غریبه ی آشنا

زیبائی نگاه و تقدس لبخند با هم درآمیخته اند ‌٬ اما به کدامین ره سپرده شده اند

نمی دانم ؟

این بار به یاد کدامین لبخند تو باید بمانم نمی دانم ؟

این بار به یاد کدامین نگاه تو باید خاطرات گذشته ام را مرور کنم ٬ نمی دانم ؟

این بار به یاد کدامین نوای آشنا باید هل هل کنم ٬ نمی دانم ؟

                                                                                             آیا او آشناترین بود ؟

آیا او غریبه ای بیش نیست ؟ آیا توان یارائی من را دارد ؟ آیا او    خود است ؟

                                                                                                               نمی دانم ؟

لبخند رفته است ٬ کلام سرد است ٬ دل بی روح و خسته ٬ عشق خفته در اعماق جان

ریشه را ناتوانی گرفته  ٬  نوا را رنگ دلسردی  ٬  آشنا را غریبه ساخته اند  ٬  حیوان را

انسان نهاده اند ٬ گذشت را به گرداب ٬ سلام را به فراموشی    ٬   . . . .

جان را توان نوشتن نیست  .  دست را توان یارائی نیست  .  دیده را توان هجی کردن

نیست .

                                 آیا تو غریبه ای     ٬     آشنا  .                      نمی دانم  . . . . . . . ؟