وقتشه
ساده ی ساده گذشت
من هنوز بی خبرم
من هنوز منتظرم
بی عمل مفتخرم
ساده ی ساده گذشت
روزهای بی جواب
در پی معنا شدن
در هزار تویِ سراب
دل که رازی شد به مرگ
تن پیِ افسانه شد
یک خیالِ بی سحر
نا رو تا اون خونه برد
خونه ای که هر کسی
آجری با کینه کند
آهنش مونده به جا
آتیش افتاده نخند
خونه ای که مردمش
قرنها با خونِ دل
با هزاران آب و گِل
یکه کردن تو جهان
فخرِ بی پایانمان
تو نذار بر باد بره
خاطراتِ بی شمار
گرچه سیل طوفان و سنگ
رو سرش هزار قطار
تو نذار افسانه شه
وقت تنگه با تواَم
دور و نزدیک هر کجا
در رکابت می دُوَم
در پی یک روز شاد
مردمان و ابر و باد
با هزار اشکِ سیاه
خنده یادم نمیاد
دل تو سینه منگِ منگ
با خبرهای جفنگ
باز یه عده قاتلن
میزنن شیپورِ جنگ
تا بکوبن مردمو
خوردتر شن زیرِ فقر
زندگیهای سگی
دنبال یه پوستِ ببر
با بقای ظالما
گم میشن نسلای بعد
تو نداری اشک و درد
تو خماری و نبرد
تن فروشی راهِ بد
ما همه قاتل میشیم
نه پدر اجدادمون
جرم اونها نادونی
اینه قصه بی زبون
جرمِ ما که می دونیم
ساکت و راضی به مرگ
اینه که پا نشدیم
اونا برگ ماها تگرگ
اونا بد رُسته بودن
هر چی بود تموم شده
ماها چی جواب داریم
بگیم نقشه گم شده ؟ !
همه خسته بی ثمر
هر کی دنبالِ دَدَر
بعضیمون اجیر شدیم
بعضی موندن گِل به سر
هنوزم دیر نشده
گُلِ چار فصلا توئی
چرا موندی بی خودی
ناخوناتو می جُوی
بسه نفرین یک عمل
بسه گفتن پا بشیم
وقتی فهمیدیم با فکر
میکنیم ریشه رژیم
ما که میلیون ها بشیم
صد هزار جا میزنه
بشناسیم فردامونو
اصلِ کاری میهنه
نه که مثلِ نسل قبل
شورش فتنه شیر تو شیر
ماها باید بدونیم
کی باید بشه امیـر ٢
من حالا منتظرم
وقتِ بوسیدن بیاد
وقتِ سبز و روشنی
آبی و پاکی میاد
من حالا دل میدونم
هموطن ما با همیم
آرزو کردن خطاست
آشها رو هم نزنیم
ساده ی ساده گذشت
روزهای بی خودی
سادگی حماقته
نگو بنده نخودی
ساده ی ساده گذشت
این همه سالای بد
دیگه خوردت نکنه
اونیکه خطت زد
خط بزن دنیاشونو
متحد مشتا گره
یکدل و یک فریاد
دیوِ زشت باید بره . . .
١٧ تیر
