابوس شب سر شد
شکرت خـدای خاک ٢
تکیه بر آسمان کرده ای و هنوز
آستانِ شکفتنت خالی
این نشد بر غرور خود باشی
ناشکفته به اوج بدحالی
در حجابِ سخن هزار ناگفته
عقل درگیر و یکان زبان خفته
این منم به دِیر هر عملی
ساده بودن شُکوهِ آشفته
تا تو روزان سکوت بی پایان
بی سرانجام آرزو و پژمرده
تا تو این من سرودِ بی عملی است
ترس و یأس و غرورکِ مرده ٢
من شدم راز و رازی از هر جا
این شِمائی ز کوتِ بی خبری است
راحتم کن بگو که در فرجام
زین همه شِکوه ها به جا اثری است
لابُد از حال و قالِ ما پرسی
شرم آتش به جانم افکنده
تا تو بودی شکوهِ فریادم
یک خـدا بود و یک غبار یا بنده
من نشسته به کُنج عُزلتِ خویش
تو در آن سو غریو هر بادی
من تو را خوانم و چه را جویم
ای که بی من به سادگی شادی ٢
این هنر نیست بر فسونِ خود باشی
تا قیامت در این قفس جا شی
این همه کِردِ بد در آن آخِر
بر زمینت زند چه معنا شی
گاه و بی گاه روزه ای کمی طاعت
آنِ تو کم به وقتِ این ساعت
سالها در گذر خـدا شاید
تو به فکرت حکایتِ یاید
تکیه بر آسمان کرده ای و هنوز
رنج تو فزون بر این باشد
این نشد بر غرور خود باشی
بختِ مُرده چه سان نگین باشد
من که ماندم به فکر قامتِ دوست
این همه غم ز شوقِ رایتِ اوست
من که عهدم نبود جز تشویش
آبروئی نمانده دل بدبوست . . .