وقت شیدائی
دوباره می سازم
ترانه ای درهم
برای تو و من
برای ما با هم
دوباره می سوزم
از هر چه شب باقیست
دوباره می گریم
بهانه ها کافیست
دوباره می رقصم
همان که من بودم
همان که خندیدم
برای ترک زودم
من این تهی بودم
تو را صدا کردم
اگر چه کم بودم
خدا خدا کردم
دلم ز زیبائی
قصدِ تمنا داشت
ولی پلیدی رنجِ
غصه ها می کاشت
من این تهی بودم
خدا رو گم کردم
من در خودم باقی
بیهوده می خندم
ترانه ای آزُرد
ترانه ای شادان
من خنده ها دیدم
به قامتی گریان
قامتِ جاویدان
طنین دل ایـران
بودن سرودن نیست
در پهنه ی شیران
آنجا که قلبِ من
بازیچه ها دارد
ماندن حکایت بود
دستی که می کارد
دستی که فرسوده
اما فروزان است
دلها همه رنگین
مزرع که سوزان است ٢
دوباره می سازم
ترانه ای درهم
برای تو و من
برای ما با هم
دوباره می بینم
زیباترین مامن
برای تو و من
برای ما بودن
برای بِه ماندن
اگرچه کم باشیم
حسرت دروغ کینه
دیگر بس است پاشیم
ساده تر از هر یاد
این غُصه ده بر باد
گفتن عنایت بود
با هر چه دل فریاد
ما مانده ایم ایـران
ما طالبِ نوریم
خورشیدِ بخشایش
بی عشق تو کوریم
ما رانده ایم دیوان
دیوانِ نادانی
از قلب و مغز خود
اینک تو می مانی
دیو سپید و سرخ
دیو سیاهی را
از تو بتارانیم
رنج تباهی را
آنها که آلودند
خاکِ اهورائی
اهریمنانِ دون
شد وقتِ شیدائی ٢
ایـران غرور ما
مُلکِ سُرور ما
این فخر بی پایان
پاینده شور ما . . .
آدینه
٢٧ اُردی بهشت
لنگرود
