صبحی که بارون میومد
دلم شدش اسیر غم
کابوس تلخی که دیدم
بُغضی که اون لحظه چیدم
بغضِ از دست دادنِ یار
توسلِ به مرده ها
خوندن حرفای دروغ
وسطِ کاغذ پاره ها
حرف از کلید و قفل غم
چرندیاتِ پشت هم
دلی که مطلوبش نبود
دروغکی یادش دادم
نامه به آخر می رسید
خطی که سطر آخره
مادر که خنجر بکشه
نامردیا سر به سره
تلافیا گیرِ همه
دقِ دلی که وا نشد
ساعت تبدار میگه
تو این بهارم جا نشد
جا نشد این کبودیا
جا نشد این صلح و صفا
نهیب زدن ته نداره
چه مرگته تو باوفا
وفا که ته مَه نداره
غصه هر چند باز بباره
بسه دیگه این اخم و تَخم
کی مونده شادی بیاره ؟ ٢
ستاره نقطه چین نبود
جاش اون بالا طاقِ ورق
قربونیا کم نبودن
بازم بلا باز شترق
دلت که مجبور نباشه
پا بده تایمِ آخره
مهمونیِ سوته دلا
تهش خیالِ ساغره
از تو که چیزی نماسید
دنیای پر سوز و نمک
خاطره هاتُ پس زدم
دیگه تمومه بی کلک
بازی یا اصلِ سورئال
تمومه بابا بی خیال
شِمه هاتُ بَلَت شدم
اینه معنیِ ضدِ حال
لباتُ ورنچین برام
مگه ماها دل نداریم
شروع یک فصلِ دیگه ست
بخوای نخوای مسافریم
نطق نکنی گافِ خدا
فقط بگو باهام بیا
دِلِی دِلِی شد شعر من
تا تهِ جاده این صدا
اگه خدا وکیل باشه
وکالتِ تو سیری چند
فصل شروعِِ خاطره ست
حالا بخند و باز بخند
خنده که ته مَه نداره
غصه هر چند باز بباره
مسافر فصلِ عطش
آبو به جلگه میاره ٢
ظهره نگاهی سبز و ناز
شعرُ به آخر می کِشه
بغضی که درمون شد به عشق
طعمِ خدا رو می چِشه . ( ٢ )
شنبه
١ تیر ٨٧
شهر سبزم
دم غروب
آسفالتِ خیس
قدم زدن
کوچه ی لیز
کیپه آسمون
ابر سیاه
بارونِ ریز
بچه کجا ؟
خنک تازه
چه حالیه
آب نپاشه
موتوریه
دم غروب
ستاره نیس
پشه ها حمله
نیشای تیز
دم کرده هوا
خونه با صفا
پنکه میگه
مُردم به خدا
شرجی رو نگو
عرق دم به دم
تابستون میاد
پنکه فداتم ٢
صلاتِ ظهر
گنجشکه جیک
دمِ ساحل
گرما و ریگ
صدای توپ
چِته بچه
نکوب دیوار
میگه به تو چه !
چشای گیج
سرهای داغ
آفتابِ تیز
حتی تو باغ
صلاتِ ظهر
انگاری خُب
طنینِ گیتار
یه فیلمِ شعار
زنبور پی آب
برگا به تکون
صدای کلاغ
نسیم برسون
یه خوابِ نیمروز
رویـای آبـی
با بوسه پا شد
چه حسِ نابی ٢
امشب خدا
داره اون بالا
قصه ای میگه
به ستاره ها
قصه ی چراغ
قصه ی فراق
قصه ی قحطی
نداری سراغ ؟
امشب دوباره
ماه و ستاره
از خوشی میگن
تا ابر بباره
امشب نگاهم
رنگِ تو داره
یادت می اُفته
میخواد بباره . ٢
بازم بارون و
این ناودون
خیال بوسه ای پنهون
بازم یک روز تاریک و
فرار قطره از زندون
آهای بارون کجا بودی ؟
گُلا از غُصه پژمردن
توی یک فصلِ بی بارون
درختا منگِ تو بودن
ببار بارون که باریدن
فقط مرهم رو زخما نیست
ببار بارون امیدی تو
جای ترس و معما نیست
میخوام آهنگتو تا ته بنوشم
خنکا عِطر تو اینجا بجوشم
کبوتر خسته از روزای آبی
ببار تا شرم و تنهائی فروشم ٢
گُل از خاکستریها مُرد
شروع کن حجمِ آسایش
نگاه کن زرد و ناشادن
شروع کن وقتِ فرمایش
همه ساکت تو اون آوازه خونی
که رمز شادیِ دل رو می دونی
همه زخمیِ تابش فصل خشکی
تو رمز شادی و غم رو می دونی ٢
نم نمِ بارون
چیک چیکِ ناودون
داره می باره
شیطون و پرسون
نم نم بارون
از توی زندون
داره می باره
قطره ی گریون ( ٢ )
٣٠ خرداد
خسته نباشی گل من
روزا واست سخت نگذره
تلاشت بی ثمر نبود
گرچه همش دردسره
خسته نباشی و همه
روزای خوب برای تو
توئی که پاک و روشنی
چشای من فدای تو
موجای ساحلو دیدی
رج به رجند ناب و یه رنگ
حرفای گفتنی زیاد
از دلِ دریای قشنگ
اون زمین ریگی توئی
که دریـا بندِ صبرشه
گرم و خاموش و مهربون
موجو به آغوش می کِشه
آبـی آسمون توئی
ابرا فقط میان میرن
بادا نوازشت میدن
چلچله ها بد اسیرن
اما همش شادی باشی
بذاری ابرا ببارن
موجا رو مدفون نکنی
شور و نشاط رو بپاشن ٢
خسته نباشی گـل من
ستاره ها فراوونن
اما تو کهکشون دل
خورشیدی اینو می دونن
عشق یه آسمون توئی
ابرا برات دِق می کنن
موجـا برات غزل میشن
دریـا رو قایق می کنن ( ٢ )
اگه تو پستوی خاطراتِ برگ
اون همه هستی و مرگ
یاد جنگل اونو از باغ بگیره
دل سبزش می میره ؟
وقتی یادِ اون همه پرنده رو
حشره جهنده رو
درنده و خزنده رو
توی ذهن کوچیکش جا بگیره
دل تنگش می میره ؟
کنده شد یه روز بارون
وقتی سبز بود و بهارون
سرزمین مادری سایه های پدری
حالا دیوارا یه ناودون
با یه عده گلکای رنگ رنگ
با نهالای قشنگ
و یه گنجیشک که این دور و براست
با این مورچه ی زرنگ
همه چی کوچیکتره اما هنوز
شوق زندگی و رشد موج میزنه
هر گیاه تبلورِ امیدیه
هر جا باشه سبز میشه برگ میزنه
هنو آسمون میخواد سیر بباره
بازم این پرستوها میان میرن
بوی دود میاد همیشه تو هوا
تاکا هِی قد می کشن رو تن میله ها گیرن
هنو باد میرقصونه درختا رو
گلبرگا تموم قدن به زیر نور
برگِ سرخ تازه رُست بالا میره
تو نسیم شناوره غرق سرور .
اگه تو پستوی خاطراتِ برگ
با همه هستی و مرگ
یادِ جنگل اونو از باغ بگیره
دل سبزش می میره ؟ ٢
این روزا دل واسه گفتن
دیگه پروا نداره
برای تو رو شنفتن
دیگه اما نداره
دیگه پژمرده خیال اطلسی
دیگه می میره فِراق و بی کسی
اقاقی فرصتِ گل دادن نداشت
اما می دونم به دادم می رسی
نبض آغاز توئه تو شعر من
اون همه رنگای شاد و فانتزی
میدونم دلت گرفته از هوا
اما دَم بده تو تنها نفسی
وقتی تنهائی دلم رو میشکنه
این وجودِ بی رفاقت بی سره
وقتی کم دارم تموم عالمو
میگی خوبیا و دل یادت نره
یادت نره که چی داری
همه وجود و قلبمو
پشت گرمی و ارادمو
خنده امید و دستمو
یادت نره خدائی هست
زیبائی از وجودشه
همون که گرم و روشنه
این بودنا زِ نورشه
یادت باشه که با همیم
دونسته ها فراوونه
خدا رو شاهد می گیرم
غمو شکستن آسونه
یادت باشه فردا میاد
یالا که خیلی کار داریم
صداقتو شهامتو
سردرِ دلها میذاریم . ٢
این روزا دل واسه گفتن
دیگه پروا نداره
برای تو رو شنفتن
دیگه اما نداره
دیگه صورت واسه خنده و
امید و روشنی
اِندِ زیبائی میشیم
وقتی همیشه با همیم
این روزا همش واسه تو
این شبا و این تبا
وقتی کم آوردی اونجا
دلُ بسپُر به خـدا . . . ( ٢ )
یه شبی ماه ستاره رو
آبی و آفتابی بکش
مهتاب رو از رو ببر و
طلوع رو نقاشی بکش
دست بده با ابر سفید
قاصدکو نگاه نکن
سبزی رو شعله ور بکش
نسیمُ هی صدا نکن
بره رو بنداز طویله
الاقه رو یه حالی ده
خروسو بنداز از چپر
سگه رو گوشمالی بده
صدا بزن ستاره رو
آسمونا رو خط بزن
سیاه بشن اهالی و
چشمکا رو بگو برن
اگه که تنها می مونی
یه کلیدُ نقاشی کن
نگو نداره صندوقی
رو معجزه سمپاشی کن
تنها کلیده روی بوم
نه یه خدا نه یه زمین
همش خیال باطله
سخت نگیر و فقط بشین
قلم مو رو بذار پائین
بذار که قلبت بگیره
کلیدُ بد نگاه نکن
اینجا فقط اون اسیره
اسیر دستای توئه
که بی صندوق رها شده
میون این دشت سپید
برای هیچ فنا شده
یکه کلید خودِ توئی
وقتی دلا رو خط زدی
تو این اتاق توئی اسیر
جوابِ دیوارُ ندی
قوطی قرمز دلو
بپاش رو دیوارای کور
در و کلید و قلبِ تو
پا میذاری رو فرش نور
شاید رهائی نباشه
راحتی چائی نباشه
اما بذار بهت بگم
خودت میگی که کی پاشه
آینه ها زیاد میشن
عیبِ همو به هم میگن
نقابا فایده ندارن
پلیدیا باید برن
یه شبی ماه ستاره رو
آبی و آفتابی بکش
مهتاب رو از رو ببر و
طلوع رو نقاشی بکش . . .
٢ بامداد
٦ خرداد
دوستی با ما نیست
دوستی کم پیداست
اگر از حادثه حالش پرسی
خود او گم خیالش بر جاست
دوستی گم شده نیست
دوستی با شبهاست
دوره ای بود گذشت از سر ما
شکر اینک فرداست
یک زمان ساده گرفت این دل ما
مهر شد مشکل ما
لیک تا آذر شد
گذران رفتند از ساحل ما
بی بها مادر شد
گِله ای نیست اگر کم ماندیم
دگران فَربه شدند غم خواندیم
گَله ی ما همه چوپان بودند
گرگ طینت سگ دهقان بودند
حاصلی نیست که آفت سر شد
دوستی آخر شد . ٢
دوستی پیکاری است
سینه و عقل بدان دل دادند
دوستی هوشیاری است
مست و مجنون همه باطل زادند
من همین یکه کلامم غم تو
همه آن دار و ندار حاتم تو
ماتمی نیست دگر با دگران یار شدن
من همه آن دگران خاتم تو
ای قلم از تو به غایت شادم
با تو من منجی خود از من و تن آزادم
حسرتی نیست که روزان طی شد
این زبان راست بماند لیک دوصد فریادم . ٢
دوستی با ما نیست
راستی چون دریاست
من کنون مفتخرم فکر به غایت زیباست
آری این شب با ماست
بی زمان پر معناست . . .
اگه این دل همه جا حس نکنه رنگِ تو رو
بو و آهنگِ تو رو همه جا زنگِ تو رو
وای که باید بمیره
آره باید بمیره
اگه این دل نره قربون دلت سر تا پا آب و گِلت
وای که باید بمیره
آره باید بمیره
اگه نشمره صدای نفسات اگه هر لحظه نمیره پا نگات
وای که باید بمیره
آره باید بمیره
آره باید بمیره
اما بگو
این همه به خاطر تو روشنه دله تاپ تاپ میزنه
تو بگو مثل منی
مثل من به سیم آخر میزنی
وقتی میلرزه تنت تو تاریکی
میگی که منو داری به شبه چنگ میزنی
زیر آهنگ میزنی ؟
تو میگی مال منی
تو میگی مال منی
وقتی یک روز کسی پات می میره واست زردی می گیره
یا که لِه شدش زیر بار نگات غرق تو حال و هوات
تو میگی مال منی
تو میگی مال منی
وقتی سر داده صدای نفسات دلی می لرزه برات
تو میگی مال منی
تو میگی مال منی
آره میگی چون فقط تو رو دارم
از همه آدما بیشتر دوست دارم
که کنار تو باشم
که شکار تو باشم
آره میگی چون که من مال تواَم
من و تو کِرِ همیم ثبتی احوال تواَم
همه اشکام فقط نذر توئه
خیر اموات دلم رو می جُوه ٢
حالا امروز همون روز بزرگ
بره مونده وسط این همه گرگ
منو فریادِ دلو داد بیداد
بیش از این بر نمیاد روحت شاد
رفتی اما چی بگم قسمت بود
شایدم خدا نخواست حکمت بود
مرسی من تندی برم یار کجاست ؟
حس دیروزی چیه این فرداست . . .
سر صبح
٣ خرداد