تو حامی عدالتی

میگم که اون خاکِ دلت

واسه تنای مردنی

در به در خیال تو

منگای مستِ سوزنی

میگم که سازای قشنگ

رد میشن از کنار تو

از کوک شدن آخ سیر میشن

فالش میزنن تو غار تو

ساعتِ ابری شدنه

وقتی که تشریف میاری

ماه و خورشید  لرزونن و

ترس تو دلاشون میکاری

اگه خدا بخواد بری

دعای شهر پشتِ سرت

با کله میری تو بهشت

جهنم میشم   یه وَرِت

ما تو زمین دعاگوتیم

سهم ما این بوده آخه

جون من فکری نشیا

زمین ما خودش کاخه

دوری و دوستی  نعمته

خدا خدام    از حاجته

نکبت نگیره اون هوا

جهنمم   یه نعمته

بهشتو خرجش نکنی

پای این خلقِ غربتی

ستارهها می افتن و  

جمعه شب میرن الواطی

خلاصه اندِ رحمتی

بهشت و  حوری پاپتی

سر نزنن به خواب تو

           تو مخزنی   تو رأفتی  .   .   .

ا . راغـب / ساعت ده / ۲۸ فروردین

لنگـرود

گفته ام

سُراغ خشم می گیری 

که یک شب دست آویزی

غرور شهر را ویران

گلو  خونبار آویزی

دلِ از غصه شیدا را

به وقت کین و بدخواهی

به عریان افکنی هر سو

که تو آن شومِ شب راهی

صداها خفته   دیرین سال

کسی  مَردی نخواهد دید

که سوزد پای  کَه دیوار

فروزد جان و  باید دید

که لولی مهوش ما بود

در این تاریک   دُشخواری

سکوتم  مرگ می ساید

به هر روزن  به هر باری

تپنده  گرم   این خون است

سیاه و سرخ   شبگون است

برونش ریز با باران

مگو کین مرگ    افسون است

مپندار روشنی بخشی

به روح و جسمِ  در خوابان

دلت  آزاد گردانی

ز نام ننگِ بی یابان

ستایش آن خودآی نیک

صدایش جمله در خاک است

سرود هستی آغازم

به جمله  شرمِ افلاک است

ستاره  شرم   بی خوابی

لبانِ شک   تو عریان کن

خودآی آرزوبخشی ؟

 تو بغض خویش درمان کن  .

ظهری که آفتابش نمی بینم ۲۵ فروردین

ا . راغـب

سبز سفید آبی

 دیدی باز  جوونه بسته

      رو تن سنگیِ خونه

   تک درخت تاک و قمری

          که نشونده آشیونه

 دیدی باز   سبزه درختا

    کوه زخمیِ قدیما

      جیک جیکِ گنجیشککا

        رقص پرستو تو هوا

  همه جا نسیم شادی

   چک چکِ بارون  رو کاغذ

       یه بهار دلنشین و

           لمس گلبرگی که تازه س

 یه وقت ابره که می باره

   یه دفعه بادِ هراسون

     یه دفعه خورشیدِ منگی

        که می پاشه نور  تو ایوون

  تو هم مثل این بهاری

    یه وقتا خوبی می باری

      یِهو نه دیوونه میشی

          واسم دلتنگی می یاری

                           این همه ابر شتابون

                               تو دلت که کردی مهمون

                             برق آفتابیتو رو کن

                                 بشم حیرون      آره حیرون  ۲

 تو که  مثل آسمونی

     تیره میشی نمی مونی

           پُر رگبار بهاری

                هی می خونی و می خونی

   می خونی مثل یه باد

     به تن برگای سبز

        مثل این چلچله ها

           توی آسمون به رقص

  اون بالا آبی تَرَک

   مثل شاهین یه سَرَک

     سُر می خوره توی هوا

       دل من  کم یه کَمَک

                                                   آفتابه که می زنه

                                                    تو سرِ هر چی که هست

                                                    میگه آدمای گم

                                                     سایه اید مثل هوس  ( ۲ )

عابر شیشه ای

                                                                                 نفس  نفس       هو شده ام

                                                                                     به بحر تو    جو شده ام

                                                                                        خدای را     قرار من

                                                                                              ز همنفس   او شده ام  .

یه عابر شیشه ای

                  از شهر غم میگذره

                         لبش پُر  از گلایه

                                     ترانه ای می خره

 تن سردِ خیابون

            دلهره ی حضوره

          نگاهِ منگ و   حیرون

                     ستاره    بی عبوره

  شبانه های    تک تک

                   نگاره های   بی خود

                                  مرثیه های  باقی

                                              ماهی خُردِ بی رود

قدم  قدم      بی صدا

        بازم صدا     کو همصدا ؟

                به فکر   شهری تازه ام

                               شب از فسانه ها     رها

              من عابر شهر غمم

                  از شب  تو رویا  میگذرم

                 توئی که هستی باورم

                               تو رو  تا فردا  می برم  ( ۲ )

چراغ چشمک زن

            به سرخی تکرار

                       یه شیبِ ناموزون

                                          توالی دیوار

یه خونه ی ساکت

             یه شهر    بی سردار 

                     یه پنجره     تا من

                            حنجره  بی    آو اااااا ر !

        بی بی بی      بی آوار

             شـ   ـهِ  شب       بی آ  زار

                 سا    یه  ها      بی   دیوار

                    کو  کو  کو       این   جرّار  ؟

                                تِ  تِ  تِ         تِ   تکرار

              هو  هو   هو        باز  سرما

                   باز    این شب      بی    فردا

                           تَ       تَن   تَن        بی شولا

                                   بی            شرم از

                                                              شب    گوها      ( ۲ ) 

انتظار

همه چی ساده ی ساده ست

باد میاد و ابر میاد   بارون میشه

تاریکی مات و پیاده ست

خیس میشی و سرد میشی  خزون میشه

لباسا رنگ سیاهی می گیرن

گِلا لبخند میارن  روی لبا

آبها یه گوشه اسیرن

آسمون بارونیه بی خیالِ ما

صداها میگیره تو دل

گرم و جای بی هوائی

برگِ تازه رُستِ خونه

میگی راستی شب کجائی ؟

میگمش تو سرد  تنت    سرده دلم

میگمش تازه رسیدی    هنو می گرده دلم

میگمش آخریا   سر یه بغض کوچیک

دست و پام گم شده  بازم هنو دَه مَرده دلم

انتظار قطره آبم   می چکه اما کجا ؟

دل من سیاه شد اما  چشم براتم به خدا

هنو اشکام پر مهره پر یه های هایِ سیر

بذا بارون شه تنم  این خیالو ازم نگیر  ( ۲ )

ساعت ده / ۱۵ فروردین ۸۶

میگی نه ؟

روزای ابری میان

  دل غم سیاه میشه

    یکه تاز بی سبب

         دل ابر  رسوا  میشه

  وقته که غم بباره

       آخه ابر مال تو نیست

           ابر دلش بهاریه

                تو سرش جای تو نیست

    آخرش خورشید میاد

     وقت و نور و دلبری

        وقته بوسه با توئه

            توئی که تن می بری

                             می بری به ناکجا

                          مگه اینجا ابرا نیست ؟

                                میگی آسمون کجاست

                                        مگه اینجا فردا نیست ؟ 

                                       تو نگاه غربتیت

                                            یه شبح جون می گیره

                                                   شبح خیال بد

                                             واسه روز خون می گیره 

                   مردم ساده ی ما

                          دل به ابرا ندادن

                               فکر فرداها شدن

                                   دل به دنیا ندادن

                               مردمون خدا کجاست ؟

                               مگه تو ستاره هاست ؟

                                  هر جا بشکنه سکوت

                                                     تو دل شرقی ماست

                            مردمون صدای شب

                                 باز از اون دورا میاد

                              اگه با شب نباشین

                                   دیگه هیچوقت نمیاد  ۲

            اما ماها  شب شدیم

               شبی که روزن نداره

        این شب دیگه کاغذی نیست

              بشکن بذار غم نباره

          این شب به  ریشه مون زده

               شبش تمومی نداره

                     چون من و تو در به دریم

                                رو گُرده ی ما سواره

                 ترس تو دلای بی سکون 

                     فاتحه هر شب می خونه

                    دیگه ماها اسیر نیستیم

                                        ماها خودِ شبِ پیریم  ۲

             میگی نه      بپر

                  میگی نه      بشکن

               بگو که     فردا

                       میاریم    تو و من  ( ۲ )

                                                                    نهمین روز بهار