ساده دیدن ننگ است
بختِ بودن باقیست
بودنی رنگینتر سنگینتر
دل زدودن کافیست
من دلم تنگ شده
تنگِ آن قامتِ خورشید
که نه ویران بینم
دل و جان ایـرانـم
من دلم تنگ شده
حسرتِ راحت و دید
یکه تاز این میدان
یک قلیلِ قاتل بی ایمان
و یه خیل مردم دل مرده خموش
بی سبب تنهائی
بی سبب زندانی
چون سبب ساز
خودِ من بودیم
روشنی فرسودیم
یکه یکه هر چه زیبائی بود
بی هوا بزدودیم
تا که ماندیم در این ظلمتِ تار
یکدگر دنیا را
دگر از یک قدمی نتوان دید
شهر شب شد بیدار
کم کَمک بازم چید
شب به دستِ هشیار
از گُلان رنگ رنگ
همه عِطر و همه زنگ
همه شان حسرت یک بیداری
بوسه عشق هشیاری
منِ ما را چه شود
تا به کی خون بینیم
خون ز تزریق و چماق و هرزگی
تا ابد آلوده گی
کم دروغ نشنفتیم
کم جنون نسپردیم
به خدا که کافیست
به خدا ما را بس
فرصت اندک باقیست
بسته اند راهِ نفس
این همه شعر چه بود
این همه خواهش بود
همه جا صحبتِ افزایش بود
لیک آنچه رخ داد
همه از گرمی بازار دروغ
همه فرسایش بود
مرگِ سهراب فروغ .
آتش اُفتاده به جان
هی بیداد
مردمان تا به کی مُهر سکوت
منِ ما بی بنیاد
مستی و وهم سقوط . ٢
