ز جمعه های سیاه
خردادِ شرم و دروغ
به فصلِ خون و قیام
خیابانهای شلوغ
سپید پوشی سـرخ
سیاه پوشی زرد
به سـبـز ایـرانـم
شکفته شعله ی درد
دو صد دغل نامرد
دو صد حرامیِ دَد
هزار فاجعه رُست
ز خطبه ی آن بـد
کریهِ هستی کُش
قاتلِ زیـبـائی
سوگُلیِ شیطان
ولـیِ گمراهی
نمرودِ جهل و جنون
فتوای قتل و خـون
کشتار نسلی نـو
گردابه های فسون ٢
مـا با همیم ای دوسـت
این خـانـه خـانـه ی توست
دستان و موج نـور
هنگامه ی جادوست
مـا با هم و دریا
تسلیم عزم بـلنـد
ول کن جزیره ی غم
بـلنـد غـرور سـهـنـد
جزیره های غریب
سیمای ترس و فریب
اخبار شرم آور
دروغهای عجیب
به راه انـسـان باش
به دل جـوان آزاد
مـا هـمـه با هـم تا
زمزمه مان فـریـاد
بـیا به یـادِ خـدای
خورشـیدی از ایـمـان
به عـطـر پـاکِ وطــن
بخوان به نـام جـان
بـیا که قطره شویم
در عـشـقـمـان ایـــران
خوش و شکفته شویم
به یـاریِ یـزدان . . .
تسلیم آرامم
دروغ نمی خواهم
برای تو هر شب
تـرانـه می خوانم
تسکین پنهانم
بـارانِ چشمانم
در انتظار صبح
پُر شوق در راهم
بی دل پریشانم
کو مرغ طوفانم
زخمی تر از لبخند
یک عشق ایـرانـم
از ارتجاع سیاه
تا این پشیمانی
یک مملکت در خون
یک خِیل قربانی
سـهـراب ها دیگر
بی رستم و گودرز
یکتا یـل مایند
آمالشان بی مرز
با واژه هائی سـرخ
با دستهائی سـبـز
در این ظَلام نورند
ما زنده ایم این نبض
آنها که جـان دادند
گُل واژه روشن شد
تـغـییر پسِ تحقیر
این خـانـه بی من شد
بی من که ما گشتیم
با همتِ مـردم
از خوابِ سی ساله
بیدار پستی گم ٢
تـرانـه ام خواهـر
حالا که آزادی
حالا که می دانم
بس داغ جـان دادی
آن تن مثالِ وطـن
پُر زخم و نشتر شد
بوزینه فرمان داد
جلاد عنتر شد
نام سیاهِ مـرگ
از جعبه ها بیرون
تا پستِ بی مقدار
باری دگر شر شد
تـرانـه ها مردند
غرور ویران شد
دوباره می سازیم
این شوق ایـمـان شد
با تکه تکه ی روح
با تکه تکه ی جان
حالا که مـا هستیم
این آشیان ایــران . . .
اونیکه تو قصه گم شد
اونیکه به پام فرو ریخت
با یه حس مبهم تلخ
با دل و جونم در آمیخت
شبِ شعرم شبِ کابوس
شبِ غصه بود و افسوس
دلِ تنگِ تیکه پاره ام
مثِ بن بست سرد و مأیوس
اما نوروز بهاری
ابـر و بـارون بی قراری
نمیذاشت تنها بمونیم
توی قصه های جاری
چه فریبیه نگاهت
دلِ تنگ و ضربِ بـارون
کاشکی میبارید به چشمات
چیکه چیکه اشکِ ناودون ٢
تبِ جادوئیت به قلبم
یه بغل خاطره داده
چشام اشکی نمی باره
دیگه تو قصه ها شاده
از همه عالم و آدم
از همه هوس تهی شد
شک و حسرت رو نمیخواد
همه جمله های بی خود
تو رو دوسـت داره غریبه
نگو اون نگاه فریبه
زخم تازه نشه حرفات
نگو عاشقی عجیبه
یه روزی این ور ابـرا
این پائین قاتی غوغا
دستای زمینیمونو
تا خـدا می بریم بالا
دیگه زیـبـائـی گناه نیست
از تو گفتن اشتباه نیست
توئی که چشات یه رنگه
پای قلبت میزنم بیست . . .