بدر جامه ی جهل

اگر چه سرد و کوتاه    تند و خاموش

از این کوچه گذشت     آخر دلِ من

اگر چه  بلبلان مست     قمریان هوش

نه پیدا شد به هر سو     منزلِ من

زمونه   آی زمونه   آی زمونه

دلم بدجور از این   تنهائی خونه

دیگه اشکی  نمونده  همدم چشم

غبار حسرت و  دردِ جنونه

چرا یک دم  نمیمونه   بدونه

ستاره مردگی   رسم قرونه

همه بازی   یه وهمه   یه فسونه

دروغ افتاده مشتی     توی خونه

همه گیر خرافه     گیر نیرنگ

تعصبهای کور و عشق   بیرنگ

خـدا      نفرت ریا   تو عمق جونه

زمین   دریا   هوا   پیکاره و جنگ

دله شیشه    همه دنیا  مثِ سنگ

همه خاموش و خسته   کورآهنگ

نوای همدلی    ممیزی شد

که پا لنگ و   جهان تنگ و   سرها منگ

اگر خوابی  خیالی   یک نفس باز

از این غم مردگی    پـرواز  و  پـرواز

دلت دریـا کن و    سنگو بمیرون

که پایانی نداره      حجم آغـاز

که ریتم زندگی   با شعره و  سـاز

تو استاد منی   یا رب    هماواز

تو زیبا خالق   هر عاشقانه

قسم خوردم    به پـرواز تـرانـه

من و تو   ما شدن    آسون برادر

همه همدل     همه تا اوج  یاور

بپا جام زُجاجی     نشکنه سنگ

سنگِ نفرت    دروغ    تفریق آخر

من و تو   زاده ی  یک سرزمینیم

همه سبزی   از آغوش وطـن  بود

همه سرخی    از عشق تک تکِ ما

سپیدی  سادگی    رسمی کهن بود

بیا بشکن  بمیرون   این تعصب

بکن بیگانگی     درهم  تهاجم

که این قوم  رو به هر ویرانه  دارند

به پستوی هزاران    مردگی گم

من و تو    خواهرم    در کوچه ی راز

به اشکی   دل به هر آئینه  دادیم

من و تو     سرزمین برکت و نور

به لبخندی فشاندن     شادِ شادیم

اگر چه سرد و کوتاه    تند و خاموش

به ایـرانـی شدن    واکن  تو آغوش

اگر چه   بلبلان مست   قمریان هوش

اهـورائـی     همه زیـبائیـت پوش  

به نام زیبائی

ما هستیم    خـدا همین نزدیکی

بغضمون     گم شده توی  تاریکی

ما همه   دردِ دلِ   بی مرهمیم

این همه گفته نشد      حتی یکی

ما همه  کم شدنِ   یه خرده عشق

کوهِ درده   شونه ی  تک تکمون

بی نشون    تو هم بخون  تو هم بدون

نسل سوخته ای     نگاهی بی زبون

شهر ما  بدی مدی   فراوونه

کیه که   حال و هواتو  ندونه

کافیه    خم بشی  روی زندگی

غم وجودش    واسه دل پریشونه

میگه آی جوون    ندایِ  پر خروش

تو خونه غریبی و    خونه به دوش

میگه کاشکی     از نجابت نکنی

گربه ها     خورده شدن   تو شهر موش    ٢

این محل    که یادگاره  از قدیم

اون روزا   که شـادی بود   حکم کریم

دروغ و نیرنگ و سالوسیا    کم

تقیه کارا     همشون  یه گوشه جیم

کِراک و شیشه و بنگ    پیدا نبود

زید و  جی اف    توی اون  باغا نبود

ایدز  هپاتیت     هیولا کدومه

یا که  ملا و بلا    اینها  نبود

بدیا  پیرهن خوبی   می پوشن

حضرات   قرمز و زرد  رو می نوشن

آبـی و سبزیا رو   هِی می دوشن

جانماز  آب می کِشن    اینا موشن

توی فاضلاب گندِ  مطلقه

با همه هستی ملتی   خوشن

سه دهه  پستی و ترس و موعظه

سلطنت تمومه    خونا  می جوشن    ٢

ما هستیم    خـدا همین  نزدیکی

رجم  و  سر بریدن    بازیِ شما

این همه گفته نشد   حتی یکی

تروره   حکم هر قاضی شما 

آره با ماست

اره کردن   اشتیاقو

خیلی ریز   داره می باره

میدونم   که غصه داره

اون کیه   که  نمی ذاره

مثل اون  بُراده ی چوب

مثل سوختن   توی آتیش

سیاهن    ابـرای آبـی

پر ترس  و  یاس و  تشویش

خـداجون  انگار  نمی خواد

یه دلِ سیر   اشک بریزن

این همه    چقده تنهان

نگو راس راسی   بخیلن

بردنِ اسم تو ای  دوست

یه  خیالِ اشتباهه

قهری با  کُره ی خاکی

این زمین  چه بی پناهه

آره  سیاره ی آبـی

چشم براهِ  قطره هاشه

دلش  آرومی نداره

خستگی   توی چشاشه

سالِ بعد  قحطِ حیاته

واسه گُلهای جوونی

چرا  اشکو  می سوزونی

میدونم    که خوب میدونی

وقتِ گریه است  از دلِ تنگ

از همه   آسمونِ سنگ

صدای قطره ها  میاد

با خـدامون    نداریم جنگ

اینا  رسم  امتحانه

ای زمینی پر از شک

چرا فکر نکرده   گفتی

تا تو تنهائی   شدی تک

اگه بُخله   از دلِ توست

اون خـدا   یه بند می باره

میشن  رودخونه ها   جاری

هیچ کَسو   تنها نذاره

اگه ظلمه   از من و توست

بنده های کوچیکِ بد

بنده ی  هزار خـدائیم

اون یگانه  رو   کردیم رد

داره  با جونش می باره

این بـارون   آروم نداره

آسمون پاک و  زمین  پاک

عشقو تو  دستات می کاره

صدای بارش   چه زیباست

واسه گوش دل   الفباست

مثل نوره    تو سیاهی

قصه هائی   که شدن راست   .   .   .