انگیزه

مسخِ شب و پیوند

              مستِ التماس بارون

               اونیکه با من اسیره

                                      شبونه میاد به میدون

    اونجا که سوار زخمی

                       تا صبح از درد می ناله

                        که منم سوار میدون

                                            اونکه با غُصه اسیره

                دل من تا به ابد اونو می خواد

            غم من تا به ابد وسوسه می خواد  ( ۲ )

   که می ناله جغدِ زخمی

     توی هِی هویِ زمستون

             اونجا که برفو ندیده

               می باره  هی بارون  بارون

         اون یه شهره

                            پُر خونه های ویرون

                         که یه سنگه روی سنگی

                                            پُِر زندون     پُر زندون

   منِ مصلوبِ دقایق

      من بی نگاه     پریشون

             منی که با من اسیره

                یه باره   با من می میره

                   که می میره   توی رگبار زمستون

               اون زمستون که نه حتی    توی چله اش

                                            رنگِ برف رو هم ندیده

             توی شهر بی زمستون

               آینه ها رنگِ بهانه اند

             توی شهر بی زمستون

               پستوها  مستِ ترانه اند

                                                .     .     .