نداشت . . . اما

دیگر این دل قصد آواز نداشت

قصدِ راندن بر تن ساز نداشت

دیگر از بس که شبم تاری بافت

هجمه و ویل دگر با دگران راز نداشت

قاعده بودن ما بود در این دور جهان

دیگر او عِطر گُل غاشیه انداز نداشت

جمله آنان که بدین ره به قیامت رفتند

همه آن صحبت نان بود دگر ناز نداشت

هر لبی خجلت و اندوه  تهی تر می تافت

سالکی روسیهی بود  بشکن و بنداز نداشت

راغبان ثانیه را زنگ زدند    آخِر شد

دگر آن صحبتِ جان   رفعتِ ایاز نداشت

صاحبان جمله به کنجی نگهند   خُرد و خموش

همه جا کوبش دل بود   دگر جاز نداشت

من نگویم که همه اهل جهان   با مایند

لیک بسته است حرم   عابد و فیاض نداشت

وقت خوش

    شیشه ساعت دلکم

       روزِ بی واژه  پرید

            شاد باش   حتی منگ

                        این همه عشقُ   کی دید ؟

   شیشه ساعت  دلکم

            ثانیه    رنگ شده

                  نابِ نابه   دل تو

                            غم ببین   سنگ شده

      روزای تازه  میان

           بعدِ این   عصری ناز

                میگذره خیر    حالا

                          بالو واکن    پرواز

         آبیِ  بی انتها

             واسه تو     نفس داره

                  رها کن      ولش بابا

                         کی    دلش  هوس داره  ؟    ٢

        جیغ و  داد     با جشنه

             وقتِ   پایکوبی ماست

                  نفس تازه  بیار

                       روبروت      یک دریاست

          ریگ    گرما  و  بساط

                باحاله  حال و هوات

                       حالا    دم بگیر با من

                             بگو می میرم     برات   ٢

         اونیکه  دوسش داری

                دستِ تو      تو دستاشه

                     رقصِ تند    وقت دیگه نیست

                         خنده خنده     باهاشه

          دلتو  بهش بده

              بوسه رو  گرو   بگیر

                   بگو   لب رو لب بیار

                                تا ابد     میشم اسیر

           شیشه ساعت   دلکم

                 ثانیه   هِی   می دُوه

                       عقربه    فکر     زمین

                                    بذار     دردُ  بجُوه

           اگه ما با هم  باشیم

              پشت بدیم به   پشتِ هم

                  دیو غم   کیلوئی چند

                           بگو  گم شه       ماتم

           اگه این دستای ما

              تک به تک   گره بشه

                     آبیه لبای ما

                             دردُ  از هم می پاشه

                      چشمک و ادا      بیا

                          عشوه   با ما راه بیا

                               اینه   تصویر قشنگ

                                             اینه     رقص ماهیا .   ( ٢ )

شعر بی دریا

قدِ  یه   جرعه ی آب

      قدِ  یک کوه   بلند

          من  کنون  ثانیه ای ساخته ام

                به نگاهت    سوگند

    لحظه ای  تا به بقای  دل تو

       لحظه ای  محضِ رضای دل تو

                        قد یه   جرعه ی آب

                                قد یک   کوه بلند  .

       فرصت اینجا  کم نیست

         واژه گان    بیکارند

            چه بسا   بسیارند

                 دستِ کم    بیمارند

      دلکی   می خندد

          من کنون   یک قلمم

                        یک  منظوم

                           تا مرا می بخشد

           او صدای دل توست

             او همان    مرثیه ی بهروز است

                  گر چه    دور از واژه

                        گَهِ شب      پُر سوز است

         او سراسیمه برفت

            روسیاه     ماند   بقا

                       غم من    می چینی ؟

                         تا فراروز   فنا

          روز را  من   چه کنم

                من که  بد  بیکارم

                     نم نمک  هشیارم

                       که قدم   بر چه نهم

           من خموده    عریان

                که مرا  صورت داد

                  گوئیا   خویش بُدَم

                              تن چه رو  محنت زاد

          خواب   کابوسی گم

              من چه را  می جویم

                 دوست   افسوسی گم

                     نیمه را می بویم

        نیمه ای که مانده

          آن  یه نیم از  فردا

              دست   یاریم نکرد

                    جمله   حسرت   دردا

     پاروقتی  سردرد

      یا همان  هستیِ مرد

        دل تنگی    برید

          جامه ای تازه   کشید

      فرصت  اینجا کم   نیست

              من به خود  گم شده ام

                  شعر بی دریا   را

                             آسمان چون بُده ام   .   ( ٢ )

ساده دیدن ننگ است

      بختِ بودن  باقیست

          بودنی      رنگینتر  سنگینتر

               دل زدودن کافیست

           من   دلم تنگ شده

               تنگِ آن قامتِ خورشید

                   که نه ویران بینم

                     دل و جان   ایـرانـم

              من   دلم  تنگ شده

                   حسرتِ  راحت و دید

                      یکه تاز     این میدان

                  یک قلیلِ قاتل     بی ایمان

              و یه خیل مردم دل مرده    خموش

                   بی سبب   تنهائی

                         بی سبب  زندانی

          چون  سبب ساز

                    خودِ من   بودیم

                        روشنی   فرسودیم

                  یکه  یکه    هر چه زیبائی بود

                        بی هوا     بزدودیم

                 تا که ماندیم  در این ظلمتِ تار

                       یکدگر      دنیا را

                         دگر از یک قدمی    نتوان دید

                              شهر شب   شد بیدار

                         کم  کَمک  بازم چید

                              شب به دستِ هشیار

                                  از گُلان رنگ رنگ

                                    همه عِطر و همه زنگ

                               همه شان حسرت یک بیداری

                                       بوسه   عشق    هشیاری

    منِ ما را   چه شود

          تا به کی   خون بینیم

       خون ز تزریق و چماق و هرزگی

                     تا ابد  آلوده گی

     کم دروغ  نشنفتیم

     کم جنون  نسپردیم

             به خدا که کافیست

              به خدا   ما را بس

                       فرصت اندک   باقیست

                         بسته اند   راهِ نفس

              این همه شعر چه بود

                    این همه خواهش بود

                         همه جا  صحبتِ افزایش بود

                    لیک آنچه   رخ داد

                       همه از گرمی بازار دروغ

                          همه فرسایش بود

                                                مرگِ سهراب   فروغ  .

                 آتش  اُفتاده  به جان

                      هی  بیداد

          مردمان  تا به کی مُهر سکوت

                   منِ ما   بی بنیاد

                      مستی  و  وهم       سقوط  .   ٢

دگران بیدارند

مثل ما بسیارند

  چون کمی  کم دارند

      کمی از  بود و نبود

           کمی از  راحت و سود

               کمی از    هر چه که می اندیشی

                                      نسبت و تشویشی

      چون همه اهلِ جهان

         غصه ی قامت گل را نخورند

            شب و اندیشه   بهاست

                        قصه را می شمرند

        ولی در کسوتِ دوست

              خنجری قامت گل را دیده

                   دلِ رنجش دیده

                        ساقه را ببریده

                            پی فردای شماست

بَه    چه ساده مردند

     مردمانِ ساده اندیشِ خموش

           بختِ گل با ما نیست

                 خنجرش   قامتِ دنیا دارد

                   ماندن و معجزه دیدن

                               عزمِ رویا خواهد

         خیز تا ثانیه ها تنگ کنیم

             ساعتِ کهنه ی دل   زنگ کنیم

                   سر شب  یا دمِ صبح

                           خیز گورش بکنیم

                    تا ابد زنگ زند

                              پوستِ تنش

                             خنجر بی فردا

                          رو به دورش فکنیم

من و تو  کم بودیم

  من و تو   شاید

               مرده و درهم بودیم

      شکل فردا خواهی

          یک قدم مانده به صبح

             او کنون رهسپر رنج و بلاست

                 یکه ظالم    دگر اندیشه ی ماست

                          او خدا نیست بدان

                    او همان معصیتِ دیروز است

                                  آن زمستان     بوران

              مگذار قافله ی دل برود

                روشن از ایـران شو

                  ما که بسیار شدیم این سر صبح

                      رختِ هجرت از سیاهی

                                              تن کن

                                    خاک این   آهن کن

                     که چه ساده مردند

                         مردمان ساده اندیش خموش

                          تو بدان      جمله به هوش

                                 مثل ما بسیارند

                                                     مثل ما بسیارند  .

ملک مقصود

دوست دارم یک ترانه

                    تا به فرداها  برآرم

  دوست دارم این شبانه

                       نغمه ای خوشتر سپارم

    من همین   اندوه بودم

                که دو روزم را  سیه کرد

       قطره قطره   تا به آخر

                     خشتِ جانم پُر گنه کرد

     در پی تابوت بودم

             که دو دستم   واگذارم

                     ذره  ذره   خشتِ لبخند

                             سخت ماندن گشته کارم

    این چنین افسون سُراید

             این قرار دلخوریهاست

                   تازیانه    اشک     ماندن

                        یکه قانونِ کژی هاست

      یک ستاره     شاد مانده

              خیز تا    قلبش دراریم

          چکه چکه    خون زشتش

                 گیس بر     آتش  گذاریم

    آن یکی آگاه مانده

        مغز پر کرمش بسوزان

            این سیاهی   رنگِ خوبیست

                 بر تن ننگش بپوشان

       این تن و بستر چه حسی است

          چند قیمت    می فروشیم

                آن عرب را خیز برداشت

                      دیگر از ملت   چه نوشیم  ؟

                              یکسری منگِ ولایت

                                یکسری خمار حاجت

                                   مستِ افیون و  زیارت

                                      یک قدم باقی     شهادت

       یاد باد آن مرگ زادن

           کشتنِ انسان کافر

                هر که   زیبائی  پسندد

                   از توی تو   تا به آخر

           نشئه بادا هر جوانی

                 ساکن جوی خیابان

                        تا نجوید راه انسان

                             یا نگوید  کی  چرا  هان ؟

                                                            .   .   .

      قصه ی غم    قصه ی ننگ

                       بس دراز است

                        بی فراز است

             حرفِ هر روز    این نیاز است

             تا بوم در مُلک ایران

                  یک قلم یا   یک قدم هان

          مرگ را     اندُه شمارم

             تا قیامت من ببارم

                سرزمین عزت و جاه

                   مُلکِ شیران و دلیران

                  دور بادا  قِسم و ویران

            کور بینم دشمنت را

                  روبهانِ گرگ طینت

                      خون کنم پیراهنت را

                        برکنم از  تن سرت را

               چون بدین مُلک خدائی

                           سبزه و گُل  ارمغان است

                        این چه جای کوتهان است

                               نی سرای ابلهان است

                                   بل سرای عاشقان است

                                       عاشقان است  

                                            عاشقان است   .   .   .

دوست دارم یک ترانه

  تا به فرداها برارم

                        دوست دارم این شبانه

                           نغمه ای خوشتر سپارم  .

فروردین 87

لنگرود

آبی و روشن

میشه با عِطر پر پروانه ها

یک غزل رو   تا تهِ افسانه برد

میشه با کندوی تلخ بی عسل

حرف شیرین دلو جانانه خورد

میشه با هر ذره ی ابر و هوا

خیس منقار ترانه تا به دریا هم رسید

میشه تر شد از هجومِ هر سراغ

نور بود تا به فردا هم دمید

میشه کم شد از جهانِ اشک و داد

به علاوه توی هر سبزی چپید

میشه آبی بود   با هر روشنی

چنگ و چنگالُ فقط تو سفره دید

میشه بوسید آتشو وقتی دلو

با تموم تار و پودش می دره

میشه بوسید و تنش رو مُثله کرد

وقت تنگه   این هجوم آخره

من شب و اخگر نمی خوام از خدا

من تموم حافظم پشت دره

من فقط یک کورسو از روشنی

چون تموم خاطرم پشت سره

پشتِ سر مونده ولی حالا کجا

چند سال اونورتر کجای آخره

این تموم ترسیه که با منه

بی خیال این قصه ها زود میگذره  .

میشه سُر خورد   پُر شیبه این دیار

وقتی که با دل نموندی موندگار

میشه تو افسانه موند   اما چه سود

این خزه طفیلیه رو سپیدار

میشه با لبخندِ کذبِ ماهِ نو

تن رو مسرور شبِ بی سایه برد

میشه محو مهتاب سواره شد

این همه اما دروغه   سایه مرد

میشه ما با هم باشیم دل نگیره

ولی زشت و روشنی هی می بارن

میشه بزرگ نکنیم صورتِ غم

خورشیدُ تو دستای ما می کارن  ( ٢ )