بدون شرح

به نام خدا

امروز خواهم گفت از مرداب   ٬

                                              مردابی که همیشه و همه جا   با تو و با من و   با ماست .

براستی این مرداب چیست ؟  به کدامین ره روان است  ؟   به کدامین نشان تو را مست می کند و به

کدامین کلام تو را غرق می کند ؟

                                             به شجاعت کدامین رستم ننگ می فرستد و سهرابش را به گرداب می برد ؟

                                                                                  ؟   ؟   ؟      !    !    !

کدام یک به راستی کدامین گرداب وجودی هستی ست .

دل و قلبی که با عشوه و ناز   یک دیده ی شیطانی   و یک نوای ابلیسی تو را مست می کند و تا قعر گرداب می برد ؟

عقل و تفکر خام و پوچی که هستی تو را به باد می دهد و فراموشی یک عمر بی ایمانی را برایت رقم می زند  .

عشق و  محبت و مهرِ   یک روح را به بازیچه ی هوس دل بی رحم می کشد و حرمت نفس های

گرم را و پشتوانه ی شجاعت مهره ها را  به هم می زند  .

اعتمادی که قلب گیره خورده ی تو را به میله های رنگ بلور زندان چهره ها  به مرداب تهوع آور خیانت می کشاند  .

و یا صداقت یک کلام که از عمق       برکه های تقویم روزگار تو برخاسته است را به سخره ی وجود آتش زدن  ٬  است ؟

                                                                                                               به راستی چه می شود ما را    .....................   ؟

آیا نمی توان همه ی این چهره های ابلیسی و   ............   را به فراموشی و به گذر ثانیه ها سپرد تا با خود به زمانی

ببرند که هیچ هستی را نابود نکنند و به معنای مرداب دامن نزنند  ؟

ولی باز فکر می کنم که اینها خواهند توانست عقربه های ساعت زمان را به فساد بکشند زمانی که من

و تو یادمان رود که باطری تمام شده ی ساعت را عوض کنیم  تا روزگار و زمانه دوباره به گردش در آید .

                               «   ملتی که خشنودی مردم را با خشم خدا معامله کنند  هرگز رستگار نخواهند شد .  »

                                                                                                                                                        امام حسین ( ع )