خـاکِ خوبم
خـاکِ سرخ بی قرار
می رسد آخَر
بهارانت بهار
خـاکِ خوبم
تشنه ی آزادگی
می رسد آخِر
سکوت و بندگی
شهر بی بـارون
بسه این انتظار
این همه تلخیِ مرگ و
هِی شعار
شهر بی بـارون
غروبُ پس بزن
یار آفتابی
کمی نفس بزن
اشک ابرا هم همه
خشکیده شد
نسل گُلها جملگی
برچیده شد
این همه ننگُ
کمی عقب بزن
مـا همه ایستاده ایم
هر مرد و زن
همه افسون شده ها
بی خودتر ها
ندیدن سرخیِ خونِ
هر نـدا
همه پا میشن اگه
خورشید بیاد
مهر میهـن رو
همه دلها میخواد
اونا کورن
کور ناآگاهی و جهل
تو خرافه تو ریا
نفرت و سهل
سهل دیدن
هر عبائی راست میگه
هر کی رو منبر نشست
خـداست دیگه
هر چی سعی کردن
که بچه نبینه
از خـداهاشون برید
تا بچینه
بچینه شک و ریا رو
از دلش
بگه نفرت ریش و مُلا
ولِلِش
تا خـدا خالق زیبائی باشه
نه که اونکه خون و مردن
می پاشه
هر چی انسانی و خوبه
دین من
راهِ عشق و روشنی
آئین من
می سازیم ایـرانُ بعد از
غُصه درد
با خـدائی که تو قلبا
شعله کرد
شهر بی بـارون
یه شهر عادیه
وقتی هر گوشه اش
سُرور و شادیه
شهر بی بـارون
پر از آبادیه
همه جا میشن
گُلم آزادیه ۲
خـاکِ خوبم
ای همیشه موندگار
می بینیم با هم
بهارانت بـهـار
خـاکِ خوبم
تشنه ی آزادگی
عاشق خونـه شدن
نیست سادگی
دستامون گرم و
غرورمون یکی . . .
آخر دی ماه
سر کاریم آسمون نه
چرا ابرات نمی بارن
خِیل این سبزای تشنه
نمی بینی بی بهارن
آره ابرا جلو چشمت
نمیخوان روز رو ببینی
اما عقلت چی میگه جون
چرا تو همش همینی
چرا هر چی ابر و باد گفت
پس تو این وسط چغندر
مثلاً بزرگترینی
نمیگیم بشو کلانتر
اما گوش کن بکن باور
این ورا خیلیا تشنن
همه زرد نحیف و غمبار
گاوهائی که خیلی گشنن
اصلاً به بالائی گفتی
که اوضاع پائین ردیف نیست
یه نمه مشکوکه مشکوک
بگو جونِ من رئیس کیست
چرا از غلام می پرسم
تو هم مثل ما حقیری
روز و شب دعا به لب باش
تا تو تنهائی نمیری
روزه ی سکوت گرفتی
دِق بدی این خلقِ عالم
وضعیت خیلی بی ریخته
شاید کم دیدی تو ماتم
آخه جونِ من فداتم
یه جورائی غیرتت کو
خونُ غسل بده با بـارون
یه ذره مروتت کو
این همه آدمُ کشتن
شیطونای تشنه ی خون
این همه سال تو جهنم
ندیدیم رنگِ مسلمون
آدمکها چه فراوون
دلی نیست تو کُنج سینه
مگه آدمی میتونه
این همه رنج رو ببینه
ببینه با بی خیالی
طی کنه روزای سنگی
با پرروئی هم بگه باز
بَه چه روزای قشنگی
چه نظام رنگ وارنگی !!
چه عدالت چه جفنگی
خدای نکرده خنگی
یقه ی حسین گرفتی
چرا با یزید می جنگی
پناه بر خـدا از دستِ
این همه دوستای دشمن
خـداجون مـا راه رو میریم
نخواستیم از دنیا بَتمَن
تاوانِ بی چشم و روئی
این همه سال پرِ نکبت
فرشته نخواستیم آقا
آتیش خیرش مصیبت
سوزوند ایـران و ایـرانـی
بی پناهی نگرانی
دنیاتون آتیش بگیره
ملتی ذلیل و فانی
آش نذریتون رو خوردن
قافله کشتن بریدن
توله سگ گرگی در اومد
نعش انسانُ دریدن
آسمون دلت نگیره
هنو مونده تا قیامت
اگه هفت دریا بباری
هنو اوله قَد قامَت
این نماز اونائی خوندن
شعر عشق با خـون سرودن
تا که ایــران شیـر باشه
پای گربه مون غنودن . . .
اول بهمن