عشق کوچولو
خنده ی چشات
دیوونم کرد و
منو برد باهات
به شهر خنده
به شهر بازی
تو و من بودیم
دلم چه راضی
عشق کوچولو
عسل بـابـا
یـلـدای منی
تا خودِ فردا
تا تهِ دنیا
تا یه عالم روز
تا یه عالم شب
عشق مـا پیـروز
شادی می مونه
اینو می دونی
خاطره ها رو
با من می خونی
مهر و بخشایش
تو و قلبی پـاک
دستامون با هم
با خـدای خاک
با خـدای دل
اوج و آسمون
تا خوشی زنده
بدیها ویرون
عشق کوچولو
تاپ تاپِ قلبم
بلند شو عزیز
تارم و ضربم
مهربونِ من
خنده کن برام
تو وجودمی
امیدِ فـردام
عشق هر روزم
صاحبِ خونه
بـابـا مالِ تو
نگیر بهونه
شوقِ هر لحظه
ابرم تو بـارون
مامان خوابیده
اون گُل خندون
عشق کوچولو
نازنین من
بیا بغلم
بهترین من
قلبم جای تو
خـدا نگهدار
مامان و بـابـا
نازت خریدار . . .
ساعت 3 بامداد
دوشنبه 12 اُردی بهشت
1390 هـ . ش
من از این کوچ تنهائی
یه جنگل عاشقی دارم
یه دریا مهر و بخشایش
نگاهِ صادقی دارم
من از این پرسه ی بی تو
همه دل رو درو کردم
همه غیری رو بر باد و
همه دستی رو تو کردم
همه چشمی رو تو کردم
تو که پنداری ایمانی
تو که محبوبِ یزدانی
واسه این خسته تن جانی
من از تنهائی جاده
پناه آورده در خویشم
من از این بی صدائی ها
تـرانـه بازیه کیشم
تو این وقتی که من هستم
ز روز و شب جدا تنها
شده دارم نگاهی تلخ
شده قلبم یخ و رسوا
اگه دل منطقی می بود
اگه فکر رهائی بود
اگه غصه نمی فهمید
سپید و پاک خـدائی بود
جهانِ تازه ای داشتم
جهانی نو پر از آوا
پر از لبخند و بخشایش
واسه این خسته از دنیا
تو این کوچ و از این پرواز
مهاجر خالی از آغاز
تنش خسته دستاش بسته
تو رگهاش خونِ این آواز
منو مـا کن به یک بوسه
منو از غُصه پنهون کن
تو قلبت خونه ی شـادی
بدی رو جمله ویرون کن
منو مـا کن بخون از نو
بخون از خنده و بـارون
از این رویش نگاهی سبز
جهانی عشق خـدائی کن . . .
عصای دستم باش
امیدِ قلبم باش
سوژه ی جنجالی
مدرکِ رسوائی
نفرین شدم اصلاً
کیه کجاست شادی
عشقت نیازم بود
غم رو یادم دادی
خسته ام خـدا خسته ام
درمونِ دردی نیست
دیگه نمی تونم
شاید امیدی نیست
شاید نمی بینم
شاید نمی شینم
لبریز از غصه
شادی رو می چینم 2
عصای دستم باش
راه ها همه بن بست
امیدِ قلبم باش
تو هر شکوه و شکست
تو خاطره هامون
تو زندگی تو درد
تو ترس هر روزی
ستاره ام برگرد
درمونِ دردی نیست
خـدا باهام قهره
یک ثانیه لبخند
باقی فقط زهره
شاید نمی بینم
من رو بساز از سر
دل رو ببر بالا
والاترین گوهر . . .
آمده بودم بروم
باز دلم رضا نشد
این همه درد خنده شد
خام قَدَر قضا نشد
آمده بودی دل من
عاشقِ چشمانِ تو شد
قلبِ مرا که می فشرد
محو دو دستانِ تو شد
باز همان عطش جنون
چشم و دلی که غرقِ خون
باز نگاهِ ماتِ من
خیره به آن همه فسون
خنده به لب شاد و لَوَند
این همه نقش می زنی
فکر مرا نمی کنی
بادیه ام چه رهزنی
هیچ نمانده غیر دل
هیچ مجو مکانِ آن
بشنو و باورم بکن
گم شده در زمانمان 2
آمده بودی به چه رو
محض خـدا به گفتگو
یا که تن و جان ببری
ثانیه ای تو رو به رو
آمده بودم سر خود
گرم کنم چو کودکی
دردِ سرم فزون شد و
چاله به چاهی اَلَکی
دستِ مرا نگیر من
قافیه ای گم شده ام
در پی بیتِ اَزلی
قاتی مردم شده ام
پای که گیرِ گیر بود
چشم و دلی اسیر بود
وزن نخواست شعر من
سطر کمی حقیر بود
یک دو سه روز مانده ام
روی کشم به ناکجا
نقد تو بودی گُل من
چک نکشم به نا به جا . . .
23/3/90
2:30 بامداد