سلام وقت به خیر
بنا بر درخواست بعضی ازدوستان و اشتیاق خودم از جناب آقای دکتر پناهنده درخواست یک معرفی علمی و ادبی از خودشون داشتم که ایشون با محبت فراوان این درخواست ما رو در اسرع وقت پاسخ گفتند و باعث سرافرازی بنده شدند از محبتشون سپاسگزارم و آرزوی موفقیت و سلامت برای خودشون و خانواده ی محترمشون دارم .
در زیر تفسیر من از عشق میاد باشد که در نظر افتد .
برقرار و کامروا
نامم احمد است
نام فامیلی پناهنده
زاده ی لنگرود هستم
در محله ی راه پشته ی لنگرود به دنیا آمدم
بچگی ام را در راه پشته گذراندم
نوجوانی و آغاز جوانی ام را در جاده چمخاله
به ورزش والیبال و فوتبال عاشقانه علاقه مند بودم و در هر دورشته با تیم مان قهرمان لنگرود شدیم
اهل تفریح و نشاط و مزاح بودم و هستم
سرشار از خاطره های شیرین هستم
قدیمی ها مرا خوب می شناسند و از شیطنت های من در مدرسه و شهر گفتنی های بسیار دارند
دبستان را در مدرسه ی پهلوی، صدیق اعلم و سپس در کورش به پایان بردم
دبیرستان را در داریوش، امیرکبیر، بامداد و دوباره در امیر کبیر با موفقیت تمام کردم
در مهر ماه سال 1357 برای ادامه ی تحصیل به آلمان آمدم تا با دست پر برگردم
اما ندانستم که می آیم و می مانم
و ایام جوانم را در غربت ِ تلخ می مانم
25 بهار از من گذشته بود که از شهر دوست داشتنی ام برای فردای بهتر به آلمان آمدم
اما تا چشمم را باز کردم 37 ساله شده بودم
و با کوله باری از رنج، دربدری، بی خانمانی، بر باد دادن جوانی، تحقیر و . . . دوباره به نقطه ی آغاز رسیدم
گرد پیری و حرمان و دوری از وطن مرا در خود گرفته و شکسته بود
با تنی خسته و دلی از درد، به عشق وطنم وارد دانشگاه شدم
در 48 سالگی به اخذ پایان نامه ی دکترای شیمی از دانشگاه کلن نایل شدم
دوسال به عنوان دستیار پروفسور در دانشگاه کلن تدریس و خدمت کردم
و هم اکنون معلم هستم و در کنارش خاطرات تلخ و شیرین خودم را می نویسم
مسایل سیاسی روز را تحلیل می کنم و در قامت مقاله انتشار می دهم
گاهأ شعر می سرایم
اما در زنده کردن شادی ها و شادمانی های نیاکامان از هر عرصه ای فعال تر هستم
و تا کنون 18 مقاله ی معتبر در مورد اعیاد کهن به نگارش در آوردم که در اکثر سایت های اینترنتی موجود هستند
متاهل هستم و داری یک فرزند دختر هم هستم
هم اکنون در شهر کلن آلمان، زندگی در غربت را ادامه می دهم
عشـق آغاز نداشت
عشق در باور بود
همه یک سوز نهان
همه یک موج خروش
عشق پهناور بود
فکر کوتاه گرفت
این و آنش پنهان
همه تب اوج سروش
عشق یک رویا بود
در هوا سردرگم
بوده ها بی معنی
آنچه باقی مردم
عشق یک آئینه
دوست داشتن صورت
یک به یک رنگ به رنگ
عشق اما عبرت
ساده ها بی معنی
روزها تکرارند
دوستی دلخوشی و
عشق ها رهوارند
عشق آغاز نداشت
عشق آن آخَر بود
دل و احساس گناه
کودکی یاور بود
عشـق پرواز بلند
تا همه جا لبخند
عشق بسیار شدن
وقت گُل چون پیوند ( ٢ )
نیامدی و دلم تنگ است
اتاق بی رنگِ بی رنگ است
کنار دل که چون سنگ است
همه مردند کنون جنگ است
ستاره آمده پائین
سراغِ زهر می گیرد
تو دردت مانده بر دیوار
سکوت افتاده می میرد
نگاهی نیست چون من باش
فراقی نیست مأمن باش
به چشمم خواب می بارد
فقط مانده به ذهنم کاش
کنارت قرنِ نیرنگ است
لبانت خشم می ریزد
تو بودی مرد تو بودی داش
که یک آنت به این ارزد . ٢
مگر گفتن خیانت بود
مگر جرم و جنایت بود
که فکر دوستـت دارم
به سر تا پا قباحت بود ؟
به نوعی فکرِ راحت بود
که با نفرت بپوشانی
همه رنگی که دریائیست
همه صبحی که رویائیست
ولی کودن حماقت بود
صدای بوسـه عادت بود
خدا زیبا و دل زیبا
همین کوته سعادت بود
همه بودن ضیافت بود . ٢
نیامدی و دلم گرفت
همه شدند چون سیلی
به یک قطره از آن باران
بنوشانم تو ای لیلی ( ٢ )
داره خلوت میشه انگار
کیسه ی قافیه اشعار
داره معطل میشه دستم
واسه گفتن داره اصرار
واسه گفتن از تو ای دوست
واسه میهن گل خورشید
واسه غارتِ تتاران
واسه زیبائی و امید
کسی مرگِ مهرُ نشنید
لبی از بغض تو خندید
دستی از کین و حماقت
سر هر ترانه برید
کسی با قامتِ ایمان
خیسِ خون کرد بیشه ها رو
بس که جنگلُ تبر زد
تیشه بارون ریشه ها رو
خاک رو هم به باد داده
علفِ هرزه کجا بود
هر چی زنده بود و پویا
زیبایی همش شدش دود ٢
یه روزی چند سال اونورتر
گنده لاتها اینور اونور
پدر این سرزمین رو
با پدرسوختگی بردند
از تو غار یه دونه ملا
امام سیزده آوُردند
همه از برکت نفته
این همه بلا و فتنه
پس منافعِ ملل کو
چرا تا ابد یه متنه
ملت از دم مثبت اندیش
خیالی نیست با یه کم ریش
حاجی ناموسو فروختن
تو بازم مشهد و کیشمیش
این جوون که خودکشی کرد
اون که منگِ اعتیاده
به خدا مثل من و توست
کی اونو به باد داده
ماها کشتیم گلامون رو
وقتی خسته لبا بسته
فروختیم خواهرمون رو
همه مست غنچه شکسته
هفت هزار سال افتخار پر
ماها از ایـران چی داریم
فقط قلبشو شکستیم
تخم کینه هِی می کاریم
خلیج فارسـت عرب شد
سعدی حافظ با طرب شد
مولانا سینا رو بردن
همه هستت یک وجب شد
بازم سینه چاکِ رهبر
صد تا میمون یکی عنتر
کودتا شده برادر
باز بگو الله اکبر
پوتین پوشا کِشت رو بردن
دِه رو با درخت سوزوندن
مردای قبیله مُردن
زن و دختر با شیوخن
نشستن ادعیه خوندن
به ماها مکه فروختن
خدا رو به نیزه دوختن
دلا تو نادونی سوختن . ٢
بازم ملای اصلاحگر
میشینه گُرده ات کافر
ببُر این مار ضحاک و
به سر کن قصه ی آخر
به قبر شیخ پسته تو
بخون این فاتحه از سر
شریر گله ی بربر
منم ایــران منم سـرور
مشتِ هر مفسدی وا شد
جهان میگی تماشا شد
فقط برخیز عزیز دل
وطن غرقِ تمنا شد
که ایـران با تو معنا شد
کنون هر گرگ رسوا شد .
به آبادیِ این گوهر
خودآیِ قادرِ برتر
به نیک آئینیِ میهن
رسان امداد سرتاسر
به جوشش از دل خاک و
به غرش از دل ابران
تو دستش گیر هر دستی
که سازد آن اَبـَر ایــران
غرور خفته جاویدان . ٢
تن کاغذ داره باز خط می گیره
اون وجود روشنش باز اسیره
میگیره حال و هوای آبیو
خیسی جوهر و رنگ شادیو
چند روزه باد میزنه
ابرا گرفتن آسمون
شاخ و برگا قر میدن
خنک و بهاره پیشمون
شالیا منتظر یه چیکه آبن
از بالا
وقتی قهر و تاریکه به آسمون
میگن حالا
کلاغه رو سپیدار
قار قارو از سر میگیره
نهالا قد می کشن
گل از حسودی می میره
قاصدک پرستوها
خبر دارن از اون بالا
برکه ها دیدنین
رودخونه خشکه به خدا
گنجیشکه می چرخه و
یه چیزایی گیرش میاد
بگو جفتت نخونه
و اِلا بد سرش میاد
آفتابم قایم باشک
با باغچه آغاز می کنه
قناری می خونه و
حسرتِ پرواز می کنه
گل سرخ تکیه داده
به دوش اون چراغ سرد
مورچه باز به شوهرش
امروزُ دنبالم نگرد
حالا کم کم ابرا خاکسترین
شیروونی سیاه و ساکت
قطره ها بسترین
همه برگا هم قسم
یه دسته آواز می خونن
تا نشه سرود بارون
یه دم آروم نمونن
زیر این سقف بلند تن کبود
میون راست و دروغ بود و نبود
تن کاغذ از همه آبیتره
حالا شد یه یادگار یه پا سرود . ۲
۲۸ اُردی بهشت
دوباره می سازم
ترانه ای درهم
برای تو و من
برای ما با هم
دوباره می سوزم
از هر چه شب باقیست
دوباره می گریم
بهانه ها کافیست
دوباره می رقصم
همان که من بودم
همان که خندیدم
برای ترک زودم
من این تهی بودم
تو را صدا کردم
اگر چه کم بودم
خدا خدا کردم
دلم ز زیبائی
قصدِ تمنا داشت
ولی پلیدی رنجِ
غصه ها می کاشت
من این تهی بودم
خدا رو گم کردم
من در خودم باقی
بیهوده می خندم
ترانه ای آزُرد
ترانه ای شادان
من خنده ها دیدم
به قامتی گریان
قامتِ جاویدان
طنین دل ایـران
بودن سرودن نیست
در پهنه ی شیران
آنجا که قلبِ من
بازیچه ها دارد
ماندن حکایت بود
دستی که می کارد
دستی که فرسوده
اما فروزان است
دلها همه رنگین
مزرع که سوزان است ٢
دوباره می سازم
ترانه ای درهم
برای تو و من
برای ما با هم
دوباره می بینم
زیباترین مامن
برای تو و من
برای ما بودن
برای بِه ماندن
اگرچه کم باشیم
حسرت دروغ کینه
دیگر بس است پاشیم
ساده تر از هر یاد
این غُصه ده بر باد
گفتن عنایت بود
با هر چه دل فریاد
ما مانده ایم ایـران
ما طالبِ نوریم
خورشیدِ بخشایش
بی عشق تو کوریم
ما رانده ایم دیوان
دیوانِ نادانی
از قلب و مغز خود
اینک تو می مانی
دیو سپید و سرخ
دیو سیاهی را
از تو بتارانیم
رنج تباهی را
آنها که آلودند
خاکِ اهورائی
اهریمنانِ دون
شد وقتِ شیدائی ٢
ایـران غرور ما
مُلکِ سُرور ما
این فخر بی پایان
پاینده شور ما . . .
آدینه
٢٧ اُردی بهشت
لنگرود
صد بار بهت گفته بودم نرو از این راه
رفتی و شکستی قلبمو خدا می دونه
صد دف نه هزار دفعه میگم یه بار تو گوش کن
بن بسته سقوطه مرگِ تو کشتن جونه
یک بار تو قلبت یه نگاه هم به بالا کن
این درسو فقط توئی و اون خودش می خونه
ساده اومدی اما همه سادگیا مرد
این رسم زمونه تا ابد اینطور می رونه
وقتی که میگی گیجم و از خوابِ دلم سیر
دونستنو کم داشته باشی ظلمت می مونه
این شعر اگر چه کوتاه و کوچیک خودم می دونم
قاتیِ بقیه حسرته که می سوزونه
صد بار بهت گفته بودم نرو از این راه
این دل فقط یک سقف می خواست قدِ یه لونه
صد دف نه هزار دفعه میگم یه بار تو گوش کن
باقی بقایت به سلامت بروخونه ٢
بعد بهت میگم
وقتی که رفتی
اس ام اس نمیشه
این غم سنگین
بعد بهت میگم
جا جای پا نیست
نمیتونم نمیشه
شبای ننگین
اون مرام که دم زدم
این دل کپک زدم
یا تموم بازیا
شادیای سرزدم
پول میخواد فقط جونم
اونکه مرهم دله
اونکه ملتی میگن
چرک دست ناقابله
بعدِ عمری از ما خواست
یه رفیقِ بی کلک
شندِری برای زخم
حتی قدِ یک نمک
وقتی که رومیندازه
اون نگاه پر غرور
خیلی سخته بودنم
تو نداری یک کرور
به خدا که روم سیاه
همه خطها اشتباه
شرمندتم فقط همین
روم نشد بگم چرا
بعد بهت میگم
وقتی که رفتی
اس ام اس نمیشه
این غم سنگین
بعد بهت میگم
جا جای پا نیست
نمیتونم نمیشه
شبای ننگین .
صدام تکه تو این هوا
تو این هوای پر گناه
وقتی که اِندِ باختنم
بود و نبودِ من تباه
من باختم اما چی بگم
دنیا با باختن نمیشه
میگیره قلب این سیاه
دلو شناختن همیشه
ستاره ها رو پس زدن
صورتشون رو خط زدن
شراره ساختن با کلک
بازی فقط قایم باشک
خورشیدُ از ما میگیرن
سرخ و سفید یادت میدن
کشتنِ بغض یک غزل
تا تهِ تاریکی میرن
تو این همه جرم کوچیک
جرم دلم نداریه
نگاه قداره چی میگه
موسم بی قراریه
بعدِ یه عمر رو میندازه
یکه رفیق با مرام
کوچیک و عبدم به خدا
خفتمو دیگه نخواه . ٢
بازنده بودن درد نیست
بازنده ماندن فاجعه است
تنها در این دور زمان
پاینده بودن معرکه است
بازنده دیدن مرگ بود
تنها دویدن مرگ بود
یک برگ در زیر همه
شلاقِ صد تگرگ بود
تنها پریدن حادثه است
تنهائی اما معجزه است
تنهائی دل با خدا
یکتا بماندن بی مزه است
بازنده بودن درد نیست
بازنده ماندن فاجعه است
حتی در این چرخ نژند
یک ما سرودن معرکه است
بازنده دیدن مرگ بود
تنها دویدن مرگ بود
من ماندم با یک خدا
او را سرودم با درود
تنها پریدن حادثه است
در انتظار معجزه است
تنها دلو دیدم ولی
بی یار ماندن بی مزه است
بازم دوباره می پرم
تا آن پریدن طی شود
پرواز برگیر از زمین
تا جانت از ننگ وارهد
تنها تو می مانی و بس
تنها در این ملکِ بهان
آنجا که بودن درد نیست
اینک تو دانی وقتِ چیست . ٢