سردم و خاموش پیرم و پر از نشاط گمشده تنهایم و پر از غصه های تمام شده
کافرم و پر از انکار
ذهن درگیر در امواج باد و طوفان کلمات برای جاری شدن به یکدیگر فرصت نمی دهند
و جای یکدیگر را اشغال می کنند و دنیای حروف را به هم می کشند .
آخر به کدامین تمنای دل باید مرد . آیا تو خود می دانی چه می کنی با این پیر چروکیده ؟
آخر به کدامین چراغ روشن قلبت باید رقصید . آیا تو خود می دانی چه می کنی با این
پیر چروکیده ؟ ای پیر به کدامین خرابه روانه ای ؟ به آنجا که صدا نباشد . به مرگ به بیابان
به دشت مگر ای پیر جائی هست که صدائی نباشد ؟ آری ٬ به ناکجاآباد می روم به آنجا که
صدا ٬ صدا نیست و فقط همه می شنوند . آری می شنوند از کلام ناگفته ها از صداهائی که
آزاد نمی شنوند . از اشکهائی که جاری نمی شنوند . از پاهائی که راه رفتن را فراموش کرده اند
از دستهائی که نوازش کردن نخ نخ موهای سرد را از یاد برده اند . از لبهائی که لبخند را بر پشت
مرواریدهای سفید غارشان جانهاده اند . از قلبهائی که تیره و تار شده اند و میلهای آهنی آن را
حتی نمی توان با اشکها خم نمود . آخر ای پیر از صدای بی صدائی و از اشکهای مخفی
و پاهای ناتوان و دستهائی که نوازش کردن را فراموش کرده اند و از لبهائی که دیگر قشنگی
لبخند را ندارند و از قلبهائی که زندانی اند چه می خواهی ؟
می شنوم ٬ صدای قشنگی که مرا به سمت خود می کشاند و در خود محو می کند و مرا
در امواج خود به این سو و آن سو پرتاب می کند .
به نام حق
سلام سلام . قبل از اینکه مطلب جدیدم رو بنویسم دلم می خواست یک چیزی رو بگم( که البته
نمی دونم چقدر برای عزیزانی که لطف کرده وبه این بلاگ من سر میزنن مهمه ٬ ):من حرف
برای گفتن زیاد دارم اما علت اینکه دیر به دیر مطلب می ذارم اینه که هم وقت زیاد ندارم وهم
زیاد اهل کامپیوتر نیستم و با اصرار همسرم تصمیم گرفتم که بلاگ تشکیل بدم . البته خوب
فکر نمی کردم نوشته هام ارزش خوندن داشته باشن و فقط برای دل خودم می نوشتم که
البته خیلی از نوشته های قبلی خودم رو انداختم . حالا امیدوارم که با نظرات شما وبا عنایت
خداوند و با حمایت همسرم روز به روز نوشته های بهتری رو ارائه بدم .
اوس کریم سلام
خوبی ٬ می دونم شما این رو می دونستی اما خوب باید برا دوستام توضیح می دادم .
خوب ٬ بگذریم ٬ به خودمون برسیم . راستی ناراحت می شی اگه با شما راحت صحبت کنم
آخه از طرفی هم دلم می خواد با شما راحت باشم واز طرفی هم نمی خوام به عظمت وجلال
شما بی احترامی کنم . ( البته من کی باشم که بخوام با شما صحبت کنم یا که توهین . )
اما حالا شما فکر کن من یه آدم که پر از گناهه و می خواد با شما صحبت کنه و نمیدونه چطوری.
خدایا چرا ما آدما اینقدر خودخواه ٬ زیاده خواه ٬ کوچک وخیلی ضعیف هستیم ؟ خوب البته میدونم
الان چی بهم جواب میدی ٬ ولی بذار من با ذهن کوچیک خودم بگم . ( البته تنهایی فکر کردم و
خیلی به خودم فشار آوردم که به نتیجه رسیدم .)
ما آدما زیاده خواهیم چون باتمام ناتوانی خودمون میخوایم تمام اون چیزایی رو که تو آفریدی مال
خودمون کنیم . ..........
پایان قسمت اول
به نام خدا
سلام ٬ سلام به دلهای آرام و چشمهای پر از نشاط
دلم آرام است ٬ آرامشی از حضور تو ٬ از عشق پاک وساده ی تو
من پرم از تو تا همیشه . تا زمانی که تو از من از وجودم از حضورم از لبخندم از گریه هام وحتی از
عشقم خسته بشی . اما اینجا رو دیگه اشتباه کردی چون حتی اگه تو از من خسته بشی
تازه اول داستان عاشقی من شروع میشه . حالا اینجا بازم یه پله عقبی . میدونی چرا میگم یه
پله؟ آخه نمی خوام زیاد ازم فاصله بگیری . خیلی خودخواهیه مگه نه ؟ دیدی ٬ حتی این
اجازه رو به تو نمیدم که برای حد فاصلتم تو تصمیم بگیری ٬ آخه می ترسم تعداد پله ها رو زیاد
کنی گلکم . من به این میگم : د و س ت د ا ش ت ن ٬ ع ش ق ٬ خیلی قشنگه ٬ نه.
شوخی کردم ٬ عزیزم تو بار ها وبارها به من به دوست داشتنم به عشقم به وجودم ثابت کردی
که خیلی از من جلوتری که اصلا نمیشه با هیچ چیزی نمی شه حدش رو معلوم کرد .تو خیلی
خیلی ایول داری . اما من به تو نمی گم به اوس کریم می گم که اوس کریم ایول ایول ایول .
شروع دل نوشتم به تمام دلهای آروم و چشمهای پراز نشاط سلام کردم ٬چون امروز اینقدر سر
حالم که اصلا دلم نمی خواد با آدمهایی صحبت کنم که تمام هستی رو تمام نعمتهای خوب
خدا رو به خاطر یک لحظه اشتباه خودشون منکر میشن .
آخ خدا خیلی بزرگی ٬ خیلی بزرگ .
عشق ٬ دوست داشتن ٬ محبت ٬ صداقت ٬ ایمان ٬ زندگی خیلی قشنگه اما به شرط پاکی .
این متن رو تقدیم میکنم به عزیزترین عزیز دلم ٬ که پاکی رو به من یاد داد ٬
همسر عزیزم ( ابوذر اکبری )
یه روز دو تا دل همدیگه رو دیدن و عاشق شدن و با هم شدن و با هم پیوند
خوردن و اسمشون شد عشق .
حالا اون عشق داره بزرگ میشه بزرگِ بزرگتر قشنگ ِ قشنگتر آسمونی تر .
حالا خدا رو میشه تو نگاه عشق خوند . حالا خدا رو میشه توی اون آفتاب هر روز
صبح اون عشق جدا کرد و گذاشت روی طاق خونه تا نگه داره اون عشقو .
حالا دیگه قشنگ میشه معنی لبخند عشق رو حس کرد و فهمید چی میگه .
حالا وقتی اون عشق چشماشو هر روز صبح باز می کنه انگار تمام دنیا با چشاش
باز میشه و با بستن اون بسته میشه . حالا هر روز صبح با صدای سلام اون عشق
زندگی قشنگتره . زندگی معناشو به خودش گرفته و دستا گرمای اصلیشونو گرفتن
از یه منبع گرمای دائمی .
حالا باید گفت که موندن و خوندن و زندگی کردن و خندیدن و
گریه کردن ٬ شادی و غم ٬ عشق و عاشقی قشنگه اما فقط کنار همون
یار همیشگی .
غم قشنگ من از چیه نمی دونم
برا چیه نمی دونم برا کیه نمی دونم باید کدام پیام دل را نجوا نمود
به کدامین دریا رفت و ساحل آن را برای خود نمود تا همیشه .
آیا ساحل غم قشنگ من است . می دانی ؟
از زمین به آسمان
آیا نور آفتاب را از برای خود نموده ای ؟ آیا آفتاب حاضر به همنشینی با تو
می شود ٬ آیا همیشه آفتاب باید محکوم به تلاءلو باشد ٬ آیا همیشه زمین
باید غمهای پنهانی آفتاب را ببلعد و سکوت کند ؟ چرا و به چه حقی ؟
آیا آفتاب غم قشنگ من است . می دانی ؟
از آسمان به ناکجا آباد
از برای من از برای تو از برای ما . همه چیز و همه نوا و همه کس از برای
کیست ؟ ؟ ؟
زندگی در ناکجا آباد از برای کیست . تو هر کجا خواهی رفت و هر کجا خواهی
ماند اما من با تو نمی آیم به ناکجا آباد بی در و پیکر . برای همین تمام جملاتم
یک بیانی تازه دارد . چون نمی خواهم پایبند جمله ی قبلی ام باشم .
به کدامین قانون باید تمام حس ها و کلام ها پیوند داشته باشند . به کدامین
قانونِ بی قانون عشق باید مال من باشد . به کدامین بی قانونی باید تنفس
برای یک بدن باشد و یک روح را در خود خفه کند .
به کدامین روح می توان تنفس در دنیای کثیف را پیوند کرد و کثافت دنیا را برایش
حلاجی نمود .
نمی دانم به یاد کدامین گناه محکوم می شوم . نمی دانم ٬ براستی که دیگر از واژه هائی
همچون ع . ش . ق متنفرم ٬ متنفرم ٬ متنفرم .
دیگر به حرمت کدامین عشق محبت معنا شود .
دیگر به حرمت کدامین نگاه عشق معنا شود .
دیگر به حرمت کدامین سکوت کلام معنا می شود . نمی دانم .
براستی این بار مانده ام . مانده ام تا از تنگنای دلم فریادی معنا شود و برایم همچون
بلبلان غزل خوانی کند .
مانده ام تا این غزل این بار برایم عشق نوازی کند .
مانده ام تا این بار رقص دستهای تو را خودت برایم معنا کنی .
مانده ام تا این بار رقص چشمهای تو را خودِ تو برایم معنا کنی .
مانده ام تا اینبار رقص واژه ها را در رقص چشمها یکی کنی و کلامی از عمق دل بگوئی و من
تا ابد آن را در تاریخ قلبم ثبت کنم .
اما افسوس ٬ افسوس از همه چیز همه کس همه ی دنیا
زیبائی نگاه و تقدس لبخند با هم درآمیخته اند ٬ اما به کدامین ره سپرده شده اند
نمی دانم ؟
این بار به یاد کدامین لبخند تو باید بمانم نمی دانم ؟
این بار به یاد کدامین نگاه تو باید خاطرات گذشته ام را مرور کنم ٬ نمی دانم ؟
این بار به یاد کدامین نوای آشنا باید هل هل کنم ٬ نمی دانم ؟
آیا او آشناترین بود ؟
آیا او غریبه ای بیش نیست ؟ آیا توان یارائی من را دارد ؟ آیا او خود است ؟
نمی دانم ؟
لبخند رفته است ٬ کلام سرد است ٬ دل بی روح و خسته ٬ عشق خفته در اعماق جان
ریشه را ناتوانی گرفته ٬ نوا را رنگ دلسردی ٬ آشنا را غریبه ساخته اند ٬ حیوان را
انسان نهاده اند ٬ گذشت را به گرداب ٬ سلام را به فراموشی ٬ . . . .
جان را توان نوشتن نیست . دست را توان یارائی نیست . دیده را توان هجی کردن
نیست .
آیا تو غریبه ای ٬ آشنا . نمی دانم . . . . . . . ؟