الهی سَقَط شه
من اشکت ببینم
به گورش به در شه
که آروم بگیرم
چقدر غُصه و رنج
چقدر ظلم و پستی
خـداجون کجائی
که ساکت نشستی
الهی بمیـره
که پایون بگیره
همه دردِ عالم
همه آه و ماتم
کجائی دلِ ریش
توی ترس و تشویش
سیاه روزگارت
واسه اَهرمن کیش
چرا همـ سر من
چقدر بی وفائی
چه دلها شکستی
چقدر بی خـدائی
صفائی نداره
همه روز و نو روز
همش بی قرارم
همه دردِ جانسوز
تو ابلیسِ دل باش
خـدا هم تو راهه
رسید فصل تازه
شبم قرص ماهه
سیاهی سر اومد
که اون چاره سازه
عمر بد کوتاهه
تا اون بر فـرازه
تو دیدی و رفتی
همه رنج مـا رو
چه ساده شکستی
پُلِ خوبیـا رو
چه ساده بریدی
همه عشق و امید
به بد دل سپردی
به اون پستِ جاوید
خـدای بلندم
شُکوهِ سپیدم
به جز تو در عالم
که یاری ندیدم
شکستم به امید
بریدم به نورت
تو پیوندِ عالم
به شوقِ حضورت . . .
7 فروردین 90