تکرار همه آئینه دیدن
صدائی تا فراسوی رسیدن
لبانِ نغمه ی جانسوز پرواز
در آغوشم کش ای فردای آغاز
انسان با شوقِ سخن
این قصه را آغاز کرد
چون مُرغ تنها در قفس
تا در گشود پرواز کرد
این خانه و این کوی را
این شهر تو در توی را
با بالِ خود در زیر بُرد
این جنگِ رو در روی را
انسان با شور سخن
پرواز را در جان گرفت
رویای آبیهای دور
تعبیر شد پایان گرفت
یک خواستن یک رویش و
پویا شدن عشقی ابد
تا گم شدن در آسمان
تا کهکشانها هم رود .
انسان به غایت سرد بود
لبهای بی آواز تو
دنیای زشت و درد بود
دستانِ ناهمساز تو
وقتی جهالت بر نشست
وقتی که زشتی خاص شد
دنیای کوته منظران
بالا گرفت الماس شد
هر قبله ای بی یاس شد
هر وَق وَقی احساس شد
وقتی لجن در پیش شد
هر مسجدی نوکیش شد
انسان سراسر مرگ شد
اندیشه و زیبا شدن
پرواز فقط بر دارها
اوج هنر مُلا شدن
تنها هنر تن ها شدن ٢
انسان به آگاهی برس
این کوتهان را ریز کن
زیبائی از نو نوش کن
فکر و خرد لبریز کن
جان و جهانش را بپیچ
در آن سیاهِ مکر و کین
برخیز دنیا را نِگر
دیگر چه می خواهی ببین
این قافله این موج بد
مغروقِ دریایت شوند
تا از تبار آرشی
تو اُستواری چون سهند
ایــران به عشقِ خاکِ تو
صد لاله باغ اَندر بَرت
خونِ سیاووشان گواه
انسان فدای محضرت . . .
دیری است مرده اند و
چندی است دریافته اند
چیزی به پایانت نماند
تو درد را افسانه کن
چیزی بگو و مرگ را
آواره و بی خانه کن !
چیزی به پایانت نماند
قائل به رخدادی مگر
تسلیم پروازش شو و
آغاز نو فصلی دگر
نه دین بماند نه آرزو
نه آن خیال و جستجو
کابوس و رویا نا شدن
تنها یه خُرده گفتگو
نه تو بپائیدی نه من
نه این همه تنها شدن
نه ظلم و نه سگ طینتی
گورت مهیا بی سخن .
چیزی به پایانت بماند
یک عالمه افکار بد
کردار زشت و پر حسد
حیوان شر گرگی و دَد
چیزی به پایانت بماند
نفرینِ آدمها شدن
صد خاطره صد فحش و کین
وامانده و رسوا شدن
نه یک خـدا نه قبله ای
تنها مُرادت پول بود
اَرباب شیطان را بگو
گویند سید غول بود
نه تو بپائیدی نه من
کفتار زشتِ پر دغل
دیگر ریا کاری نشد
پشتی به خاک مشتی بغل . . .
من عاشق تـرانـه ام
نپرس ازم نشانه ام
من عاشق بهانه ام
یه منتظر یه دانه ام
که بشکفم به پای تو
که دل بدم فدای تو
که جون نداره قدرتو
نه آسمون به صبر تو
من عاشق تـرانـه ام
یه گوشه بی تو خانه ام
من عاشق بهانه ام
اُفق بشو کرانه ام
چه کوته این زبانه ام
چه آتشی کنایه ام
یه سرپناه یه دونه یار
توئی درخت یه سایه ام
من عاشق تـرانـه ام
به وقتِ گُل چو یک بهار
من عاشق بهانه ام
اونکه نمونده موندگار
فقط همین یه یادگار
یا یه نشون از روزگار
فقط همین یه نقطه چین
یه ذره اما بی قرار ٢
من عاشق تواَم هنوز
دلم هوای گم شدن
لبریز از نو یه نفس
جدای از مردم شدن
منو ببر به خاطرات
اونجا که لیلی کم شده
اونجا که مجنون یه هوا
خالی تر و بی غم شده
اونجا که لوتی های شهر
قابل نمی دونن شبو
اونجا که قیصر قصه نیست
غربت نسوزونده لبو
من عاشقم خـدای من
این خانه جای امن نیست
کاشم بسوزان و ببر
دیگر مجالِ طعن نیست
من عاشقم خـدای من
تندیس دل بی خنده شد
نه اشک و نه افسانه ام
دیگر خـدا هم بنده شد
از آدمی آکنده شد
دردش به جان و رنده شد
آتش گرفت چون دود شد
قابل نه و مردود شد
دیگر هوا مسدود شد . . .