این طوریاست
رمق نمونده واسه دل
سکوتِ تو بتِ دله
بیا نلرزون تنمو
رفتنِ تو تهاجمه
به اون نگاهِ غربتیت
یه رنگِ آشنا بزن
لباس ترس و نفرتو
از سر تا پا یهو بکن
بکن که من فرو برم
تو عشق و ناباوریام
بکن که من از رو برم
بشکونه شرمُ خنده هام
بذار صدای هق هقم
فقط تو گریه نباشه
اونقده خنده خنده تا
دل روده هامون بپاشه
بذار که دیو نفرتُ
همینجا با هم بکشیم
توی بغل بگیر منو
تا طعمِ هم رو بچشیم
صدا بزن اسممُ تا
غولِ چراغم بپره
اونقده لب رو لب بیار
کتاب حسرت بدره ( ۲ )
سوز زمستونی شب
عُق زده رو رویای ما
لباسِ تقدیرِ منه
یا سردیِ دلای ما ؟
اگر چه عاشقم ولی
دلم رضا نمیده آه
بازم تردید بازم تردید
اینم طناب این تهِ چاه
کنار من که رد شدی
بگو که ارزش نداری
حماقتِ مجسمی
بُتی تو لرزش نداری
قلبِ پُر از کثافتت
الهی پُر شه بگیره
بوی تعفنت حالا
فرداست که ننگی بمیره ۲
تو این شبِ پُر از خدا
یه فکر خاکستری هست
که جا گذاشته تو سرم
وِلوله و کولی مست
نه خوابم رنگِ خواب داره
نه تو نگام صداقتی
پشت و پنام اون تکیه گاه
روا کرده هر حاجتی
خدای من خدای ما
قرار دل رو برسون
با تو باشه هر جا باشه
تو تکچراغِ شبمون . ( ۲ )
رمق نمونده واسه دل
سکوتِ تو بُتِ دله
بیا نلرزون تنمو
رفتن تو تهاجمه . . .
آخر تابستون ۸۴
