تایمت یهو شد

لابُد این روزا

وقتِ تنهائی

یه کسی میشی

یا میری جائی

لابد این روزا

صحبت از غمه

که رو کوچمون

آسمون کمه

لابد انتظار

رنگِ قراره

از خوشی سیر و

دل غصه داره

تو فقط بدون

زندگی کمه

فرصت نمیده

به تو یا همه

تو فقط بدون

چشات یه رنگه

که عشقو دیدی

دوستی قشنگه

دوستیِ با گُل

دوستی با آدم

که قدِ حوا

نخوره ماتم

که امروزِ روز

فکر برنده

یک در میلیونه

باقی چرنده

ستاره ها رو

از تو آسمون

میکشن پائین

تو قلبِ زندون

زندونِ زمین

شادی  نقطه چین

یه پری افتاد

بشین و ببین

قربونی امشب

فصلِ بهاره

که واسه گُلا

بد  غصه داره

همخونه ی تو

چشاش بیداره

چون یکی مونده

لبخند بیاره

همیشه  هر جا

امید  ستاره است

که تو دلِ تو

پر از  شراره است

همیشه  هر شب

خـدا  بیداره

دلگفته هاتو

برات میشماره

چه خوبه با دل

تنها بمونیم

قصه ی عشقو

یکجا بخونیم

چه خوبه که تو

همدستِ ما شی

واسه ستاره

یه همصدا شی  .  .  .

لابد این روزا

چشم انتظاری

به خاطر دل

آروم نداری

اما بدون عمر

این لحظاته

اون بغضِ سنگین

توی صداته

اما بدون عشق

با تو شروع شد

لحظه رو دریاب

دِ نگی بیخود

افتخار تو

لحظه ای روشن

گرمای مهرُ

عشقای بی من  ( ٢ )

به طلب

اون وقتی که ستاره رو

تو باغ قصه  گم کنی

گم میشه رسم عاشقی

باید از نو شروع کنی

اون وقتی که چشمای تو

چیزی به جز غم نبینه

امید  ریشه کن  میشه

قلبت  جدائی میچینه

زیاده خواهی نبودش

اون همه چیز خواستنی

ولی یه کم فرصت بده

زیاده   چیز دیدنی

قدر همه داشته هامو

میدونم و جلو میرم

با خدا آشتی می کنم

از بدگمونیا سیرم

یه جور دیگه نگاه به چپ

یه جور دیگه رعشه و تب

آبـی و آفتابی میشم

عاشق مهر و دل طلب

اون وقت دیگه دلای پیر

نمیتونن  جدام کنن

از همه شور زندگی

به بدیها صِدام کنن

اون وقته که پا می گیریم

قربونِ شادیا میریم

یه جور بهت بر نخوره

تو نغمه هامون اسیریم    ٢

قدر همه داشته هامو

میدونم  و  جلو میرم

با خـدا آشتی می کنم

خِفتِ غمها رو می گیرم   .   .   .

تجلی خدا

این همه خط که رج زدم

به خاطرت قلم زدم

این همه گفته های کم

که باز بگم یا که نگم

از دلِ روزگار سرد

از آبـی قلبِ یه مرد

از سرخی عشق یه زن

آرامش  یا اوجِ نبرد

قصه ی مادر نمیشه

همونکه سوختش همیشه

قربونِ دل دلش برم

از تو نگم   نه نمیشه

پای همه سادگی ها

پای همه نادونی ها

سوختی و ساختی  همیشه

با همه ی بچه گی ها

بعضی به راهِ خود میرن

بعضیا قلبت میشکونن

نه یه دفعه   هزار دفعه

اما تو دعات می مونن

سلامت و آرامشت

بردیم برای همیشه

چشمای منتظر به راه

که آخ بَچم   آی چی میشه

کجاست   آروم خوابیده

خورد و خوراکش  ردیفه

به دستش خار فرو نره

مریض نشه  که نحیفه

قربون صدقه رفتن  و 

عاشقی و مهر هنوز

برای آسودگیمون

کارای سخت شبانه روز

هنوز  بغل بغل  امید

یه دنیا  شور زندگی

سادگی و طراوت و

اُنس به حق  و بندگی

همه نشونه های اون

بانوی آسمونیه

همونکه مادرش میگن

ایـزدِ مهربونیه

بهشت و جنت رو خـدا

از تبِ عشقش آفرید

اما دلا تاریک بود و

هیچ کسی سایش هم ندید

نذر نگاهِ سبـز تو

آبـی زندگی ما

ای چلچراغِ زندگی

تقدیم  به محضرشما   .  .  .  

بی پروا

ترانه ها  مردند

   سکوت می خندد

       به وقتِ بی پایان

             ستاره  می گندد

        قربانیِ تازه

          امید و ذکری  نو

            کلافهائی گم

                 بهانه های تو

              اگر تو  می بخشی

                من از چه بیزارم

                    اگر کمی از عشق

                       و مهر تو دارم

               اگر تو  می خندی

                 من گریه ام  از چیست

                     نگفته ها   انبوه

                           گلایه ام از کیست

   ترانه ها  مردند

    ولی تو  می دانی

       کمی ز شب باقی

           توئی  که می خوانی

        شبانه  می خشکد

       نه حرف ماند    نه ماه

           به روزگار سیاه

               غرور خفته    تباه

           همیشه  حسرت و آه

             همیشه بوی گناه

               به مردگی   خو کن

                 به اوج لذتِ چاه

               به وقتِ ذلتِ شب

                 به وقتِ  سایه و تب

                    در  آنِ  بد بودن

                        فقط توئی   یا رب

       تو آن  همیشه منی

          که سبز و پابرجاست

             تـرانه اش  بـاران

                 ترنمش   صهباست

           دلی که مرضی گشت

                 به حکم تازه شدن

                     مبادش این نسیان

                  به غافلی   در من

            خدایِ بخشایش

              که مهر  رایتِ توست

                  به نامت آغازم

                     که عشق    غایتِ توست

              دلی که  رازی شد

                به دردِ بی فردا

               همو  تو را  باشد

                      شکفته ای  تنها  .   .   .  

تکیه گاه و جون پناه

یه دلیل که نو بشم

   یه دلیل که تازه شم

        یه دلیل که ول کنم گلایه رو

              اون فقط خودِ توئی

         اون فقط دلی قشنگ

            همه عطر و رنگ به رنگ

                       اون فقط خودِ توئی

                                با محبتِ زرنگ

               خوب خودت رو جا زدی

                      توی دل  دلِ غمین

                    وقتی پر بود از عطش

                         از یه شکِ نقطه چین

                اومدی  برابرم

                  گفتی بنده یاورم

              گفتی هر جا که باشی

                           تو دلت شناورم

               یهو طوفان نشه  اون

                     دلِ یه رنگ

                        پای تو موندنیم

                          پاک و ملنگ

   یه دلیل که نو بشم

     یه دلیل که تازه شم

        بی شک اون  چشمای ناز و مهربون

                   با لب و دل همزبون

       اون چشا  که قدِ دنیا

                    می خوامش

                   نجیب و خدائیه

                          به اون خـدا میسپرمش

              خیلی تنگه دلِ من

                   حالا  عزیز

                       با یه لبخند

                                 ریز  و  ریز

                      غم رو جارو کن  از این خونه

                                     بریز

                                 که دنیامون شه  تمیز    ٢

   این روزا

           بد قاطی ام   مثل قدیم

      نمیدونم  چی میشه

                        کجا میریم

           اون توئی که

                باور و امید میدی

              ترس و یأس  به باد میدی

                          عاشقی رو تو چیدی

           این روزا

                  تازه میشیم به حکم ما

                       تا که تقدیر  واسمون چی بیاره

                                           همه لطفِ اون خـدا .     ٢ 

هنگامه

در این  تنهائی امید

که مانده  در شبِ تردید

در این تشویش ساعت کش

ستایش گونه ها می دید

از آن قومی که پژمردند

غرور هر چه عادت بود

از آن طفلان که آزردند

سکوتِ سایه    راحت بود

تو چهرت را بیامیز از

همه خوبی و شیدائی

به نیک انجامی افرازی

اگر یک دم برون آئی

برون آئی ز کِلکِ خویش

به کِلکِ آسمان بنگر

به قطره قطره ی بـاران

که آرامیده در بستر

که بستر  یک زمین پاک

همو که قصه ها  می بافت

از آن روزانِ پر امید

طنینی دُر بها می یافت

که زندان بود افسردن

به خاموشی و شب بردن

کنون بنگر که ما باشیم

تمام غصه ها مُردن    ٢

در این تنهائی امید

که مانده در شبِ تردید

تو آن نوری که در ظلمت

به عمق کینه ها تابید

از آن قومی که پژمردند

غرور هر چه عادت بود

تو آن فصلِ شتابانی

که رفتن ها   سعادت بود

تو چهرت را بیامیز از

همه خوبی و شیدائی

اگر ابری  برون آئی

اگر بـاران   بفرمائی

برون آئی ز کِلکِ خویش

به کِلکِ آسمان بنگر

که ایزد چون بیاراید

از آن آبـی    از آن آخر

که بستر یک زمین پاک

همو که قصه ها می بافت

سراغ از دل نمی گیری

تو را از خار و گِل دریافت

که زندان بود افسردن

به خاموشی و شب بردن

بدر  آرامشِ باطل

کنون شد    وقت آشفتن .    ٢ 

تک فرصت

بخون با من 

   بخون از  زنده موندن

 بخون با من

       بخون   از دل سپردن

    بخون با من

       که هر روز   روز عشقه

         بخون با اسمِ اونکه

                             شب نوشته

        بخون هر لحظه

                دریای تـرانه است

    بگو با دل   امیدم  بی کرانه است

          نخواه از غصه ویرون شه

                     دوباره

            همون شادی که رمزِ

                           جاودانه است

          صدائی

              تو دلِ  آئینه مونده

         که میگه    غربت و حسرت

                                   بهونه است

           همین روزا

              که  می میره  به پاتون

            همین   تک فرصته

                     تایمِ زمونه است

       تو کم شی  از همه دنیا

               چی میشه

            اضافه   با نگاهِ باد و بارون

              تموم میشه   غروبای دوباره

               شروع میشه  سیاهی های زندون

              تو رو هر جای دنیا هم

                                که باشی

            بغل می گیره  دستِ

                                      ناتوونی

             همین مرگ از مُدامت 

                                 خیلی سخته

                   که مردن  خیلی ساده ست

                                          تو می دونی

 بخون با من

     بخون از  زنده موندن

        بخون از  عشق و رویا

               شعر گفتن

       بگو از کودکی

                      بازیِ تقدیز

        همه گمگشته های 

                  بیش و کم      دیر

         فقط یک حرف   باقی

               عاشـقـم من

     همین یک    دوسـتت دارم

              کی ام     من

   کسی که  زشت را

                زیـبا   به من داد

                همان یک دم

                   بُرید از عشـق فرهاد   .   ( ٢ )  

بخون با من

داره می باره

بازم دوباره

نگاهِ تلخو

باور نداره

داره می خنده

وقتی که گریه ست

میگه ستاره

چشم انتظاره

بازم دوباره

نگو  ستاره

که گریه کردن

پایون نداره

صبحو ندیدی

که وقتِ خنده ست

که غرقِ نوره

بدی  بازنده ست

صبحو میارم

این سوی زندون

این سوی فَنسِ

غصه   پریشون

صبحو میارم

تنها نمونیم

با غصه    اشکو

با غم   نخونیم

خوندن  یه حرفه

وقتی  سرودی

بازم دوباره

نگو  نبودی

نگات می کردم

چشات  یه رنگه

دور نیست    رهائی

لحظه   قشنگه

داد از دلِ تو

که بی پناهه

خدا به همرات

که خیلی ماهه

که خیلی وقته

با تو می خونه

تو زنده موندن

دوباره   اونه    ٢

دوباره  رفتم    تا دل سپردن

تا دل به هستِ هستی  سپردن

دوباره چشمام   غرور کوهه

طنینِ تازه    نگاه روحه

دوباره  دردُ  باور ندارم

دوباره تو غصه   کم میارم

دوباره فکر سازشِ با دل

میخوام  ببارم    میخوام   ببارم

از تو می خونم

تا من نباشه

تا من شروع شه

وقتی که پاشه

وقتی که پاشه

این همه خوبی

تو دلِ غربت

نموند  سرودی 

پس بخون با من :

داره می باره

بازم دوباره

نگاهِ تلخو

باور نداره

داره می خنده

وقتی که گریه ست

میگه ستاره

چشم انتظاره

چشم انتظارِ

یه قطره بارون

که جاشه با عشق

تو دلِ زندون

چشم انتظارِ

بودنِ با هم

تا تهِ دنیا

همدم و همدم

شاده   تـرانه

وقتی  تو هستی

اگه  نخوای که

با شب  برقصی   .  .  .