ندای حق

خیلی تنهام    خیلی تنهام 

 چه کنم

تو بگو    با کوهِ غمهام

چه کنم

یه روزی   مثل کبوترا  میشم

من رها      مثل هوا   فدا میشم

یه روزی میشم    همونکه می رسید

تازه اولِ سکوت     جدا میشم

انگاری   از من و تو   رها میشم

شایدم   مثل خودِ  خـدا  میشم

دل من تنگه    یه پارچه آتیشه

صدای آب   آره  نوا میشم

خیلی تنهام    خیلی تنهام

چه کنم

تو بگو     با کوهِ غمهام 

چه کنم

دلِ من  یه ذره   حرمت نداره

هیشکی انگاری    منو  نمیشماره

اگه گریه ها     اَمونمون بده

بهت میگم که آخرش    کی میباره

قلم ناقص و     دلم  شکسته بند

دیگه تو    به سردیِ شبم  نخند

تو که   همبغض منو     همقفسی

یک دریچه روشنه    دَرو   ببند

ای خـدا   همه امیدِ ما  به توست

تو که گرمی  و  غرور  و  باوری

با تو  غم    قطره ای کوچیکه و زشت

تو نگام کن      تو همیشه یاوری

از همه عالم بد     دل می کنم

پشتِ من   گرمِ     سلام مهر توست

اگه آدما   تبر به دل  زدن

آخرش پیش تو اَم      چه تندرست    .  .  .   

اعتراض

سیاه  می پوشم

سیاه     رنگِ جزاست

منی   که غم دارم

تو را    که مرگ سزاست

سیاه  می پوشم

برای   روزی نو

به پای  زیبائی

برای   فصل تو

سیاه دل   آن دم

دستت   به خون  آلود

چشمان تو    بی نور

نعشت   دگر  فرسود

آبـی   به بـارانم

سبزم    که ایـرانم

کِی  تیرگی خواهم

دیوان     من انسانم

سیاه    بی رنگی است

بی نور و   بد مرگی است

گناه   یعنی تو

بتها    همه سنگی است

بشکن   به نام ما

بشکن   به بوم کهن

این رنج    این تقدیر

شیطان ترین  رهزن   ٢

ملت   ز هم دوریم

بیگانه   می جوئیم

هر قوم و   هر  شهری

با یکدگر     جوریم

بد فاصله   افتاد

دستان   ز هم دورند

مارانِ پان    آلود

چشمانمان   شورند

سیاره هائی   گم

بی وحدتِ  مردم

قابیلیان   کشتند

از خاوران    تا قم

تهـران    برادر ماست

همخون  و   همریشه

از نسل  خورشیدیم

با هم    به اندیشه

این سو    هوای دل

گریان و   بـارانی است

فـردا    که می آید

این سرخ     نـورانی است

سیاه    می پوشم

نـدای  آزادی

به یادِ هر   سهـراب

فریـاد    تا  شـادی

فـردای   آبـادی  .  .  .  

تو زرد نبود

دلِ آبـی

   دلکِ تنگ

تو که از سرما   شدی

                 سنگ

  دل غمگین

    دلک منگ

       تو که  موزونی 

                 یه  آهنگ

  یکی اومد     یکی میره

     یکی از عاشقی    سیره

         یکی از دنیا   رها و

             اون یکی   حسابی گیره

    یکی غمگین     یکی شاده

     یکی گریه هاش     زیاده 

       یکی خنده هاش     دروغین

         یکی تکیه اش     به باده

    یکی  وَنگ  و     یکی  هِق هِق

       یکی زخمی     آینه ی دِق

         یکی تو   فکری خراب و

                  یکی یه    دنیای صادق

  منم اون   شاخه گل زرد

   تو یه دسته    مرد و نامرد

      منم اون   سوار نقره

         اسبه انگاری    گمم کرد

    یه تولد    یه دونه  مرگ

       سبزه  زرده     قصه ی برگ

        چشم باغی   از تو روشن

          گُل تنها    زیر  تـ گرگ

   که هماورد    یه نگاره

راستی  راستی    بی قراره

  وقتی تو خودت   می پیچی

               هواتو  همیشه داره    ٢

دل آبـی

دلک تنگ

تو که از سرما   شدی

سنگ

دل غمگین

دلک منگ

تو که   موزونی

یه  آهنگ

متوکل    به خـدا باش

تا نشه   ای کاش  و  ای کاش

ستاره  دلش عزیزه

که شده  پیش خـدا    جاش

 فرصتِ حقیقی تو

فرصتِ یکتا شدن   بود

حلِ تو     ناز وجودش

قطره  آبـی شد    مثل رود   .   .   .