بی پروا
ترانه ها مردند
سکوت می خندد
به وقتِ بی پایان
ستاره می گندد
قربانیِ تازه
امید و ذکری نو
کلافهائی گم
بهانه های تو
اگر تو می بخشی
من از چه بیزارم
اگر کمی از عشق
و مهر تو دارم
اگر تو می خندی
من گریه ام از چیست
نگفته ها انبوه
گلایه ام از کیست
ترانه ها مردند
ولی تو می دانی
کمی ز شب باقی
توئی که می خوانی
شبانه می خشکد
نه حرف ماند نه ماه
به روزگار سیاه
غرور خفته تباه
همیشه حسرت و آه
همیشه بوی گناه
به مردگی خو کن
به اوج لذتِ چاه
به وقتِ ذلتِ شب
به وقتِ سایه و تب
در آنِ بد بودن
فقط توئی یا رب
تو آن همیشه منی
که سبز و پابرجاست
تـرانه اش بـاران
ترنمش صهباست
دلی که مرضی گشت
به حکم تازه شدن
مبادش این نسیان
به غافلی در من
خدایِ بخشایش
که مهر رایتِ توست
به نامت آغازم
که عشق غایتِ توست
دلی که رازی شد
به دردِ بی فردا
همو تو را باشد
شکفته ای تنها . . .
