پرستوی مهاجر

ای پرستوی مهاجر

که نگاهت   سوی دریاست

چشم تو    آبـیِ آبـی

روشنه    به رنگِ فرداست

پر و بالِ تو    جوونی

خنکای آسمونی

اون بالا   دنیا چه رنگه

بگو با دل   تو می دونی

اون دورا   ستاره دیدی

واسه بغض قصه  چیدی

دل ما  غصه ای  داره

توئی درمون     تو امیدی

ای پرستوی مهاجر

رفتنت خوش    ای مسافر

بالِ پرواز    جرأتِ تو

یه سرودیم    تویی شاعر

میریم تا  بالای ابـرا

همه قطره های  دنیا

چشامون سبزه     بهاره

کودکی    قصه ی پریا

ما شکفتیم و   نگفتیم

از جدا شدن    می اُفتیم

همزبون و  همدل و  شاد

اگه جز این باشه    مُفتیم

هر غروب    طلوعی داره

غرقِ چشمکی    ستاره

شبو  به   سُخره گرفتی

اینه عاشقی    دوباره

ای پرستو    باز کدوم سو

راه ما    تو شبِ جادو

خیس بـارون    تن دریـا

بگو از    زندگی با مـا

زندگی    هجرت و رفتن

از بدی و شر     بریدن

مثل تو    صادق و ساده

حرفِ نابِ دل     شنیدن   .  .  .

١١ اسفند 

شیشه ی سنگی

ماه کوچولو   منو دیدی

تنهای تنهام    دوباره

بازم  تهِ  قصه ی ما

چشمای خاکیم   می باره

ماه کوچولو    کجا میری

اینجا   تو رو کم میاره

دنبالِ یه  قطره ی نور

دلِ ماها    تنگه   آره

بابا  دستای گرم تو

فقط   واسه  کتک  نبود

مُرده ی یک   نوازشم

خشمو می کاری  زود به زود

نونِ حروم   تو سفره مون

نیار   بابای مهربون

کِش رفتن  عاقبت نداشت

چوبشو خوردیم     هممون

منم  علی کوچیکِ تو

همون علیِ  خوش زبون

کنار شب   بزرگ شدم

تو خاکیای خونمون

پدر   خشم و پرخاش من

شکستن   حرفِ فاش من

فکر می کنی   تو ذاتمه

تو گریه ها   ای کاش من

وقتی زیر مشت و لگد

سیلی و فحش و  حرفِ بد

میخوای نصیحتم کنی

تو درس نخونده   شدی رد

تو محکوم  پدربزرگ

من محکوم  نگاه تو

ما   همه قربانی شدیم

تو گنداب    غرقِ راهِ تو

من از تو   دست کجی   دروغ

دیدم    تو روزای شلوغ

علی کوچیک     بدک نبود

گریه شد سهمش     جای دوغ

بابا   اون چیه  می کِشی

نأشگی   چه حالی میده

جای سیگار   رو دستِ من

بازم  بدجائی  خندیده

بابا جونم   بخند برام

گریه رو   پاک کن از چشام

اسممو بگو     جای هِی

شوقِ توئه   توی نگام

ماه کوچولو    قایم شدی

مگه کمربندُ  دیدی

یا شیلنگ خورده    پا چشت

مثل دلم     تو  ترسیدی  ؟  .   .   .   

زمزمه ی فریاد

خداحافظ   کمی زوده

برای این تن زخمی

دلی از غصه آکنده

نمونده   سایه ی رحمی

خداحافظ   کمی زوده

نمی  با قصه ام خو کن

که اینجا  فصل تشویشه

اگه عشقه     حالا رو کن

خداحافظ   ز راهی دور

آخه  اون لحظه ترسیدم

نفسها بود   نگاهم رو

از اون  لب بستگی  چیدم

خداحافظ    کمی تنها

من حالا    یکه ی دنیا

دلی مایوس و شیدا بود

از این بدتر    شده رسوا

اگه تلخه   اگه دوره

اگه این قصه ها    کوره

نمیخوام   در تو بد باشم

چش این ثانیه   شوره

تو اونجائی   که خندیدی

و دستت   اومدش بالا

صدام لرزید     تنم آشفت

که این دل کندنه    والّا

من اینجا   بی تو می خندم

دستام لرزون     میاد بالا

خداحافظ    عزیز من

دلِ مجنون      چه بی لیلا

یه روزی   شاید این روزا

بگی   یک گمشده دارم

نگاهِ منتظر     ابر و

من بارون    نمیذارم

یه روزی   شاید این وقتا

به وقتِ گریه ای   گفتی

از اون عاشقترین    حرفی

به یادِ شعـر  می اُفتی

لبام   هرگز  نشد بسته

یا قلبِ لحظه ای   خسته

طنین دل    یه آوازه

یه عاشق     از قفس رسته

الان وقته   که خود باشم

نه یک تنها      نه یک دیوار

خودم شهری    پر آواز

برای هر سری   بسیار

الان وقته   که ما باشیم

از این دوری    جدا باشیم

برای خنده ها     معنی

سکوتی تا     خـدا باشیم    ٢