یه نامه
قابل عرض یک دلِ تنگ
غصه نشسته سنگ رو سنگ
قابل عرض گلایه ای
که گم شده تو شعری منگ
قابل تو نیست دلِ من
آخ پُر فکرای بده
برای چی گرون شدی
چوب روی قیمتت زده
صدای تو شکایت و
صدای دل ولو شدن
واسه چی آفتابی شدی
بهانه ام یهو شدن
یهو شدم تورِ هوس
جز تو ندارم کس و مَس
با این همه گند که زدم
عزیز به دادِ من برَس
قابل توجهِ شما
روزای مونده با توئه
به جونِ تو ول نمیشم
قوطیِ دل نوی نوئه
قابلتو نداشت عزیز
فقط جهتِ خنده بود
نگاهتو می دزدم و
باز یکی بود یکی نبود
صدام نزن که سوت شدم
توی دیار بی خودم
بیخودی اخم نکن برام
تو این ارتش سپهبدم
سپهبدِ رسم زمون
که دوست نداره عشقمون
فایده نداره گپ زدن
اینجا بمون باهام نخون
میخونم تا ته تهِ ته
اونجا که خیلی آخره
گریه نکن برای ما
که با خنده برابره
هِی پشتِ هم قهر و غضب
فایده نداره چه جَلب
کم نمیاره فکِ تو
ببین کی مرگه کی طَرب
قربونِ اون چشم شریف
که با دلت برابره
همه امید و نو شدن
اینا واست یه یاوره . ٢
قابل گفتن این کلوم
چه طور نشستی روبروم
معذرتی بر نمیاد
از تهِ اعماقِ گِلوم . . .
