تایمت یهو شد

لابُد این روزا

وقتِ تنهائی

یه کسی میشی

یا میری جائی

لابد این روزا

صحبت از غمه

که رو کوچمون

آسمون کمه

لابد انتظار

رنگِ قراره

از خوشی سیر و

دل غصه داره

تو فقط بدون

زندگی کمه

فرصت نمیده

به تو یا همه

تو فقط بدون

چشات یه رنگه

که عشقو دیدی

دوستی قشنگه

دوستیِ با گُل

دوستی با آدم

که قدِ حوا

نخوره ماتم

که امروزِ روز

فکر برنده

یک در میلیونه

باقی چرنده

ستاره ها رو

از تو آسمون

میکشن پائین

تو قلبِ زندون

زندونِ زمین

شادی  نقطه چین

یه پری افتاد

بشین و ببین

قربونی امشب

فصلِ بهاره

که واسه گُلا

بد  غصه داره

همخونه ی تو

چشاش بیداره

چون یکی مونده

لبخند بیاره

همیشه  هر جا

امید  ستاره است

که تو دلِ تو

پر از  شراره است

همیشه  هر شب

خـدا  بیداره

دلگفته هاتو

برات میشماره

چه خوبه با دل

تنها بمونیم

قصه ی عشقو

یکجا بخونیم

چه خوبه که تو

همدستِ ما شی

واسه ستاره

یه همصدا شی  .  .  .

لابد این روزا

چشم انتظاری

به خاطر دل

آروم نداری

اما بدون عمر

این لحظاته

اون بغضِ سنگین

توی صداته

اما بدون عشق

با تو شروع شد

لحظه رو دریاب

دِ نگی بیخود

افتخار تو

لحظه ای روشن

گرمای مهرُ

عشقای بی من  ( ٢ )

به طلب

اون وقتی که ستاره رو

تو باغ قصه  گم کنی

گم میشه رسم عاشقی

باید از نو شروع کنی

اون وقتی که چشمای تو

چیزی به جز غم نبینه

امید  ریشه کن  میشه

قلبت  جدائی میچینه

زیاده خواهی نبودش

اون همه چیز خواستنی

ولی یه کم فرصت بده

زیاده   چیز دیدنی

قدر همه داشته هامو

میدونم و جلو میرم

با خدا آشتی می کنم

از بدگمونیا سیرم

یه جور دیگه نگاه به چپ

یه جور دیگه رعشه و تب

آبـی و آفتابی میشم

عاشق مهر و دل طلب

اون وقت دیگه دلای پیر

نمیتونن  جدام کنن

از همه شور زندگی

به بدیها صِدام کنن

اون وقته که پا می گیریم

قربونِ شادیا میریم

یه جور بهت بر نخوره

تو نغمه هامون اسیریم    ٢

قدر همه داشته هامو

میدونم  و  جلو میرم

با خـدا آشتی می کنم

خِفتِ غمها رو می گیرم   .   .   .

تجلی خدا

این همه خط که رج زدم

به خاطرت قلم زدم

این همه گفته های کم

که باز بگم یا که نگم

از دلِ روزگار سرد

از آبـی قلبِ یه مرد

از سرخی عشق یه زن

آرامش  یا اوجِ نبرد

قصه ی مادر نمیشه

همونکه سوختش همیشه

قربونِ دل دلش برم

از تو نگم   نه نمیشه

پای همه سادگی ها

پای همه نادونی ها

سوختی و ساختی  همیشه

با همه ی بچه گی ها

بعضی به راهِ خود میرن

بعضیا قلبت میشکونن

نه یه دفعه   هزار دفعه

اما تو دعات می مونن

سلامت و آرامشت

بردیم برای همیشه

چشمای منتظر به راه

که آخ بَچم   آی چی میشه

کجاست   آروم خوابیده

خورد و خوراکش  ردیفه

به دستش خار فرو نره

مریض نشه  که نحیفه

قربون صدقه رفتن  و 

عاشقی و مهر هنوز

برای آسودگیمون

کارای سخت شبانه روز

هنوز  بغل بغل  امید

یه دنیا  شور زندگی

سادگی و طراوت و

اُنس به حق  و بندگی

همه نشونه های اون

بانوی آسمونیه

همونکه مادرش میگن

ایـزدِ مهربونیه

بهشت و جنت رو خـدا

از تبِ عشقش آفرید

اما دلا تاریک بود و

هیچ کسی سایش هم ندید

نذر نگاهِ سبـز تو

آبـی زندگی ما

ای چلچراغِ زندگی

تقدیم  به محضرشما   .  .  .  

بی پروا

ترانه ها  مردند

   سکوت می خندد

       به وقتِ بی پایان

             ستاره  می گندد

        قربانیِ تازه

          امید و ذکری  نو

            کلافهائی گم

                 بهانه های تو

              اگر تو  می بخشی

                من از چه بیزارم

                    اگر کمی از عشق

                       و مهر تو دارم

               اگر تو  می خندی

                 من گریه ام  از چیست

                     نگفته ها   انبوه

                           گلایه ام از کیست

   ترانه ها  مردند

    ولی تو  می دانی

       کمی ز شب باقی

           توئی  که می خوانی

        شبانه  می خشکد

       نه حرف ماند    نه ماه

           به روزگار سیاه

               غرور خفته    تباه

           همیشه  حسرت و آه

             همیشه بوی گناه

               به مردگی   خو کن

                 به اوج لذتِ چاه

               به وقتِ ذلتِ شب

                 به وقتِ  سایه و تب

                    در  آنِ  بد بودن

                        فقط توئی   یا رب

       تو آن  همیشه منی

          که سبز و پابرجاست

             تـرانه اش  بـاران

                 ترنمش   صهباست

           دلی که مرضی گشت

                 به حکم تازه شدن

                     مبادش این نسیان

                  به غافلی   در من

            خدایِ بخشایش

              که مهر  رایتِ توست

                  به نامت آغازم

                     که عشق    غایتِ توست

              دلی که  رازی شد

                به دردِ بی فردا

               همو  تو را  باشد

                      شکفته ای  تنها  .   .   .  

تکیه گاه و جون پناه

یه دلیل که نو بشم

   یه دلیل که تازه شم

        یه دلیل که ول کنم گلایه رو

              اون فقط خودِ توئی

         اون فقط دلی قشنگ

            همه عطر و رنگ به رنگ

                       اون فقط خودِ توئی

                                با محبتِ زرنگ

               خوب خودت رو جا زدی

                      توی دل  دلِ غمین

                    وقتی پر بود از عطش

                         از یه شکِ نقطه چین

                اومدی  برابرم

                  گفتی بنده یاورم

              گفتی هر جا که باشی

                           تو دلت شناورم

               یهو طوفان نشه  اون

                     دلِ یه رنگ

                        پای تو موندنیم

                          پاک و ملنگ

   یه دلیل که نو بشم

     یه دلیل که تازه شم

        بی شک اون  چشمای ناز و مهربون

                   با لب و دل همزبون

       اون چشا  که قدِ دنیا

                    می خوامش

                   نجیب و خدائیه

                          به اون خـدا میسپرمش

              خیلی تنگه دلِ من

                   حالا  عزیز

                       با یه لبخند

                                 ریز  و  ریز

                      غم رو جارو کن  از این خونه

                                     بریز

                                 که دنیامون شه  تمیز    ٢

   این روزا

           بد قاطی ام   مثل قدیم

      نمیدونم  چی میشه

                        کجا میریم

           اون توئی که

                باور و امید میدی

              ترس و یأس  به باد میدی

                          عاشقی رو تو چیدی

           این روزا

                  تازه میشیم به حکم ما

                       تا که تقدیر  واسمون چی بیاره

                                           همه لطفِ اون خـدا .     ٢ 

هنگامه

در این  تنهائی امید

که مانده  در شبِ تردید

در این تشویش ساعت کش

ستایش گونه ها می دید

از آن قومی که پژمردند

غرور هر چه عادت بود

از آن طفلان که آزردند

سکوتِ سایه    راحت بود

تو چهرت را بیامیز از

همه خوبی و شیدائی

به نیک انجامی افرازی

اگر یک دم برون آئی

برون آئی ز کِلکِ خویش

به کِلکِ آسمان بنگر

به قطره قطره ی بـاران

که آرامیده در بستر

که بستر  یک زمین پاک

همو که قصه ها  می بافت

از آن روزانِ پر امید

طنینی دُر بها می یافت

که زندان بود افسردن

به خاموشی و شب بردن

کنون بنگر که ما باشیم

تمام غصه ها مُردن    ٢

در این تنهائی امید

که مانده در شبِ تردید

تو آن نوری که در ظلمت

به عمق کینه ها تابید

از آن قومی که پژمردند

غرور هر چه عادت بود

تو آن فصلِ شتابانی

که رفتن ها   سعادت بود

تو چهرت را بیامیز از

همه خوبی و شیدائی

اگر ابری  برون آئی

اگر بـاران   بفرمائی

برون آئی ز کِلکِ خویش

به کِلکِ آسمان بنگر

که ایزد چون بیاراید

از آن آبـی    از آن آخر

که بستر یک زمین پاک

همو که قصه ها می بافت

سراغ از دل نمی گیری

تو را از خار و گِل دریافت

که زندان بود افسردن

به خاموشی و شب بردن

بدر  آرامشِ باطل

کنون شد    وقت آشفتن .    ٢ 

تک فرصت

بخون با من 

   بخون از  زنده موندن

 بخون با من

       بخون   از دل سپردن

    بخون با من

       که هر روز   روز عشقه

         بخون با اسمِ اونکه

                             شب نوشته

        بخون هر لحظه

                دریای تـرانه است

    بگو با دل   امیدم  بی کرانه است

          نخواه از غصه ویرون شه

                     دوباره

            همون شادی که رمزِ

                           جاودانه است

          صدائی

              تو دلِ  آئینه مونده

         که میگه    غربت و حسرت

                                   بهونه است

           همین روزا

              که  می میره  به پاتون

            همین   تک فرصته

                     تایمِ زمونه است

       تو کم شی  از همه دنیا

               چی میشه

            اضافه   با نگاهِ باد و بارون

              تموم میشه   غروبای دوباره

               شروع میشه  سیاهی های زندون

              تو رو هر جای دنیا هم

                                که باشی

            بغل می گیره  دستِ

                                      ناتوونی

             همین مرگ از مُدامت 

                                 خیلی سخته

                   که مردن  خیلی ساده ست

                                          تو می دونی

 بخون با من

     بخون از  زنده موندن

        بخون از  عشق و رویا

               شعر گفتن

       بگو از کودکی

                      بازیِ تقدیز

        همه گمگشته های 

                  بیش و کم      دیر

         فقط یک حرف   باقی

               عاشـقـم من

     همین یک    دوسـتت دارم

              کی ام     من

   کسی که  زشت را

                زیـبا   به من داد

                همان یک دم

                   بُرید از عشـق فرهاد   .   ( ٢ )  

بخون با من

داره می باره

بازم دوباره

نگاهِ تلخو

باور نداره

داره می خنده

وقتی که گریه ست

میگه ستاره

چشم انتظاره

بازم دوباره

نگو  ستاره

که گریه کردن

پایون نداره

صبحو ندیدی

که وقتِ خنده ست

که غرقِ نوره

بدی  بازنده ست

صبحو میارم

این سوی زندون

این سوی فَنسِ

غصه   پریشون

صبحو میارم

تنها نمونیم

با غصه    اشکو

با غم   نخونیم

خوندن  یه حرفه

وقتی  سرودی

بازم دوباره

نگو  نبودی

نگات می کردم

چشات  یه رنگه

دور نیست    رهائی

لحظه   قشنگه

داد از دلِ تو

که بی پناهه

خدا به همرات

که خیلی ماهه

که خیلی وقته

با تو می خونه

تو زنده موندن

دوباره   اونه    ٢

دوباره  رفتم    تا دل سپردن

تا دل به هستِ هستی  سپردن

دوباره چشمام   غرور کوهه

طنینِ تازه    نگاه روحه

دوباره  دردُ  باور ندارم

دوباره تو غصه   کم میارم

دوباره فکر سازشِ با دل

میخوام  ببارم    میخوام   ببارم

از تو می خونم

تا من نباشه

تا من شروع شه

وقتی که پاشه

وقتی که پاشه

این همه خوبی

تو دلِ غربت

نموند  سرودی 

پس بخون با من :

داره می باره

بازم دوباره

نگاهِ تلخو

باور نداره

داره می خنده

وقتی که گریه ست

میگه ستاره

چشم انتظاره

چشم انتظارِ

یه قطره بارون

که جاشه با عشق

تو دلِ زندون

چشم انتظارِ

بودنِ با هم

تا تهِ دنیا

همدم و همدم

شاده   تـرانه

وقتی  تو هستی

اگه  نخوای که

با شب  برقصی   .  .  .   

یه نامه

قابل عرض   یک دلِ تنگ

   غصه نشسته    سنگ رو سنگ

          قابل عرض   گلایه ای

         که گم شده     تو شعری منگ

       قابل تو نیست  دلِ من

            آخ     پُر فکرای بده

         برای چی  گرون شدی

             چوب  روی قیمتت زده

        صدای تو    شکایت و

           صدای دل    ولو شدن

               واسه چی     آفتابی شدی

                    بهانه ام    یهو شدن

            یهو شدم     تورِ هوس

                جز تو ندارم     کس و مَس

                   با این همه    گند که زدم

                     عزیز   به دادِ من برَس

  قابل توجهِ شما

              روزای مونده  با توئه

   به جونِ تو   ول نمیشم

             قوطیِ دل   نوی نوئه

   قابلتو    نداشت  عزیز

     فقط جهتِ خنده بود

        نگاهتو  می دزدم و

             باز یکی بود    یکی نبود

     صدام نزن   که سوت شدم

          توی  دیار بی خودم

              بیخودی   اخم نکن برام

                  تو این ارتش   سپهبدم

          سپهبدِ رسم زمون

            که دوست نداره   عشقمون

                 فایده نداره  گپ زدن

                      اینجا بمون    باهام نخون

          میخونم  تا ته    تهِ ته

             اونجا که    خیلی آخره

               گریه نکن  برای ما

                   که با خنده   برابره

          هِی پشتِ هم     قهر و غضب

                فایده نداره    چه جَلب

                   کم نمیاره  فکِ تو

             ببین کی مرگه    کی طَرب

               قربونِ اون چشم شریف

                   که با دلت  برابره

                همه امید و   نو شدن

                      اینا واست    یه یاوره  .     ٢

                       قابل گفتن   این کلوم

                      چه طور نشستی روبروم

                                     معذرتی بر نمیاد

                                          از تهِ اعماقِ گِلوم    .   .   .  

به مهر تو

هدیه به تو   یک گُل نو

      یک دلِ کوچیک   این جلو

           هدیه به تو     رازی قشنگ

                     دوسِت دارم      حالا برو

    روزای سبز        روزای زرد

       روزای بارونی و سرد

          این فصلِ گرم که طی شده

               دنبالِ حاشیه   نگرد

         که این قطار    یکطرفه است

              بدونِ  برگشت و اثر

                    که جایِ پا نمی مونه

                          رو برفِ سوزنیِ شر

            اما یه چیزائی عزیز

                همیشه     تکرار میشه

                     محبت  و  لطف  و  صفا

                           گذشت و خوندن    یکیشه

     می خونم از     دل دلِ ما

       دل دلِ هر روز  و  هنوز

           به انتظار و   وقتِ تنگ

                   قلب و امید  و  اشک و سوز

       سادگی و زخمِ حسود

             غروبِ دل  یادت نبود

                 خوب و بد  اما میگذره

                     قصه ی ما     اوج و فرود

            من نگران رفتن و

                تو چشم براهِ دیدنم

                     گلبوسه  تکراری نبود

                            وقتِ تنهائی چیدنم

                که تلخ و شادِ آدما

                      تو  روزگار زندگی

                   کنار هم بودنه و

                    دلخنده ها    بگی نگی

هدیه به تو  یک گُل نو

یک دلِ کوچیک این جلو

هدیه به تو   رازی قشنگ

دوسِت دارم  هیچوقت نرو   ( ٢ ) 

سبز و سپید و سرخ

وقتِ دوباره چیدنِ

بانوی سبز خاوری  است

از خوابِ تلخِ این غزل

وقتِ دوباره  سروری است   ٢

کابوس را یکباره کن

افسوس را بیچاره کن

وقتِ طلوع  خاطره است

این شهد را در باده کن

در بابِ این چون و چرا

صد گفته آمد در میان

این درد را  فریاد کن

اینک تو و  این خصمِ جان

یک شب غلامی  محتضر

با کرده هائی مختصر

یک نسل را بر باد داد

صاحبدلانی پُر ثمر

این کودکِ بخت و قمر

یکتا خیالش این اثر

رسوائیِ نسل بشر

قربانیانی بی هنر

یکتا خدایش    جنگ و خون

این کودکِ نسل جنون

دشمن بدارِ زندگی

در جهل و نفرین و سکون

آرامش و زیبائیت

بر دار برد این معجزت

فقر و فحشا و اعتیاد

میراثِ این دَد    بی صفت

روشن ترین کاشانه را

تا قرنهائی تار بُرد

سرمایگانِ خانه را

این فاجعه  جانش بخورد

تا آسمان راهی نبود

آن وعده ها    دل را چه سود

با آبـی و سبزی   عدو

تا ننگ و بدنامی  فرود

نه  نی توان     از بُن بکن

بالا بلند  ای همسفر

جانِ همه لب تشنه ها

این خصم را  از هم بدر

جانِ جهان  با خود ببر

ما آن همه   عشق و نوید

ما از دیارانی سپید

با یک غزل    شور و امید

ما دشمنِ تنهائی و

یکتا شدن  با میهنیم

ما یک کُرور از غیرتیم

ایـرانِ جانم    سرمدیم  .    ٢

یک روز پر نور و نوید

تا آینه   پاک و سپید

می آیم و بینم تو را

در آن شبانِ شادِ عید

یک سورِ سرخ  از نو شدن

تا سبزیِ ما    تو شدن

جمله غزل پوش و سپید

ایزد  بیاراید سعید

کابوس را یکباره کن

افسوس را بیچاره کن

وقتِ طلوعِ خاطره است

این شهد را در باده کن   .   .   .

٢٥ - ٢٦

شهریور

رودسر  

بیا گل بده ترانه

رفتنت   نه اشتباه نیست

موندنت  کارِ خدا نیست

وقتی هر لحظه  تو قهری

بگو  مونده و تباه کیست

قهری با خدای حرفا

میری به دیاری یکتا

دلائی که  سرد نمیشن

نورن و میتابن  هر جا

همین جائی که نشستی

جای گلبوسه ای  خالی

همون وقتی که  گسستی

تنگه دل    تو در چه حالی

جای تو  اینجا نبود و

به رفاقت  مونده بودی

روزای ابری شروع شد

اما تو    رفتی به زودی

آره با توام  تـرانه

تو که شکلِ غصه نیستی

تو این قصه جا نمیشی

رفتنی   نه اهلِ ایستی

اونجا که  شادی نباشه

دل تو  آروم نداره

اگه قهر و کینه باشه

چشمِ تو  همش می باره

اونجا که  دروغ و نیرنگ

تو دلای مردمونه

جای بوسه نمی مونه

همش مرگه  تو این خونه

جا  تـرانه   مرثیه شد

رو لبای مرد و زنها

جای امید و ستاره

گودِ غم شدن    آدمها

نه نوائی نمی مونه 

واسه این  روزای ابری

نه واسه قلب و علاقه

نمونده  اینجا هیچ صبری

کتابا  سیاه و تاریک

دلا تنگ و خورد و باریک

صدای فاجعه  میاد

همه جا   از دور و نزدیک

تو رو کم دارن  تـرانه 

تو  و  امید  و  ستاره

تو  و  قصر روشنی و

گُل  و  بوسه  و  بهاره

شب به خیر     شبای تشویش

روزای روشنی  در پیش

 صبح به خیر   دلای آبـی

گُل و خنده   رسم این کیش    ( ٢ ) 

با توام گل ستاره

یه روزی میشم دوباره

غرقِ نور   ماه و ستاره

یه روزی که خیلی دور نیست

میشم اون مردِ سواره

که تو کوچه  دوره گرد  نیست

بدی رو اصلا بلد نیست

که تو کِسوتِ ستاره

نمیدونه  انتها چیست

یه روزی لبای تشنم

با غروری جون می گیره

اون غرور که قدِ خوابه

توی بیداری حقیره

این غرور با تو شروع شد

اون غرور فقط یه کابوس

منی که جام رو زمین بود

گفت که عرشی    تو شب افروز

یه روزی اگه خدا خواست

دست و پامو  پس می گیرم

از این خاکی که شریره

ساکتم      فقط اسیرم

اسیرِ رویای جادو

از تنِ شب    تا فراسو

حقیرِ چشاش نمیشم

جونِ تو    یکتا پرستو

اون روزا که خیلی دور نیست

 خاطراتش  پر شمارند

میدونم    حالا نمیاد

خطراش   چه بیقرارند

امشب تو منو سوزوندی

امشبی که خیلی تلخه

به خدا  حرفام دروغ نیست

اینه    بازیای چرخه

چرخِ پر سوز این دنیا

نمیخواد آروم بگیرم

شادیو از ما می گیره

توی دستاش   گیرِ گیرم

امشب تو  دلم رو کُشتی

گفتی با غریبه گشتی

گفتی شبهای دگر هم

کورس میذاریم   مشتِ مشتی

به خیالم دوریم از هم

فاصله  قدِ یه دریاست

چوبِ اون صدا نداره

آره از منه   که بر ماست

دارم آتیش میگیرم وای

ای خدا  چه کاری کردم

کُشتم اون همه رفاقت

بی وجودش   سردِ سردم

پرِ تشویشه  وجودم

معذرت    فایده نداره

این دفعه   بدجور قاطی شد

گُل آشتیو کی داره  ؟

بی محلی  خیلی سخته

سرد و یخ   مثالِ قطبه

آره نفرین شدم این بار

تو دلم  گوله ی سربه

منِ بازنده تو عشقو

تو دیارت راه نمیدن

منی که دستام کوچیکه

از تو باغِ قصه  چیدن

منِ مغرور و پریشون

رو لبام  حسرتِ بارون

گُلِ امیدُ می کاری

روی دیوارای ویرون ؟    ( ٢ )

٢ صبح

١٩ شهریور  

اون تو رو عاشق کرد

نمی دونم  چی میخوام

      از جونِ این دنیا    ولی

            میدونم  خوب می دُوَم

                 آهای یارو   یه صندلی

       میدونم مثلِ هم یه راه میرم

             ترسِ فردا رو  دارم

                  خیلی چیزا رو  دارم

                        اما باز که میشمرم

                 انگاری  تو رو دارم

                    توئی  که موندنی شدی

                         همه چیزا  رفتنی

                              واسم تو    خوندنی شدی

          قهری  اما   دِلَکم

             دلم   یه پارچه  آتیشه

              جونِ من  بازی نکن

                 بعضیاش   خوب نمیشه

                   بدی  انگار کِش میاد

                      خوبی   یادش نمیاد

                          منو   دوست داری  ولی

                                           دلخوری   اَزم زیاد

       نمی دونم   چی میخوام

             از جونِ این دنیا    ولی

               مینویسم    حرفامو

                    بِهِم نخندی    آی گُلی

         تو بخوای   یا که نخوای

              مثلِ آشِ خالتم

                  کاری   جز تو ندارم

                         واسه این  دنبالتم

     میدونم  پیِ هوس

            نافُرم روونم    همنفس

               بعضی وقتا  جالبه

                   قصه های  توی قفس

        اما وقتی  سر بیاد

                تایمِ بدقوارگی

         دیگه  چاره نمونه

            واسه  اصلِ زندگی

          قصه ی مردنِ دل

             تو  ورق پاره  میاد

            دیگه یادت  نمیاد

                    اِلا یه   دردِ زیاد

        دردِ بودن  با خودت

            با همه خستِگیات

          با همه  بچگی و

                  بیخودی   سادِگیات

     این همه   گناه و کِبر

       این همه   دروغِ زشت

        از سر این قصه   نگو

                نبودم   یارو نوشت

   نمی دونم   چی میخوای

      از جونِ   دنیای سرد

          آخرش   اونو میخوای

             دستی که  لمست کرد

             میدونم  پریشونی

                 قصه ی تازه  بگو

                   قصه ی شروع شدن

                         بوسه های نوی نو

                          یه هماغوشیِ داغ

                             یه سؤالِ  بی چراغ

                        یه سحر    یه دشت نسیم

                                       بدونِ غصه   فِراق

                      اونیکه    جوونی و سادگیشو

                          همه جا    وقفِ تو کرد

                              اونه لایقِ یه دنیا  بندگی

                                      تا به اون غروبِ سرد   .   .   .

٤:٣٠

١٨ شهریور 

شک ندارم

این همه ساز  یه روز

   با همه  دوری و سوز

     با همه   تک بودن

          تو هزار حرف   هنوز

     از تو باز    می خونن

      از تو ای   مامِ وطن

          از تو تا   اون سرِ شب

                       بی قرارِ خونن

            همنوا با دلِ تنگ

              همصدا   یک آهنگ

                  از سقوطِ شب  میگن

                      از یه صبحِ هفت رنگ

                        با خیالای  قشنگ

                              با نگاهای یه رنگ  .

    با سکوتِ  من و تو

       فصلِ دل   وا نمیشه

        شبا سر میاد   ولی

          گرگِ بد   پا نمیشه

           یا جاش   یه شغال میاد

                با یه روباهِ زرنگ

                  من و تو   بره میشیم

                    با یه دنیا     در جنگ

             ماها که   سایه بشیم

              سایه ی   درختِ پیر

                 یک تبر  فقط میخواد

                     بی صدا   هدف    بمیر

             من و تو سربازیم

               هر کدوم  تو دو ساعت

                  وقتی پست تموم بشه

                      نگو خوابم       راحت

                تو که دشمنو   دیدی

                  لمیدن     خودکشیه

                     اینه   رسمِ آریا ؟

                     میگی     فازم خوشیه  !

                                این   تهِ ناخوشیه   .

               شک ندارم   زنده ام

                شک ندارم   شادم

                  شک ندارم   با مهر

                    عاشق  و  آزادم

          شک نکن   که با هم

            اگه تو بخوای   میشه

              بیا پاشیم    واسه دل

                واسه بودن    همیشه

                   این همه ساز     یه روز

                           پرطنین ترین  صدان

                          پر ز   زیبائی و مهر

                                     پرِ آهنگِ خدان

                  آسمون   پرِ نفس

                        پُر زندگی و بس

                          این زمین پرِ صفا

                       صلح و روشنی و دس

                        بخون اینو همنفس  :

شک ندارم  زنده ام

شک ندارم  شادم

شک ندارم  با مهر

عاشق  و  آزادم  ( ٢ )

٣ بامداد

١٨ شهریور

رودسر 

به نام دوست

مثلِ آن ماهیِ افتاده به قلاب

                          تو را می جویم

      مثلِ آبی  ز آسمان

                       رنگِ تو را می بویم

          سخت تشنم

               از این گفتنِ تو   می رویم

             نازنین   از تو زیادت شده این

                                              باورِ ما

                              قدح و ساغر ما

                     جانِ مهتاب  مگیر این همه

                                           روشن بودن

                          دیده ام خویش و به آخر شده

                                                    این فرسودن

                           من تو را مسجودم

                              در نگاهت بودم

                         کاهلی مسدود و

                                   ترکِ عادت   زودم

           یک نگاه ما را بس

              بسته شد راهِ نفس

                 کو صدا  از من و کس

                       تن و این بانگِ جرس

        بانگِ از خود شده بی خودترِ ما

                 کو صدا   یاورِ ما

                          داشته   باور ما

                           پهنه ی خاور ما

               کاش این بود    ز جان بود

                       دریغ از لبخند

         مهر و خشم    یک سرِ این قافیه بود

                      ستاره    پیوند

          کاش یکدست شدن    یک آن بود

                  دوستی    فرمان بود

                     عاشقی   هر آن بود

                       مهر و اندیشه  به جان بود

            ولی خسته ام  از

                   این همه   بی دل بودن

                             عاشقی فرسودن

                                 پستیِ خم بودن

                  خم شدن بر همه عالم    جز او

         خم شدن  بر همه عیش و هوسهای تهی

                       بردگی    وانگهی

                             خوابِ آزادگی و شوقِ شهی

                      تشنه بودن      ناشنیدن

                                    کُنهِ هر باور ما

                              یاورانی  همه در بسترِ شب

                                                      بازیِ آخر ما  .    ٢

           مثل آن ماهی افتاده به قلاب

                                  تو را می جویم

                          مثلِ آبی

                                    ز آسمان

                                           رنگِ تو را می بویم   .   .   .  

هیچوقت این قصه پیرایه نبود

هیچوقت این همه   بی سایه نبود

یا درونِ واژه    بی مایه نبود

هیچوقت   گلهای بختِ روزگار

در درونِ کِشتِ همسایه نبود

هیچوقت ساده نبود   این نو شدن

لاله ها   قربانیِ آن حالِ بد

من همان هستم  که قصدم  تو شدن

قصه ای بی اختیار   آن فالِ بد

کاش بودن    این غم باطل نبود

اختیار از کف بدادن   تند و زود

من به جبرِ واژه ای   دلخون شدم

با تو ماندن مُرد    بردن را چه سود

ساعتی این شب   ستاره یار ما

بعدِ آن تا صبح   ظلمت کار ما

شمع هم   همپرسه ای تبدار شد

غرقِ اشک از   سردیِ بازار ما

راغب یک چند از  فروغِ عزِ جان

این قلم را تا شبی  جانانه برد

بعدِ آن صوفی   ندانستش  چنان

نور را در غربتِ   یک سایه خورد

من به قاموسِ علاقه   خم شدم

تا تو دیدم   جانِ تو  آدم شدم

من کنون  یک حادثم  یک وقتِ تنگ

در کمینِ شیشه ها  با شوقِ سنگ

آن بلور  یکتا عیار    جانِ من است

خامُشی یک چند   دل را رهزن است

بعدِ ما   قابیلیانی دیگرند

خود برند و خود شکند و خود روند

دستِ پیشم   خسته از کردار ریش

خسته از تنها شدن   هر لحظه نیش

این چارپاره   به راه خود رود

دست  پا   قلب و زبان  گم کرده خویش

هیچوقت  این همه بی سایه نبود

یا درون واژه   بی مایه نبود

هیچوقت  گلهای بختِ روزگار

در درونِ کشتِ همسایه نبود   .  .  .

٥ بامداد

٢٤   امرداد  

بیا که ما شیم

میخوام برم   میخوام برم از این شهر

نگو که دست و پا واسم نداری

میخوام برم   نگو  که طاقت بیار

امیدِ واهی تو دلم نکاری

ابر سیاه  گرفته از همه سو

جون و دلو   آسمونِ آبی رو

تشویش و اضطراب  بازم دوباره

کابوسِ تلخی   کرده هر خوابی رو

همیشه از ناگفته ها   شکارم

یه بغضِ سنگین    کرده غصه دارم

نگاهتو ازم ندزد پرستو

از این همه ماتم و غم بیزارم

یه روز  یه وقت  یه جا تو قلبِ قصه

میشه همه از این کابوس  رها شیم

نوای شادی و غرور و بوسه

پر بگیریم   از این زمین جدا شیم

زمینی که غم تو دلا می کاره

زمینِ بد   باری دیگه نداره

فقر و خماری و فساد و تبعیض

رو گُرده ی مردی  الاق سواره

دستا زیاد و تک    همه بی صدا

سکوته که قبضه کرده دلا رو

یه اعتقادِ نو میخوام  مسلمون

به بند کشیدن عشقِ اون خـدا رو

غربتیا   بیگانه کردن ملت

سرودِ نو   سرودِ  بی هویت

همه با هم  دشمن خونی شدن

ناموستو  فروختن  بی همیت

سکوتو بشکن  یه نفس  یه فریاد

یه دستِ کوچیک که صدا نداره

لبا به خنده  وا میشه دوباره

عزیز من   ما و شما نداره   ٢

میخوام برم  میخوام برم از این شهر

یه شهر تازه یه نگاهی تازه

از نو به نو شدن  بدونِ غصه

با قلبی که پر از غرور و رازه

لبای حسرت هم همیشه بسته است

وا میشه لبخندِ گل و ستاره

امید و روشنی   شعر و شراره

محبته   که انتها نداره

همه میگن از اون روزا و این شهر

شاید به این روشنیا نباشه

آبی و آفتابی   نسیم و بهار

اما به شب   غصه میگی که پا شه

صدا فراوونه    یه همصدا کو

کیه که بشکونه  چراغِ جادو

همه یه دل  یه حرف  یه آشنا شیم

مبادا سایه شیم   یهو جدا شیم

من و تو بایدیم     بیا  که ما شیم   .   ( ٢ ) 

نکته

سخت خواهد بود مرگم

من خـدا با خود ندارم

این تهی  بی یار و بی کار

شرم دارم   دل ندارم

در پیِ  هر امر باطل

خاطرت  آزرده کردم

سرورم   یکتا نیازم

بی وجودت   سردِ سردم

نیستی نطفه اش از آغاز

از زمین و  دیدنی بود

تا دلم دیگر ندید و

خاکِ سرد  با تن گره خورد

آن وساوس    روحِ شیطان

آن پلیدی     رنج و نِسیان

هر دم آزارد   بلرزاند تنم

هر چه بی تو  سِیر کردم  ای فغان

غالبِ روزان  پیِ خویش

در هزاران  بی خودی   هان

ای تو مسجودِ ملائک

بی تو بودن   طی شدی جان

اینک این چشمانِ مخمور

از عِقابِ کِرده ها  کور

آن عِتابت را ز سر برد

طفلِ نادانیِ مغرور

کفر گفتم  وای برمن

توبه خواهم   ای نگهدار

ای همه وزن   عذر خواهم

شعر باشد  واژه را یار

اشک را یارای آن نیست

خون را همتای آن نیست

من تهی کردم زبانم  از حضورت

بنده گی  چیست

روح  تیره     چون دلِ ریش

فصلِ ما کفر است و تشویش

گفتن از باطل  فراوان

خشک و مرده   این منِ خویش

کِرده ی نیک   خُرد و ناچیز

با حرام   هر فصل پائیز

این درخت  باری ندارد

یکه برگی   زرد و آویز

سخت خواهد بود مرگم

بارها مهرش پراندم

بارها  لطفش چشاند و

از دل و دیده  ستاندم

عشقِ او  جادویِ جان است

در پیِ ذکری برآید

یک نفس  یک دم   هوا را

غرقِ نور   مهری سراید

مهر بخشایندگی بر کمترین

با شکوه   آرامش و لطفش  عجین

روح میراثِ نگاهی روشن است

شکر ایزد     شکر  یارا     به ترین  .    ٢ 

یه سبد ترانه

یه سبد ترانه واسه

روزای شادی که میان

یه سبد ترانه آسه

خنده  گُل  موندنی کیان ؟

یه سبد ترانه حرفه

اصل کاری دلِ تنگه

نشه قلباتون  پرِ سنگ

انگاری   که عصرِ جنگه

این همه    واژه  نمایش

این همه    گِله   گشایش

این همه بودنِ با دل

با بهار   گرمیِ زایش

این همه سبزیِ شادی

این تمامِ باورِ ماست

واسه تو گُلِ زمینی

خورشید    قلبِ آخر ماست

این وطن که بی بدیله

ترک و فارس و کرد   همه جان

از تو گیلک    تَرَ قربان

عرب  لر   بلوچِ مرزبان

واسه سربلندیِ اون

همه یکدل   یکنوازیم

نذار فتنه ها عَلم شه

پُر مهر    معدنِ رازیم

یه سبد ترانه قلبه

واسه ما که با خدائیم

عشقِ ایران  کانِ هستی

گر چه دوریم و جدائیم 

یه سبد ترانه  درده

دردِ بودن و فسردن

از غمها   شادی آوُردن

سیبِ زیبائی رو خوردن  .    ٢