بـغـض بــارون

هنوزم   وقت غم شادم

هنوز   تـرانـه می سازم

هنوزم   وقت تنهائی

به یک دنیا   نمی بازم

هنوزم   عاشقم  نازم

تو لبخندی    یه دریائی

یه بـارون    تو تن ابری

تو  هستی بخش   فردائی

میگم کاشکی   بفرمائی

یه جوری   از تو روشن  شم

تو این قحطی   نور و دل

یه خورشیدی   بر این تن  شم

میگم کاشکی   نگاه تو

همیشه     عاشقم می موند

همش   از مهر می پرسید

از عشق و    سادگی می خوند

هنوز    این  دوستت دارم

توی قلبم    تک و نابه

هنوز   تا من  تو رو دارم

صدای غم     همش خوابه

هنوز   دستامو می گیری

یه مـا میشیم   با لبخندی

دلم  قرص و    لبم  شاده

چه امیدی    چه پیوندی

میگم   طرز نگاه  توست

یه عالم    شادی میاره

میگی   با گریه های من

کیه    تا صبح  می باره

میگم   این روزها  دستام

پر از عطر و    پر از شوره

میگی   با خنده   دلخوش باش

یکی    تو قصه  مجبوره   .  .  .

              قدت  بلنده

موهات  خرمائی و

              زلفات   کمنده

میگم   تو ای  خـدا

                اطوار  داری

 که  اینقدر عاشقای

                          زار  داری

میگم   روزا که

        می میره   دلامون

     تو هم   اونجا

            به یاد   هر دو تامون

    میشینی   زار

                     از غصه  می باری

   به یاد  بی کسا

                       هر شب    بیداری

 به یاد   اونا که

           خونه   ندارن

    شبا  سر   روی

                خاک نرم   میذارن

        به یاد    وانا که

               پر غم ترینن

          اما   بازم می خندن

                       باز    همینن    2

میگم     تو ای  خـدا

    دیدی  صدامون

همینجا و    همین شب

            با   نگامون

    گره  خورده

             به نام    روشن تو

                چه  پر امید و    شادم

                         این    من تو     .    .    .

دوباره  سرخ سرخه  باور دل

سپید عشق   تو روزا نمونده

دوباره  از تو میگم  از تو آره

یه معشوقی   تو اوج قصه مرده

مث یه برگ سبز و  غارت باد

زمونه  خیلی چیزا یادمون داد

همش این بوده  تصویر  خیالی

یه کوه درد   زیرش عزم فرهاد

نگو له شد  همه روزای رفته

همه در حسرت و   سوز جدائی

مجازی شد   همه عاشق شدن ها

من اینجا حاضرم   هستی خـدائی  2

دوباره   آبیـم میشم   تو بـارون

دوباره   تازگی  سبزی  بهارون

تو رو میخوام   همین حالا  همین جا

تو اوج سادگی   نه قلبی زندون

مث مـا   خیلیا هستند  تو دنیا

همش گیرو گرفتار  سکوتن

همش هشتی گرو    واسه نه دل

تو وهم اوج   در حین سقوطن

بگو میریم   از این غصه  من و تو

به کوچی شاد   بال و پر می گیریم

ولی حیف از دلای   هر دوتامون

اگه کم شیم   اگه بی هم بمیریم   .  .  .

  فکر رهائیم بود

از این همه  جدائی

 عشق  خیالیم بود

تصمیم آخر من

 اندوه با تو  بودن

از این همه  دوروئی

شوق تو را   سرودن

این ترس   این تعارض

این عشق   این تناقض

  یک پرسش قدیمی

 تو با منی   صمیمی   2

یک لحظه آشنائی

یک عمر  بی رفاقت

یک حادثه  یه تعارف

بودن   چه بی صداقت

  تصمیم های کوتاه

بی جد و    پی گرفتن

   لجبازی  دو روزه

  نیش زبان تو   زن

یه لحظه ای  خوش قلبی

یه لحظه   سرد و سنگی

   بگو  ازم چی میخوای

      بسه دیگه    دو رنگی

تصمیم آخر من

یک ذره  منطقی بود

احساس    حس نمی شد

     گریه   نداردت سود   . . .

خوش اومدی  به دنیا

گلبرگ  نازنینم

عطر تنت  پیچیده

جونم   عزیزترینم

خوش اومدی  به دنیا

روزای خوبی  اومد

اونکه  دوسش می دارم

یه روز  غروبی اومد

شادم   مثل تو امروز

خوش باشی نازم   هر روز

خندت همش  به راه و

اوقات سبز و   پیروز

انگار  تو این دقایق

دلتنگ خاطراتم

روزای نابی  طی شد

  هر لحظه ای  باهاتم

یک روز  می پذیری

این عشق و   دل سپردن

این عاشق  قدیمی

هر لحظه   بی تو مردن

یک روز  می پذیری

همقصه ی  بهاری

ما هر دو   حجم پائیز

در اوج   بی قراری

نمیشه   از تو کم خوندن

دلم    غمگین و عاشق شد

   همینه    زندگی بودن

 نمیشه   با تو بد موندن

   تو تصویر   یه دریـائی

چند تا شعر نه   یه دیوانی

  غروبی    شوق فردائی

 ستاره     نور مهتابی

شبا   هیچوقت نمی خوابی

    تو بیداری  تو رویاهام

       واسه قلبم  چه بیتابی

تو رو   اندازه می گیرم

با هر چی خوبی تو دنیاست

 تو رو آغوش می گیرم

  نگارم   یک جهان زیباست

تمام وقت  این شبها

فقط با تو   تک و تنها

بیا   رویای شیرینم

یه دنیا عشق   غما منها

همیشه   با تو می مونم

 خـدائـی  از تو می خونم

  تو خوبی رو   به من دادی

    به قربونت    دل و جونم    .   .   . 

11/11/90

تو از دنیای من   رفتی

من از  دنیای زشت تو

برو   دنبال یک کابوس

همینه   سرنوشت تو

تو از   دنیای من  رفتی

نیستم تو   سرگذشتِ تو

فقط   یک دور باطل بود

همین بود   اون بهشت تو

تو تنها موندی    می دونم

من آزادم   از اون تقدیر

تو قلبم   خونه ی شادی

نه حس درد    یا تحقیر

تو تنها موندی   می دونم

نگو که   دوستم داری

فقط   افسوس می مونه

و اشکائی   که می باری

که می کاری   غم و دردُ

تو قلبِ   بی وفا  و سرد

تو لِه کردی   دل و جونم

منی که    باورت می کرد

تو از   دنیای من رفتی

تو تنها موندی   می دونم

دروغی    عشق پوشالی

دیگه   از شادی  می خونم

تو مردی    راحتم جونم    .  .  .

پی بوسه هات می گرده

خیلی وقته چشای تو

مثل دستام  سردِ سرده

من و تو   بدجور اسیریم

تو این قصه  گیرِ گیریم

من و تو   تا پا بگیریم

از جدا بودن  می میریم

من و تو  دو تا هوائیم

پر پرواز   میشه پیوند

گریه ی  امروزیِ مـا

بذار باشه   فردا لبخند

خیلی وقته  که صداتو

تو دلم   نقاشی کردم

خیلی وقته  خنده ای نیست

به خـدا من   پر دردم

من و تو   صاحبِ عشقیم

گر چه  بغض تلخ  تو سینه

من و تو   شیرین و شوریم

زندگی  دنیا    همینه

من و تو   شادی پروندیم

غمو   توی دل نشوندیم

گُل من   دنیا کوچیکه

روزا  طی شد   مـاها موندیم   .  .  .

پروا نکرد  از سوختن

پروانه ی  بی بال و پر

در آتش جان  غرقه شد

بی ماندگاری   یا اثر

پروا نکرد  از سوختن

قطره  به دریاها رسید

یک اوج شد   با این فرود

او  عمر جاویدان خرید

او ماندگاری را  بچید

یا دود شد   در نزد تو

یکتا جهان  دنیای ماست

یا باز هستش   تو بگو

هستی  همین چند روز بود

یا  یک جهان ماندگار

در پشت این ظاهر  نهان

افعال مـا   شد یادگار

پروا نکرد  از سوختن

قسمت بُود  یا انتخاب

یا امتحانی  بی ثمر

این  آن سوال بی جواب

پروا نکرد  پروانه شد

شاید ندانست  سوختن

یا نور را  نا دیده بود

با بال خویش  افروختن  .  .  .