یک سرود
همه شب به خواب بودم
که غمی نمی سرودم
همه عمر در خیالم
که توئی توئی وجودم
امشبم مثلِ غرور آدمی
که پوشونده حال و احوال منو
خوابِ یاس بیهودگی می دیدم
اون نشون ما و امثال منو
امشبم از کهنگی روز بعد
ساعتم خلوت تر از هر روز بود
بعدِ اون دلدادگی و عاطفه
که سکوتش مُهرِ جامِ سوز بود
امشب از این خستگی دل می کنم
امشبی که شب نمیشه روز بود
تا ابد در خاطرم پا می زنی
حرف تو حرفِ خیال اندوز بود
بعدِ صد شب یک شبانه روشنی
بعدِ آئینه توان دیدنی
بعدِ من آری دگر ما می شوی
تا سکوتِ بغض شبها می روی
من که دانم ساعتی نه لحظه ای
بی خبر از هر چه فردا می شویم
من که من ماندم تو بغض خویش را
در گلوی صبح کن ما می رویم
این همه بیهودگی رسمم نبود
پس چرا من ساختم داغ و تبش
خانه اش کردم بدان بشتافتم
این کهن بومم نبود نشناختم
من تلف کردم سکوت خویش را
من تبه کردم هُبوط خویش را
این شبانه از سحر آغاز گشت
بنده عاجز فکرِ آن پرواز گشت
هر ترانه زنده بادا زندگی
پُر ز فردا و هبوط و بندگی
مردگی بر هر چه بیهوده کند
مردگی بر هرزگی آلودگی
امشبی که وصل شد تا نور تو
روز اسمش یا جهان مخمور تو
امشبی که آینه پاکی سرود
شکر گویم شکر گویم ای وجود . . .
صبحگاه ۱۵ مرداد
لنگرود
ا ـ راغب
