مجرمانه

مشکوکم

به تن آینه هم مشکوکم

مشکوکم

اگه تو همسـر شب نباشی

 مشکوکم

اگه تک ستاره ام   تو پاشی

مشکوکم

به هراس قاصدک  از بارون

التماس برگ زرد به ناودون

مشکوکم

به هر چی تنهائی می نویسی

اون بارونی که ازش تو خیسی

لبایس شیرینِ عزیزی

صدای مخملی   و   هر چی تمیزی

مشکوکم

آخه من تی وی  می بینم

آخه اونا جام میشینن

اهل نِت گردی و اخبار

انگاری که خون می چینن

منِ ساده   اهل قصه

آی دروغا دیگه بسه

مگه من ازت چی خواستم

همه راهات که بن بسته

آخر زِر زدنِ شب

تو تمومِ التماساست

آخر مثنوی تب

تو تموم اون نگاهاست

اینفورمِیشن   یه دروغه

یه دروغ ماست مالیزه

یه عقبگردی تاریک

شک به هر چی که عزیزه

ابزارش  خوب و صمیمی

خاطره هاش که قدیمی

همه امیالش  هوس بود

یه سر و طرح    تو یه تیمی

تو یه تیم افتضاحی

یه تیم از خود سیاهی

چشامو بازم می بندم

اما  نه    تو اشتباهی

همه فیلتر شده دستات

پِیج ناته  تموم حرفات

سِرورِ مغزم دِلِت شد

آشغالی    به جون اشکات .  ۲

 مشکوکم

وقتی که هستی

مشکوکم

که زنده هستی

با دستای فیبر نوریت

  خفه کردی عشق زوریت ( ۲ )

ا - راغب 

همین دیشب

آرزو

اگه تا سُربی چشم شب برم

اگه تو ترانه هام شرم بمیره

نمیذارم دیگه هیچ کسی تو رو

تا قیامت از دل من بگیره

اگه تا سکوت شیشه ای برات

یک هوس  سنگِ بی سرزمین بشم

نمیذارم شبِ دل پا بگیره

حتی تو  ته توی پُر کمین میرم

لبای سنگین دوزخی کجاست ؟

میخوام با ترانه مهمونی بدم

توی شهر سرتا پای هندسی

به تن شبانه باز  جونی بدم

ساده مثل آینه   یا تن تو

ساده مثل  روشنی   عاشق شدن

شایدم که آخر سختِ منه

تا ابد آسون شدن   صادق شدن

تر شدن از آبیهای آسمون

از ستاره روشن و   از شب نهون

ثانیه   تلخ ترین حکایته

وقتی همدل نباشی   نامهربون

کودک خرافه هام  عینی میگه

بختِ تو ملخ زده ست و بی نشون

اگه بعدِ شب   اسیرت نشینه

تو هزار  پنجره    شهر بی زمون

اون آش نذری  نقطه چین کجاست  ؟

وقتی چین خورده دلم توی حیاط

کوبه ی دل رو تو لمسش می کنی ؟

بازم اون خنده ی ناز پر اَدات

که آهای غریبه   همسایه ی دل

بازم آواز کن   این بهانه رو

رسم ما نیست  سکوتُ بشمریم

باز بلرزون   تن آشیانه رو

با یه فریادِ دوباره  خشمتو قلم بگیر

با یه بغض بی بهانه   واسه سادگیت بمیر

واسه نور و روشنی   قلم بزن

با یه پیوندِ دوباره   دلمو بکن اسیر

                      ترسمو خورد و خمیر

                       دستمو دیگه بگیر  .   ۲

ا - راغب

صبحگاه دوشنبه

  ۲۲   امرداد  

یک سرود

همه شب به خواب بودم

که غمی نمی سرودم

همه عمر در خیالم

که توئی توئی  وجودم

امشبم مثلِ غرور آدمی

که پوشونده حال و احوال منو

خوابِ یاس  بیهودگی می دیدم

اون نشون ما و امثال منو

امشبم از کهنگی روز بعد

ساعتم خلوت تر از هر روز بود

بعدِ اون دلدادگی و عاطفه

که سکوتش مُهرِ جامِ سوز بود

امشب از این خستگی دل می کنم

امشبی که شب نمیشه روز بود

تا ابد در خاطرم پا می زنی

حرف تو حرفِ خیال اندوز بود

بعدِ صد شب  یک شبانه روشنی

بعدِ آئینه  توان دیدنی

بعدِ من آری  دگر ما می شوی

تا سکوتِ بغض شبها می روی

من که دانم ساعتی نه لحظه ای

بی خبر از هر چه فردا می شویم

من که من ماندم   تو بغض خویش را

در گلوی صبح کن   ما می رویم

این همه بیهودگی رسمم نبود

پس چرا من ساختم  داغ و تبش

خانه اش کردم  بدان بشتافتم

این کهن بومم نبود   نشناختم

من تلف کردم سکوت خویش را

من تبه کردم هُبوط خویش را

این شبانه از سحر آغاز گشت

بنده عاجز  فکرِ آن پرواز گشت

هر ترانه   زنده بادا زندگی

پُر ز فردا و هبوط و بندگی

مردگی بر هر چه بیهوده کند

مردگی بر هرزگی   آلودگی

                               امشبی که وصل شد تا نور تو

                               روز اسمش یا جهان مخمور تو

                               امشبی که آینه پاکی سرود

                                        شکر گویم   شکر گویم  ای وجود  .  .  .

صبحگاه ۱۵ مرداد

لنگرود

ا  ـ  راغب

شعر کرم

ماه تمام     عشق و خرام

هفته به هفته    با چشام

کرم روشن      خط خطِ من

غزل خمار         آخ از این زن

                      وای از این زن

اون فرش موجی          یا ساعتِ هندی

یا دو کتابخونه              دراور و پشتی

         همه کرم         همه کرم

حتی سررسید         حتی عشق و دید

یا رنگِ پاهام                  کاور حرفام

          همه کرم         همه کرم

رنگ ملافه              ریخت و قیافه 

پن کِکِ روشن         بغض تو و من

         همه کرم       همه کرم

حرفای بلند          رنگِ سر صب

نور چراغا         حافظ  هر چی  خب

       همه کرم        همه کرم

عروسک خرسی          ترانه الکی

    توی اسید               ترس و امید 

        همه کرم        همه کرم

ماه تمام            عشق و خرام

هفته به هفته       با چشام

کرم روشن         خط خطِ من

غزل خمار                  آخ از این زن

                                 وای از این زن  .

آرام و بی پروا

بی خود تر از فریاد

در شهر هر جائی

کابوس یک بوسه

در بغض فردائی

فردای دور از عشق

همترس رسوائی

گشتن به دور خویش

با اشک غمزائی

با یک تن زخمی

بی من تر از امید

آری سکوتی تلخ

انجام من می دید

امروز می بخشم

فردا نبخشایند

دل  بر سکون خویش

روحی که فرسایند

ویرانتر از امید

در آرزوی خویش

گمگشته در باران

در جستجوی هیچ

ساری تر از سایه

در شهر بی روزن

رسواتر از فریاد

در آبی بی من

من یک سبوی تلخ

جامت تهی دار و

از من ننوش این وزن

هر گل گهی خار و

افسوس می بافم

باران به دیگر سوست

تشنم خدای من

این وحشت از هر سوست

منت پذیر خلق

هر لحظه می بازم

عشق و غروری سرد

تا ننگ می تازم

یخ شد نگاه من

داغم ز تهمت ها

داد از حسادت ها

در قرن وحشت زا

یک عمر می لولم

پشتم خمید از ننگ

عشقم تو با بوسه

بشکن غم این سنگ  ۲

بی مرز  بی کینه

زیبا   خدای من

یک صورتم بخشی 

دور از هوای من  ؟؟؟

ا . راغب

به ظهر ۱۸ تیر

یه راز کوچولو

                  توی یه شهر پر از سنگ

پنجره ها هاج و واجند

شیشه ها بغضی ندارند

تا شکستن بی قرارند

تو همون شهر ترانه

که سکوتش رنگ برفه

باد و کولاکی ندیده

هر چی عشقه توی حرفه

من اسیر شهر سنگی

توئی دلبسته ی بارون

من تو فکر  شیشه  آهن

توئی همبسته ی ناودون

تو دلت پاکی و پاکی

که میسازه این ترانه

تو دل من زهر تلخی

که چزونده این شبانه

ساعت برزخی امشب

رنگ دیوار و سکونه

آبی ترانه ی تو

زندگی بخش خزونه

گرد و خاکه تن شیشه

همه بارون رو خبر کن

بیاره شوق حضور و

خستگی رو بی اثر کن

وقت آشتی کردن سنگ

با تن بلور بخته

وقت پیدائی بوسه ست

گرچه گاهی خیلی سخته

شهر سنگی  شهر عشقه

اگه گاهی دل بلرزه

شهر ما شهر ترانه ست

به جون خودت می ارزه

گرچه شهر دل  کوچیکه

پر شوقه  شوق پرواز

سفید و صورتی   آبی

به همون سبزی این راز    .  .  .

ا. راغب 

شامگاه ۱۱ تیر

همیشه همیشه ... اما !!؟

همیشه خشم آئینه ست     به بانگِ ترس و هوشیاری

همیشه ساقه ی گندم       درو شد   وقت بیداری

همیشه کوته از باران     به جز گِل مشربی نایافت

همیشه محمل تردید     ز آتش پرده ها می بافت

همیشه دشت بی سایه    گذرگاهی هراسان بود

همیشه پای کَه دیوار       به خفتن   مرگ  هر آن بود

همیشه کودک تشویش    شتابان و سخنور بود

همیشه مرد آهنگین      ز تکفیری مکدر بود

همیشه مشق  آن باید     همیشه عشق  این شاید

همیشه نشتری سوزان    جنون همرهی زاید

همیشه اشک با غم نیست    اگر سبزی  اگر باران

زبان در کام می چرخد   بسوز این غم   بسوز این جان

همیشه راغبی تازه      نگارد حکم  سرداران

به دشخواری و جانبازی     به روز حادثه   یاران

همیشه خشم آئینه ست     به بانگِ ترس و هوشیاری

همیشه ساقه ی گندم       درو شد   وقت بیداری

ا . راغــب

 ظهر  دوشنبه ۴ تیر 

انـبوه ( یه میوه لذیذ محلی )

زلباغ ( گل سفید ـ لنگرود )

برای تو

یه کلمه  یک خط

بکوب بکوبه  منحت

سادگی و حرفِ صدا

واسم درمونه به خدا

عمر دل هم تموم میشه

زودتر از اون عمر تنم

از من چی مونده جز یه چند

ترانه های بی منم

یه کلمه  حرفه فقط

باید فقط دید و شنید

باید به بوسه ره سپرد

تا تهِ خواب شب رسید

باید که معشوق سپرد

باید که عاشقانه مُرد

باید تهِ دیدنمون

یه عالمه خنده رو خورد

باید که سرو رو بشکونیم

باید تو سایه نمونیم

باید ستاره ها رو شب

یکی یکی بتارونیم

باید صنوبر دلو

قاصدِ حرفمون کنیم

همون یه خط یک کلمه

شک نکنیم که مهمونیم

باید که فریاد رو تا

سر سیاهی بکشیم

همه تن کاغذیشو

تا تهِ آبها بکشیم

تا دل شب آبی نشه

صورتِ دل وا نمیشه

ابرو گره رو میشکنه

خنده فقط    تا همیشه  ۲

سکه ی غصه رو یه شب

اعانه میدمش به تو

به تو که محکوم تنی

تا ته خط  رو به جلو

زمینی ام   اما دلم

میتپه با عشقای خوب

میتپه با قهر دلی

که می سوزه تو هر غروب

خدائیش صاحبی داره

شبای بی ستارگی

همون مسبب عزیز

حتی اگه بازم نگی

عزیز که دل دل نداره

هنو نگفته میشماره

منتظر نگاهته

تا تهِ دنیا بباره

فکر نکنی که با خدام

منم مثِ توئه هوام

وقتی که تنها میشینم

میگم کجام   میگم کجام

کوچیکتر از غمه دلم

واسه این خنده میارم

تا بی خیال دنیا شم

وقتی ستاره   میشمارم  .  .  .

مثل شب آروم و سکوت

موج بزنه توی هوات

دنیا رو آبی ببینی

با همه ی خوب و بدات  ( ۲ )

تو دل یک شب گرم 

ا ـ راغـب

منطقه ی رحیم آباد - بر فراز تپه ی قلعه گردن

فقط خودش

چه حال و هوائی ........

   عباس عموی پیامبر در جلو ـ چهار امام به ترتیب از راست به چپ

  ( امام حسن ـ امام سجاد ـ امام باقر ـ امام جعفر صادق )

  فاطمه بنت اسد مادر حضرت علی گوشه سمت راست

گفتنی از تو فراوان زبان در کام است میر بخشنده و صوفی به لکنت خام

پروردگارا تو سراسر بخشاینده و هماره مهربان

سلام و باز   سلامتی شما روزافزون    جسم و جان      ...     اول جاتون خیلی خالی ایشالا همه ی عزیزان بتونن هفته ای رو در کنار این معجزه ی الهی  سرکنن بهش نگا کنن و با تمام وجود بهره و توشه و کام دل  بگیرند    انشاءالله     

( در توضیح عکسائی که گرفتم و از این به بعد به امید خدا خواهم گذاشت اینکه عکسای خانه ی خدا رو اگه کوچیک کنم شکل کعبه تغییر میکنه که شایسته نیست پس در اندازه اصلی میذارم  اینکه عکسائی که شب گرفتم یک مقدار کدره که دیگه بهتر از این نمی شد ...... ایشالا سعودی ها که بر افتادن با دوربین حرفه ای چه عکسهائی که نمیشه گرفت  )

تو حامی عدالتی

میگم که اون خاکِ دلت

واسه تنای مردنی

در به در خیال تو

منگای مستِ سوزنی

میگم که سازای قشنگ

رد میشن از کنار تو

از کوک شدن آخ سیر میشن

فالش میزنن تو غار تو

ساعتِ ابری شدنه

وقتی که تشریف میاری

ماه و خورشید  لرزونن و

ترس تو دلاشون میکاری

اگه خدا بخواد بری

دعای شهر پشتِ سرت

با کله میری تو بهشت

جهنم میشم   یه وَرِت

ما تو زمین دعاگوتیم

سهم ما این بوده آخه

جون من فکری نشیا

زمین ما خودش کاخه

دوری و دوستی  نعمته

خدا خدام    از حاجته

نکبت نگیره اون هوا

جهنمم   یه نعمته

بهشتو خرجش نکنی

پای این خلقِ غربتی

ستارهها می افتن و  

جمعه شب میرن الواطی

خلاصه اندِ رحمتی

بهشت و  حوری پاپتی

سر نزنن به خواب تو

           تو مخزنی   تو رأفتی  .   .   .

ا . راغـب / ساعت ده / ۲۸ فروردین

لنگـرود

گفته ام

سُراغ خشم می گیری 

که یک شب دست آویزی

غرور شهر را ویران

گلو  خونبار آویزی

دلِ از غصه شیدا را

به وقت کین و بدخواهی

به عریان افکنی هر سو

که تو آن شومِ شب راهی

صداها خفته   دیرین سال

کسی  مَردی نخواهد دید

که سوزد پای  کَه دیوار

فروزد جان و  باید دید

که لولی مهوش ما بود

در این تاریک   دُشخواری

سکوتم  مرگ می ساید

به هر روزن  به هر باری

تپنده  گرم   این خون است

سیاه و سرخ   شبگون است

برونش ریز با باران

مگو کین مرگ    افسون است

مپندار روشنی بخشی

به روح و جسمِ  در خوابان

دلت  آزاد گردانی

ز نام ننگِ بی یابان

ستایش آن خودآی نیک

صدایش جمله در خاک است

سرود هستی آغازم

به جمله  شرمِ افلاک است

ستاره  شرم   بی خوابی

لبانِ شک   تو عریان کن

خودآی آرزوبخشی ؟

 تو بغض خویش درمان کن  .

ظهری که آفتابش نمی بینم ۲۵ فروردین

ا . راغـب

سبز سفید آبی

 دیدی باز  جوونه بسته

      رو تن سنگیِ خونه

   تک درخت تاک و قمری

          که نشونده آشیونه

 دیدی باز   سبزه درختا

    کوه زخمیِ قدیما

      جیک جیکِ گنجیشککا

        رقص پرستو تو هوا

  همه جا نسیم شادی

   چک چکِ بارون  رو کاغذ

       یه بهار دلنشین و

           لمس گلبرگی که تازه س

 یه وقت ابره که می باره

   یه دفعه بادِ هراسون

     یه دفعه خورشیدِ منگی

        که می پاشه نور  تو ایوون

  تو هم مثل این بهاری

    یه وقتا خوبی می باری

      یِهو نه دیوونه میشی

          واسم دلتنگی می یاری

                           این همه ابر شتابون

                               تو دلت که کردی مهمون

                             برق آفتابیتو رو کن

                                 بشم حیرون      آره حیرون  ۲

 تو که  مثل آسمونی

     تیره میشی نمی مونی

           پُر رگبار بهاری

                هی می خونی و می خونی

   می خونی مثل یه باد

     به تن برگای سبز

        مثل این چلچله ها

           توی آسمون به رقص

  اون بالا آبی تَرَک

   مثل شاهین یه سَرَک

     سُر می خوره توی هوا

       دل من  کم یه کَمَک

                                                   آفتابه که می زنه

                                                    تو سرِ هر چی که هست

                                                    میگه آدمای گم

                                                     سایه اید مثل هوس  ( ۲ )

عابر شیشه ای

                                                                                 نفس  نفس       هو شده ام

                                                                                     به بحر تو    جو شده ام

                                                                                        خدای را     قرار من

                                                                                              ز همنفس   او شده ام  .

یه عابر شیشه ای

                  از شهر غم میگذره

                         لبش پُر  از گلایه

                                     ترانه ای می خره

 تن سردِ خیابون

            دلهره ی حضوره

          نگاهِ منگ و   حیرون

                     ستاره    بی عبوره

  شبانه های    تک تک

                   نگاره های   بی خود

                                  مرثیه های  باقی

                                              ماهی خُردِ بی رود

قدم  قدم      بی صدا

        بازم صدا     کو همصدا ؟

                به فکر   شهری تازه ام

                               شب از فسانه ها     رها

              من عابر شهر غمم

                  از شب  تو رویا  میگذرم

                 توئی که هستی باورم

                               تو رو  تا فردا  می برم  ( ۲ )

چراغ چشمک زن

            به سرخی تکرار

                       یه شیبِ ناموزون

                                          توالی دیوار

یه خونه ی ساکت

             یه شهر    بی سردار 

                     یه پنجره     تا من

                            حنجره  بی    آو اااااا ر !

        بی بی بی      بی آوار

             شـ   ـهِ  شب       بی آ  زار

                 سا    یه  ها      بی   دیوار

                    کو  کو  کو       این   جرّار  ؟

                                تِ  تِ  تِ         تِ   تکرار

              هو  هو   هو        باز  سرما

                   باز    این شب      بی    فردا

                           تَ       تَن   تَن        بی شولا

                                   بی            شرم از

                                                              شب    گوها      ( ۲ ) 

انتظار

همه چی ساده ی ساده ست

باد میاد و ابر میاد   بارون میشه

تاریکی مات و پیاده ست

خیس میشی و سرد میشی  خزون میشه

لباسا رنگ سیاهی می گیرن

گِلا لبخند میارن  روی لبا

آبها یه گوشه اسیرن

آسمون بارونیه بی خیالِ ما

صداها میگیره تو دل

گرم و جای بی هوائی

برگِ تازه رُستِ خونه

میگی راستی شب کجائی ؟

میگمش تو سرد  تنت    سرده دلم

میگمش تازه رسیدی    هنو می گرده دلم

میگمش آخریا   سر یه بغض کوچیک

دست و پام گم شده  بازم هنو دَه مَرده دلم

انتظار قطره آبم   می چکه اما کجا ؟

دل من سیاه شد اما  چشم براتم به خدا

هنو اشکام پر مهره پر یه های هایِ سیر

بذا بارون شه تنم  این خیالو ازم نگیر  ( ۲ )

ساعت ده / ۱۵ فروردین ۸۶