تو ای لیلی
نیامدی و دلم تنگ است
اتاق بی رنگِ بی رنگ است
کنار دل که چون سنگ است
همه مردند کنون جنگ است
ستاره آمده پائین
سراغِ زهر می گیرد
تو دردت مانده بر دیوار
سکوت افتاده می میرد
نگاهی نیست چون من باش
فراقی نیست مأمن باش
به چشمم خواب می بارد
فقط مانده به ذهنم کاش
کنارت قرنِ نیرنگ است
لبانت خشم می ریزد
تو بودی مرد تو بودی داش
که یک آنت به این ارزد . ٢
مگر گفتن خیانت بود
مگر جرم و جنایت بود
که فکر دوستـت دارم
به سر تا پا قباحت بود ؟
به نوعی فکرِ راحت بود
که با نفرت بپوشانی
همه رنگی که دریائیست
همه صبحی که رویائیست
ولی کودن حماقت بود
صدای بوسـه عادت بود
خدا زیبا و دل زیبا
همین کوته سعادت بود
همه بودن ضیافت بود . ٢
نیامدی و دلم گرفت
همه شدند چون سیلی
به یک قطره از آن باران
بنوشانم تو ای لیلی ( ٢ )
