خیابون بهار

کنار همه دل شکستگی هام

                           بغضِ آهنگِ تو بود

          مُردم از این همه بی قراری

                                     دنیام همه به رنگِ تو بود

             توی تمومِ کوچه ی زمستون

                                    تو همون قطره های بارون

                                              که میده اُمیدِ یک بهارون

                                                    به دلا ی خسته ی هممون  ۲

            اون قده مستتم عزیز

               که حدِ آخر نداره

                       شبای سردِ ذهنمو

                              فکر تو باز سر میاره

              داغ نگاهِ آخرُ

          سوزونده از پا تا سرُ

        یه نیگاه کن به این ور و

                  تویی تنها همسفرُ

         سرمستِ  اون خیالتم

                     قربونی وصالتم

                     کعبه ی آرزوی من

                             دنبالتم     دنبالتم

      فردا نیای که دیر شده

        امروز با شب اسیر شده

             تنها نگینِ خونگی

               دل دیگه  گیرِ گیر شده

                  اومدنت محال نشه

                     دل دیگه چالِ چال نشه

                        ببین که گریونِ توام

                          قرار بذار که قال نشه  ( ۲ )

STAB

دشنه    برآهیخته

نور   می تراود

به  نگاهی  مأمور  :

STAB

امشب  با

          وحشیترینِ خیالات

                                            همراه خویشم .

امشب  باز

                      نگاره‌های ویرانی

                      دُردِ شرمِ      آخرین جام را

                                         به نومیدی  یک کابوس

                                                                  سر می‌کشم .

  پُرم از  واژه‌های درد

                 ورطه‌های سرد

                                    گامهای بی‌ خویشی .

امشب  باز

                     سرافکن

                                       تمام  واژه‌های خرد است .

 واژه‌ای  کلان می جویم

ذبیح آخرین را می جویم

                          تا هماوای   مرگ سخیف

                                  در زیستن  در مردگی

                                                    بمانند          پَستن

            شایسته‌ی تن  باشد .

امشب با   کثافتِ درون

                                 همگامِ  کُشتن

                                 همزاد  رُستن

                                              در لجنزار ستیز ذره‌ها .

امشب  باز

                    مرگ   نیشخند می زند

                             که   مرگبارتر از من

                                  بسی مشحون   ،   شنگرف

                                 آمیخته با شرم

                                                   ترا   در بر  خواهد گرفت .

ـ چه مبارک سحری و چه فرخنده شبی ـ

                                                     شب مرگ سَکاکی

                                                            در آغوش      اِ آ

اِ آ       ای برآساینده‌ی جان

                     دل‌آرام این پستن

                                         تو آن     حقیقتی .

اِ آ        ای   آرامش

   پستن      و        تن

اِ آ           رای همه‎‎‏ْ آرمیدگان .

خون          ،

               برخواهد شست             دل گندیده را

خون          ،

                 برخواهد راند               احساسات پوسیده را .

قلبم را        از    پشت     بدران  .

تیرگی درون  بر  برون    فزون است .

باشد که ظلمت   رخ به رخ   شرم سرد   بر من    فرود نیاید  .

خنجری   فرورفته           

                      از تاریکی   به   ظلام  

                                         از خاکستری   به   سیاه .

                                                به تباه          به تبه  

              تن .

دستی   تنها   دستی

  کننده   در کار   نیست

            دستی که    با نام خدا      فرو می شود  .

امشب   با

               وحشیترین خیالات

                                                 سست شده‌ام .

امشب  باز

                    تعفُن وجود

                            سر را از  لاک  بی خویشی

                                       برون فکنده  .

باز           ورطه‌ای سرد

            با      گامهای بی خویشی  .  .  .

کاش می توانستم    ،      بگریم  .

همه از توست

بی غرور و بی صدا من

تهِ این کوچه خمیدم

ناله ناله      اشک ماندم

تا براسودن  سرودم

اگر از هجمه ی تردید

جان سپردم    خشم خوردم

من تو را آبـی ستودم

تا قیامت ترس مُردم

ساحلِ بی کینه گی را

پای لبخندِ تو باختم

چون تو را دریـا شناختم

دل و دیده   ز تو ساختم

کاش از روز گرامی

به تو پیوند داده بودم

ساده بودم    ساده ماندم

من برای فهم  زودم

اگر از پای تباهی

تا سر و روی سیاهی

دلکی را شور دادم

همه از توست تو پناهی

تو صدائی   خوب فرجام

تو بر این بنده خدائی

من از این سر در گمی ها

شرم ماندم    تو روائی

من اگر کینم   اگر حرص

تا به بودن     تا به آخِر

صورتِ افضل   دوائی

از ازل    با این مسافر

نه سکون و  گریه مانده ست

نه به شِکوه    پا فشردن

این همه   دار و ندارم

از تو بودن    از تو خواندن

بی غرور و بی صدا من

سادگی را در تو دیدم

ناله  ناله   اشک ماندم

تا براسودن   سرودم  .  .  .

خلاصه کنم

توی این سرو صدای کاغذی

وسطِ رنگای تند  نه فانتزی

توی این پس کوچه های جمعِ خاک

توئی و      یه دنیا حرف بی کسی

صدا   هنگامه ی وصل تن   هوا

وسط پیاده روهای    بلا

تو و یک عالمه  مهر    به یک طرف 

تو و یک عالمه قهرِ بی هدف

قهری با دنیای من

چون دشمنم

از تمومِ اون طرف

دل می کنم

همه اطراف پُر حسرتند

ولی

واسه قبر کردن تن

 گِل می کنم

بیا تا سر و صدا مچاله شه

که فقط من و توئیم    ما همنفس

بیا از سر غروب حواله شه

که توی صبح سکوت   توئی و بس  .   ۲

دوشنبه

۵ / ۶ / ۸۶

۴ بعد از ظهر

نه که ، اما آخه

میگن اون ته  قدیما

اونجا که بو خاک میاد

مردمون  رسمائی داشتن

من که یادم نمی یاد

بذا تا خودش بیاد :

تنوره ی دیو سیاه

تو این دو روزه ی تباه

نه که معنا نداره

آخه دلخواه نداره

ساعت شوم و وقتِ بد

ستاره ی اقبال و مد

نه که اومد نداره

آخه سردرد میاره

گربه سیاه و نردبون

بخت و اقبال کهکشون

نه که حرفه   سرابه

آخه ساعت  می خوابه

نحسی سیزده پیش

شرارت سه دونه شیش

نه که ایمون ندارم

آخه سر در نمی یارم  .

حالا دیگه اون شغال

هر چی زوزه می کشه

آفتاب  بارون می کنه

میگن طفلی   ناخوشه

حالا هی آب می پاشم

تو حیاط   تو باغچه مون

نه که جن پرون باشم

آخه شبها   وقت دارم

حالا یک روز دیگه ست

یک شروع و وقتِ خوب

دل ضعفه باز سر صبح

جیک جیکه  تا به غروب

یکی فوت کنه منو

واسم آیه بخونه

نه که من خرافیم

آخه شانسه   بشمارم  ؟ ! !   ۲

وسط تابستون

ا ـ راغب