مسخِ شب و پیوند
مستِ التماس بارون
اونیکه با من اسیره
شبونه میاد به میدون
اونجا که سوار زخمی
تا صبح از درد می ناله
که منم سوار میدون
اونکه با غُصه اسیره
دل من تا به ابد اونو می خواد
غم من تا به ابد وسوسه می خواد ( ۲ )
که می ناله جغدِ زخمی
توی هِی هویِ زمستون
اونجا که برفو ندیده
می باره هی بارون بارون
اون یه شهره
پُر خونه های ویرون
که یه سنگه روی سنگی
پُِر زندون پُر زندون
منِ مصلوبِ دقایق
من بی نگاه پریشون
منی که با من اسیره
یه باره با من می میره
که می میره توی رگبار زمستون
اون زمستون که نه حتی توی چله اش
رنگِ برف رو هم ندیده
توی شهر بی زمستون
آینه ها رنگِ بهانه اند
توی شهر بی زمستون
پستوها مستِ ترانه اند
. . .
به خدا مثلِ سگ پشیمونم
دیگه از دستِ شب نمی خونم
من که هستم یه عالمه کِرمی
تو پریشونی و لجن هه می لولم
من خدا رو به قبله گم کردم
به خدا که پول عشق و عاقبته
طعنه منت نصیحتم تا کِی ؟
اون خدای پول اصلِ عافیته
زندگی ثروت است و آرامش
مرگ سهمم که خیال پردازم
این چه کردم چرا چنین گشتم ؟
این منم منم هوسبازم
به خدا که مثل سگ پشیمونم
واست از رنج و غم نمی خونم
تا خداوندِ پول پشتت نیست
خر نشو بگو نمی تونم
یک نه گفتن بِه از دروغِ یه عمر
یک نه گفتن به از فلاکت ابدی
به خدا عشق فقط پوله
خر نشو نه بگو اگه بلدی
قصه ی باختِ بازنده
حرفِ تکرار روز و این قفسه
تو بخون پرنده ی اَلحان
این تمامِ خواستِ یک مگسه
من ذلیلِ ابد خرافاتی
تو بتازون برو سماواتی
تو گلو و سیم من این فنس
من یه سرباز و تو بناپارتی
نکبتم تنبلم یه بی مقدار
من همین پستم و تو خود هوش دار
هوش باش که منگِ طوق نشوی
واِلا مثل ما در این چرا بسیار ۲