یه درختِ شکسته با شاخه های بی برگ با تنِ زخمی از قفس
یه پرنده بی پر پراش زخمی از هوس دلش شکسته از نفس
یه ساحل بی صدف پژمرده از بی موجی ها دل خسته از تکرارها
یه آسمون سیاه از خشم ابرای آبی اما نوازش خدا
یه بارون بی صدا شکایت از دل زمین سنگفرش قلبِ تو کثافت
یه قایق بی سرنشین کلافه از بی هدفی نشسته رو عشق همیشگی
یه خورشید روشن تعفُن از نگاه زشتی رضایت نزدیکی به خدا
یه مهتاب دیوونه سفید از سیاهی دل شب سیاه از کثیفی غم تو
یه روز سبز سبز لجن از آدمها تمیز از مورچه ها
یه دنیا پر از قشنگی عظیم از زندگی کثیف از دل سپردگی
به نام خدا
من یک کلبه ام . آری کلبه ای چوبی و کوچک که فقط پرم از تجملات بیخود که
دیگران خوششان می آید ولی خواسته ی خودم نیست .
من یک کلبه ام که فقط وقتی از من استفاده می شود که کسی احساس بی پناهی
کند و یا اینکه سردش باشد و یا اینکه کسی بخواهد خوش بگذراند .
آری ٬ من فقط برای دیگران قابل استفاده ام نه برای خودم .
باید سرم همیشه و همه جا آماده ی کوبیدنها باشد ٬ چه با ناز گل سرخ و چه با
شلاقهای سوزان و گرم و دردآور آفتاب .
بدنم همیشه باید آماده ی نوازش داسها و ضربه ها و زخم هایی باشد که از دوست و
آشنا و غریبه وارد می شود ولی متاسفانه همیشه این ضزبه ها از جانب کسانی
است که مرا می شناسند و با بدن ظریف من آشنایند .
چشمانم باید همیشه نظاره گر مناظری باشد که بعضی زیباست و بعضی زشت و
تهوع آور .
زیبا : همان کلام عاشقانه ی دو کبوتر به هم و ابراز علاقه ی دو برگ درخت و نوازش
کردن یکدیگر و یا نوک به نوک شدن دو گنجشک و یا سکوت یک قناری بعد از مرگ
زوجش و یا خودکشی یک قو بعد از اینکه قوی همسفرش در زندگی را از دست
می دهد .
زشت : همانند توهین شیرها به یکدیگر و بر سر و کول هم افتادن و یا پا نهادن
میمونی بر روی بچه ی خود هنگام آتش گرفتن جنگل .
ای کاش می شد این چشمان را بست برای همیشه تا دیگر هیچ منظره ای را
مشاهده نکنند .
ای کاش می شد این سر را برید و به ناکجا آباد برد تا دیگر مورد لطف و رحمت دیگران
قرار نگیرد .
ای کاش می شد این بدن را قطعه قطعه کرد و دفن نمود تا دیگر اثری از اثرات رویش
نماند و مورد تمسخر نباشد .
ای کاش می شد آن لبهائی که برای هرکس و ناکسی باز می شود و خوش آمد می
گوید ٬ برای همیشه قفل و کلید کرد تا دیگر نتواند حتی عضلاتش را تکان دهد .
ای کاش
ای کاش ٬ این کلبه را می شد از بنیان نابود کرد تا هیچ اثری از آن نماند همانند من
منی که وجودم برایم سوال است .
کدام ، کدامیک از ما در ایام محرم به اصل خود باز گشته ایم و تغییر کرده ایم ؟کدام یک خود را شناخته ایم؟
براستی هدف بر پایی این مراسم چیست ؟
۱ـ آیا ما انسانها باید به خودمان بیاییم و به مرحله ی انسانیت برسیم؟
۲ـ آیا باید بنگریم به امام حسین وما هم مثل او بر ظلم به پا خیزیم و نگذاریم ظالم و مظلوم به وجود آید؟
۳ـ به خاطر امام مراسم بپا می کنیم تا یاد او را گرامی بداریم و هر سال به یاد مصیبت های او گریه کنیم؟
۴ـ از خود گذشتگی ، صفا ،فداکردن،امر به معروف ونهی از منکر ،عشق ،اخلاص ،خداپرستی ،مطیع بودن و....
را از امام بیاموزیم ؟.......................و هزاران سئالهای دیگر.
براستی چرا خداوند با تمام مهربانی و دل نازکی خود نسبت به حسین حاضر شد این بی حر متی ها و ظلم ها و ستم ها
به او و خانواده اش برود ؟ چرا پیامبر با تمام عشق و محبتی که نسبت به حسین داشت نظاره گر آب شدن حسینش شد؟
چگونه حضرت فاطمه با آن حس مادری خود و با تمام زلالی وپاکی که عرش و فرش بر آن غبطه می خورند نظاره گر
بر گودال قتله گاه شد؟؟؟
ای خدا براستی چرا ؟ چرا ؟ ؟ ؟
چرا اما م باید این همه عذاب می کشیدوچرا باید این همه اصحاب و خانواده اش سختی تحمل می کردند ؟
بریده شدن دستها ،تیر به حنجر خوردن ،سر بریدن ،سیلی زدن ،حجاب از سر کشیدن ،بااسب بر بدنها تاختن ،سنگ سار
شدن ،بدنی را تکه تکه کردن ،چشمانی رانا بینا کردن ،سر بریده ای را روی خنجر نهادن ،کودکی را گیس کشیدن ، آب
بر تشته لب بستن ،گوشواره ای از گوش کشیدن ،به اسیری و تشنگی وگشنگی بردن ،تنها شدن و.......................
امام زما ن ، آقا کجایی ؟ کجایی ؟
راستی چرا همیشه باید اتفاقی رخ بده تا ما آدمهاعبرت بگیریم و مطلب رو درک کنیم؟؟؟
راستی یه مطلب دیگه : اگه فردا امام زمان بیاد بگه کدوم طرفی ،چی میگی؟
یه طرفت پول و ثروت و کاخ یه طرفت امام زمان و آخرت و خدا
من وتو ویا هر کس دیگه توی چنین مو قعیتی چی کار می کنیم ؟ حتما الان بعضی از شما میگید این دیگه چه سوالیه!
خوب معلومه همه میریم طرف امام .ولی آیا شما از خودتون مطمعنید؟
واقعا چرا ما آدمها اینطوری هستیم و نمیشه ما رو پیشبینی کرد که یک ثانیه بعد چه کار می کنیم ؟همه اینها رو گفتم که بگم
اگه مردم کوفه پایبند نا مه هایی که نوشته بودن وای میستادن دیگه خدا ،امام زمان ، حضرت زهرا ،پیامبر،وتمام عرش پرپر
شدن گل زیبای خودشون رو نمی دیدن . راستی چرا مردم کوفه عوض شدن ؟
نمیدونم چرا این مطالب به ذهنم اومد فقط این رو میدونم که دلم می خواد بگم که همه میگن امام رضا غریبه ،اما من
میگم که حسین زهرا بی کسه !!!.
نشسته بلبل مست و دیوونه
می خونه آواز از خستگی هاش
درد دلا و دل بستگی هاش
میگه به جنگل از راز موندن
میگه به دشتا از راز خوندن
آخه میدونید بلبل غریبه
یکه و تنها تو دشت اسیره
کسی نداره بگه براش از غما و درداش
همیشه خورده هق هقِ اشکاش
آخه میدونید رسم صفا نیست رسم وفا نیست
تو شب بی روح بمونه تنها بلبل مجروح
خبر نداری داره تو کوچه یه تیر مخفی
داره میادش از تهِ کوچه تو شب برفی
تنهای تنها رو بوم خونه
نشسته بازم مث همیشه مث همیشه
چرا همه ی این دنیا پر از سواله ؟ اصلا این سوال رو کی اختراع کرده .
جالبه مگه نه آخه من هم دارم سوال طرح می کنم .
هویت و هستی و وجود ما ٬ همش پر از چراهای متفاوتی هست که نمی تونیم به تمام اونها
پاسخ بدیم حالا چه برسه به اینکه بخوایم براشون جواب تشریحی پیدا کنیم .
راستی شما فکر می کنید این برای اینه که ما آدما عقلمون محدوده و نقص نسبی داره و
نمی تونیم همه ی مسائل رو حلاجی کنیم . یا اینکه ما انسانها تنبلیم و دنبال اطلاعات
نمیریم . آیا چرا سوال چگونه چه می شود چه می گذرد و ...............
خیلی از این مسائل کوچیک و بزرگ که ذهن آدمی رو به خودش مشغول میکنه و باعث میشه
تا ما آدمها همیشه ذهنمون مثل یه نمک پاش که پر از نمکه کار کنه ولی خدا نیاره اون روزی رو
که یا نمک پاش خالی باشه یا اینکه پر از نمک اصلاح شده ی یددار باشه .
اون وقته که یا باید کرکره رو بکشی پایین مثل بچه سوسولا باشی و اینجاست که همه میگن
[ وای بهش دست نزنین وای بهش حرف نزنین ] که مبادا به ذهن طبقه بندی شده ی
این ربات آسیب برسه . البته باز بستگی داره به اینکه این ربات رو کی ساخته باشه و
چه جوری ؟
اُه اُه راستی شده تا حالا اینقدر مشغول نوشتن باشید و نمک پاشتون درگیر ٬ که جوهر
خودکارتون تموم بشه و شما نفهمید ؟ این هم یک سوال فنی
به ذهن این آدم درگیر چی میشه گفت ؟؟؟
[ ارزنده ترین مرحله ی خود ٬ خودشناسی است . امام رضا (ع) ]
به نام خدا
امروز خواهم گفت از مرداب ٬
مردابی که همیشه و همه جا با تو و با من و با ماست .
براستی این مرداب چیست ؟ به کدامین ره روان است ؟ به کدامین نشان تو را مست می کند و به
کدامین کلام تو را غرق می کند ؟
به شجاعت کدامین رستم ننگ می فرستد و سهرابش را به گرداب می برد ؟
؟ ؟ ؟ ! ! !
کدام یک به راستی کدامین گرداب وجودی هستی ست .
دل و قلبی که با عشوه و ناز یک دیده ی شیطانی و یک نوای ابلیسی تو را مست می کند و تا قعر گرداب می برد ؟
عقل و تفکر خام و پوچی که هستی تو را به باد می دهد و فراموشی یک عمر بی ایمانی را برایت رقم می زند .
عشق و محبت و مهرِ یک روح را به بازیچه ی هوس دل بی رحم می کشد و حرمت نفس های
گرم را و پشتوانه ی شجاعت مهره ها را به هم می زند .
اعتمادی که قلب گیره خورده ی تو را به میله های رنگ بلور زندان چهره ها به مرداب تهوع آور خیانت می کشاند .
و یا صداقت یک کلام که از عمق برکه های تقویم روزگار تو برخاسته است را به سخره ی وجود آتش زدن ٬ است ؟
به راستی چه می شود ما را ..................... ؟
آیا نمی توان همه ی این چهره های ابلیسی و ............ را به فراموشی و به گذر ثانیه ها سپرد تا با خود به زمانی
ببرند که هیچ هستی را نابود نکنند و به معنای مرداب دامن نزنند ؟
ولی باز فکر می کنم که اینها خواهند توانست عقربه های ساعت زمان را به فساد بکشند زمانی که من
و تو یادمان رود که باطری تمام شده ی ساعت را عوض کنیم تا روزگار و زمانه دوباره به گردش در آید .
« ملتی که خشنودی مردم را با خشم خدا معامله کنند هرگز رستگار نخواهند شد . »
امام حسین ( ع )