ما هستیم

تسلیم     آرامم

دروغ     نمی خواهم

برای تو    هر شب

تـرانـه     می خوانم

تسکین    پنهانم

بـارانِ   چشمانم

در انتظار   صبح

پُر شوق        در راهم

بی دل     پریشانم

کو     مرغ طوفانم

زخمی تر از     لبخند

یک عشق      ایـرانـم

از   ارتجاع سیاه

تا     این پشیمانی

یک مملکت    در خون

یک خِیل     قربانی

سـهـراب ها    دیگر

بی رستم و  گودرز

یکتا یـل    مایند

آمالشان    بی مرز

با   واژه هائی   سـرخ

با    دستهائی  سـبـز

در این ظَلام     نورند

ما زنده ایم    این نبض

آنها که   جـان دادند

گُل واژه      روشن شد

تـغـییر      پسِ تحقیر

این خـانـه     بی من شد

بی من    که ما گشتیم

با همتِ مـردم

از خوابِ  سی ساله

بیدار     پستی گم     ٢

تـرانـه ام     خواهـر

حالا که    آزادی

حالا که    می دانم

بس داغ     جـان دادی

آن تن    مثالِ  وطـن

پُر زخم و    نشتر شد

بوزینه     فرمان داد

جلاد      عنتر شد

نام سیاهِ  مـرگ

از جعبه ها     بیرون

تا پستِ    بی مقدار

باری دگر     شر شد

تـرانـه ها     مردند

غرور    ویران شد

دوباره   می سازیم

این شوق    ایـمـان  شد

با   تکه تکه ی   روح

با   تکه تکه ی   جان

حالا که    مـا هستیم

این آشیان    ایــران    .  .  . 

تب جادوئی

اونیکه   تو قصه گم شد

اونیکه به پام  فرو ریخت

با یه حس مبهم تلخ

با دل و جونم    در آمیخت

شبِ شعرم    شبِ کابوس

شبِ غصه بود و    افسوس

دلِ تنگِ     تیکه پاره ام

مثِ بن بست    سرد و مأیوس

اما    نوروز بهاری

ابـر و بـارون    بی قراری

نمیذاشت   تنها بمونیم

توی قصه های جاری

چه فریبیه   نگاهت

دلِ تنگ و    ضربِ بـارون

کاشکی   میبارید    به چشمات

      چیکه چیکه    اشکِ ناودون    ٢

تبِ جادوئیت     به قلبم

یه بغل خاطره   داده

چشام   اشکی نمی باره

دیگه تو      قصه ها شاده

از همه    عالم و آدم

از همه هوس   تهی شد

شک و حسرت رو   نمیخواد

همه   جمله های  بی خود

تو رو   دوسـت داره   غریبه

نگو   اون نگاه   فریبه

زخم تازه     نشه حرفات

نگو عاشقی     عجیبه

یه روزی   این ور  ابـرا

 این پائین    قاتی غوغا

دستای  زمینیمونو

تا خـدا   می بریم بالا

دیگه  زیـبـائـی      گناه نیست

از تو گفتن     اشتباه نیست

توئی که   چشات یه رنگه

پای قلبت    میزنم بیست   .  .  .   

ندای حق

خیلی تنهام    خیلی تنهام 

 چه کنم

تو بگو    با کوهِ غمهام

چه کنم

یه روزی   مثل کبوترا  میشم

من رها      مثل هوا   فدا میشم

یه روزی میشم    همونکه می رسید

تازه اولِ سکوت     جدا میشم

انگاری   از من و تو   رها میشم

شایدم   مثل خودِ  خـدا  میشم

دل من تنگه    یه پارچه آتیشه

صدای آب   آره  نوا میشم

خیلی تنهام    خیلی تنهام

چه کنم

تو بگو     با کوهِ غمهام 

چه کنم

دلِ من  یه ذره   حرمت نداره

هیشکی انگاری    منو  نمیشماره

اگه گریه ها     اَمونمون بده

بهت میگم که آخرش    کی میباره

قلم ناقص و     دلم  شکسته بند

دیگه تو    به سردیِ شبم  نخند

تو که   همبغض منو     همقفسی

یک دریچه روشنه    دَرو   ببند

ای خـدا   همه امیدِ ما  به توست

تو که گرمی  و  غرور  و  باوری

با تو  غم    قطره ای کوچیکه و زشت

تو نگام کن      تو همیشه یاوری

از همه عالم بد     دل می کنم

پشتِ من   گرمِ     سلام مهر توست

اگه آدما   تبر به دل  زدن

آخرش پیش تو اَم      چه تندرست    .  .  .   

اعتراض

سیاه  می پوشم

سیاه     رنگِ جزاست

منی   که غم دارم

تو را    که مرگ سزاست

سیاه  می پوشم

برای   روزی نو

به پای  زیبائی

برای   فصل تو

سیاه دل   آن دم

دستت   به خون  آلود

چشمان تو    بی نور

نعشت   دگر  فرسود

آبـی   به بـارانم

سبزم    که ایـرانم

کِی  تیرگی خواهم

دیوان     من انسانم

سیاه    بی رنگی است

بی نور و   بد مرگی است

گناه   یعنی تو

بتها    همه سنگی است

بشکن   به نام ما

بشکن   به بوم کهن

این رنج    این تقدیر

شیطان ترین  رهزن   ٢

ملت   ز هم دوریم

بیگانه   می جوئیم

هر قوم و   هر  شهری

با یکدگر     جوریم

بد فاصله   افتاد

دستان   ز هم دورند

مارانِ پان    آلود

چشمانمان   شورند

سیاره هائی   گم

بی وحدتِ  مردم

قابیلیان   کشتند

از خاوران    تا قم

تهـران    برادر ماست

همخون  و   همریشه

از نسل  خورشیدیم

با هم    به اندیشه

این سو    هوای دل

گریان و   بـارانی است

فـردا    که می آید

این سرخ     نـورانی است

سیاه    می پوشم

نـدای  آزادی

به یادِ هر   سهـراب

فریـاد    تا  شـادی

فـردای   آبـادی  .  .  .  

تو زرد نبود

دلِ آبـی

   دلکِ تنگ

تو که از سرما   شدی

                 سنگ

  دل غمگین

    دلک منگ

       تو که  موزونی 

                 یه  آهنگ

  یکی اومد     یکی میره

     یکی از عاشقی    سیره

         یکی از دنیا   رها و

             اون یکی   حسابی گیره

    یکی غمگین     یکی شاده

     یکی گریه هاش     زیاده 

       یکی خنده هاش     دروغین

         یکی تکیه اش     به باده

    یکی  وَنگ  و     یکی  هِق هِق

       یکی زخمی     آینه ی دِق

         یکی تو   فکری خراب و

                  یکی یه    دنیای صادق

  منم اون   شاخه گل زرد

   تو یه دسته    مرد و نامرد

      منم اون   سوار نقره

         اسبه انگاری    گمم کرد

    یه تولد    یه دونه  مرگ

       سبزه  زرده     قصه ی برگ

        چشم باغی   از تو روشن

          گُل تنها    زیر  تـ گرگ

   که هماورد    یه نگاره

راستی  راستی    بی قراره

  وقتی تو خودت   می پیچی

               هواتو  همیشه داره    ٢

دل آبـی

دلک تنگ

تو که از سرما   شدی

سنگ

دل غمگین

دلک منگ

تو که   موزونی

یه  آهنگ

متوکل    به خـدا باش

تا نشه   ای کاش  و  ای کاش

ستاره  دلش عزیزه

که شده  پیش خـدا    جاش

 فرصتِ حقیقی تو

فرصتِ یکتا شدن   بود

حلِ تو     ناز وجودش

قطره  آبـی شد    مثل رود   .   .   .

پرستوی مهاجر

ای پرستوی مهاجر

که نگاهت   سوی دریاست

چشم تو    آبـیِ آبـی

روشنه    به رنگِ فرداست

پر و بالِ تو    جوونی

خنکای آسمونی

اون بالا   دنیا چه رنگه

بگو با دل   تو می دونی

اون دورا   ستاره دیدی

واسه بغض قصه  چیدی

دل ما  غصه ای  داره

توئی درمون     تو امیدی

ای پرستوی مهاجر

رفتنت خوش    ای مسافر

بالِ پرواز    جرأتِ تو

یه سرودیم    تویی شاعر

میریم تا  بالای ابـرا

همه قطره های  دنیا

چشامون سبزه     بهاره

کودکی    قصه ی پریا

ما شکفتیم و   نگفتیم

از جدا شدن    می اُفتیم

همزبون و  همدل و  شاد

اگه جز این باشه    مُفتیم

هر غروب    طلوعی داره

غرقِ چشمکی    ستاره

شبو  به   سُخره گرفتی

اینه عاشقی    دوباره

ای پرستو    باز کدوم سو

راه ما    تو شبِ جادو

خیس بـارون    تن دریـا

بگو از    زندگی با مـا

زندگی    هجرت و رفتن

از بدی و شر     بریدن

مثل تو    صادق و ساده

حرفِ نابِ دل     شنیدن   .  .  .

١١ اسفند 

شیشه ی سنگی

ماه کوچولو   منو دیدی

تنهای تنهام    دوباره

بازم  تهِ  قصه ی ما

چشمای خاکیم   می باره

ماه کوچولو    کجا میری

اینجا   تو رو کم میاره

دنبالِ یه  قطره ی نور

دلِ ماها    تنگه   آره

بابا  دستای گرم تو

فقط   واسه  کتک  نبود

مُرده ی یک   نوازشم

خشمو می کاری  زود به زود

نونِ حروم   تو سفره مون

نیار   بابای مهربون

کِش رفتن  عاقبت نداشت

چوبشو خوردیم     هممون

منم  علی کوچیکِ تو

همون علیِ  خوش زبون

کنار شب   بزرگ شدم

تو خاکیای خونمون

پدر   خشم و پرخاش من

شکستن   حرفِ فاش من

فکر می کنی   تو ذاتمه

تو گریه ها   ای کاش من

وقتی زیر مشت و لگد

سیلی و فحش و  حرفِ بد

میخوای نصیحتم کنی

تو درس نخونده   شدی رد

تو محکوم  پدربزرگ

من محکوم  نگاه تو

ما   همه قربانی شدیم

تو گنداب    غرقِ راهِ تو

من از تو   دست کجی   دروغ

دیدم    تو روزای شلوغ

علی کوچیک     بدک نبود

گریه شد سهمش     جای دوغ

بابا   اون چیه  می کِشی

نأشگی   چه حالی میده

جای سیگار   رو دستِ من

بازم  بدجائی  خندیده

بابا جونم   بخند برام

گریه رو   پاک کن از چشام

اسممو بگو     جای هِی

شوقِ توئه   توی نگام

ماه کوچولو    قایم شدی

مگه کمربندُ  دیدی

یا شیلنگ خورده    پا چشت

مثل دلم     تو  ترسیدی  ؟  .   .   .   

زمزمه ی فریاد

خداحافظ   کمی زوده

برای این تن زخمی

دلی از غصه آکنده

نمونده   سایه ی رحمی

خداحافظ   کمی زوده

نمی  با قصه ام خو کن

که اینجا  فصل تشویشه

اگه عشقه     حالا رو کن

خداحافظ   ز راهی دور

آخه  اون لحظه ترسیدم

نفسها بود   نگاهم رو

از اون  لب بستگی  چیدم

خداحافظ    کمی تنها

من حالا    یکه ی دنیا

دلی مایوس و شیدا بود

از این بدتر    شده رسوا

اگه تلخه   اگه دوره

اگه این قصه ها    کوره

نمیخوام   در تو بد باشم

چش این ثانیه   شوره

تو اونجائی   که خندیدی

و دستت   اومدش بالا

صدام لرزید     تنم آشفت

که این دل کندنه    والّا

من اینجا   بی تو می خندم

دستام لرزون     میاد بالا

خداحافظ    عزیز من

دلِ مجنون      چه بی لیلا

یه روزی   شاید این روزا

بگی   یک گمشده دارم

نگاهِ منتظر     ابر و

من بارون    نمیذارم

یه روزی   شاید این وقتا

به وقتِ گریه ای   گفتی

از اون عاشقترین    حرفی

به یادِ شعـر  می اُفتی

لبام   هرگز  نشد بسته

یا قلبِ لحظه ای   خسته

طنین دل    یه آوازه

یه عاشق     از قفس رسته

الان وقته   که خود باشم

نه یک تنها      نه یک دیوار

خودم شهری    پر آواز

برای هر سری   بسیار

الان وقته   که ما باشیم

از این دوری    جدا باشیم

برای خنده ها     معنی

سکوتی تا     خـدا باشیم    ٢ 

بدر جامه ی جهل

اگر چه سرد و کوتاه    تند و خاموش

از این کوچه گذشت     آخر دلِ من

اگر چه  بلبلان مست     قمریان هوش

نه پیدا شد به هر سو     منزلِ من

زمونه   آی زمونه   آی زمونه

دلم بدجور از این   تنهائی خونه

دیگه اشکی  نمونده  همدم چشم

غبار حسرت و  دردِ جنونه

چرا یک دم  نمیمونه   بدونه

ستاره مردگی   رسم قرونه

همه بازی   یه وهمه   یه فسونه

دروغ افتاده مشتی     توی خونه

همه گیر خرافه     گیر نیرنگ

تعصبهای کور و عشق   بیرنگ

خـدا      نفرت ریا   تو عمق جونه

زمین   دریا   هوا   پیکاره و جنگ

دله شیشه    همه دنیا  مثِ سنگ

همه خاموش و خسته   کورآهنگ

نوای همدلی    ممیزی شد

که پا لنگ و   جهان تنگ و   سرها منگ

اگر خوابی  خیالی   یک نفس باز

از این غم مردگی    پـرواز  و  پـرواز

دلت دریـا کن و    سنگو بمیرون

که پایانی نداره      حجم آغـاز

که ریتم زندگی   با شعره و  سـاز

تو استاد منی   یا رب    هماواز

تو زیبا خالق   هر عاشقانه

قسم خوردم    به پـرواز تـرانـه

من و تو   ما شدن    آسون برادر

همه همدل     همه تا اوج  یاور

بپا جام زُجاجی     نشکنه سنگ

سنگِ نفرت    دروغ    تفریق آخر

من و تو   زاده ی  یک سرزمینیم

همه سبزی   از آغوش وطـن  بود

همه سرخی    از عشق تک تکِ ما

سپیدی  سادگی    رسمی کهن بود

بیا بشکن  بمیرون   این تعصب

بکن بیگانگی     درهم  تهاجم

که این قوم  رو به هر ویرانه  دارند

به پستوی هزاران    مردگی گم

من و تو    خواهرم    در کوچه ی راز

به اشکی   دل به هر آئینه  دادیم

من و تو     سرزمین برکت و نور

به لبخندی فشاندن     شادِ شادیم

اگر چه سرد و کوتاه    تند و خاموش

به ایـرانـی شدن    واکن  تو آغوش

اگر چه   بلبلان مست   قمریان هوش

اهـورائـی     همه زیـبائیـت پوش  

به نام زیبائی

ما هستیم    خـدا همین نزدیکی

بغضمون     گم شده توی  تاریکی

ما همه   دردِ دلِ   بی مرهمیم

این همه گفته نشد      حتی یکی

ما همه  کم شدنِ   یه خرده عشق

کوهِ درده   شونه ی  تک تکمون

بی نشون    تو هم بخون  تو هم بدون

نسل سوخته ای     نگاهی بی زبون

شهر ما  بدی مدی   فراوونه

کیه که   حال و هواتو  ندونه

کافیه    خم بشی  روی زندگی

غم وجودش    واسه دل پریشونه

میگه آی جوون    ندایِ  پر خروش

تو خونه غریبی و    خونه به دوش

میگه کاشکی     از نجابت نکنی

گربه ها     خورده شدن   تو شهر موش    ٢

این محل    که یادگاره  از قدیم

اون روزا   که شـادی بود   حکم کریم

دروغ و نیرنگ و سالوسیا    کم

تقیه کارا     همشون  یه گوشه جیم

کِراک و شیشه و بنگ    پیدا نبود

زید و  جی اف    توی اون  باغا نبود

ایدز  هپاتیت     هیولا کدومه

یا که  ملا و بلا    اینها  نبود

بدیا  پیرهن خوبی   می پوشن

حضرات   قرمز و زرد  رو می نوشن

آبـی و سبزیا رو   هِی می دوشن

جانماز  آب می کِشن    اینا موشن

توی فاضلاب گندِ  مطلقه

با همه هستی ملتی   خوشن

سه دهه  پستی و ترس و موعظه

سلطنت تمومه    خونا  می جوشن    ٢

ما هستیم    خـدا همین  نزدیکی

رجم  و  سر بریدن    بازیِ شما

این همه گفته نشد   حتی یکی

تروره   حکم هر قاضی شما 

آره با ماست

اره کردن   اشتیاقو

خیلی ریز   داره می باره

میدونم   که غصه داره

اون کیه   که  نمی ذاره

مثل اون  بُراده ی چوب

مثل سوختن   توی آتیش

سیاهن    ابـرای آبـی

پر ترس  و  یاس و  تشویش

خـداجون  انگار  نمی خواد

یه دلِ سیر   اشک بریزن

این همه    چقده تنهان

نگو راس راسی   بخیلن

بردنِ اسم تو ای  دوست

یه  خیالِ اشتباهه

قهری با  کُره ی خاکی

این زمین  چه بی پناهه

آره  سیاره ی آبـی

چشم براهِ  قطره هاشه

دلش  آرومی نداره

خستگی   توی چشاشه

سالِ بعد  قحطِ حیاته

واسه گُلهای جوونی

چرا  اشکو  می سوزونی

میدونم    که خوب میدونی

وقتِ گریه است  از دلِ تنگ

از همه   آسمونِ سنگ

صدای قطره ها  میاد

با خـدامون    نداریم جنگ

اینا  رسم  امتحانه

ای زمینی پر از شک

چرا فکر نکرده   گفتی

تا تو تنهائی   شدی تک

اگه بُخله   از دلِ توست

اون خـدا   یه بند می باره

میشن  رودخونه ها   جاری

هیچ کَسو   تنها نذاره

اگه ظلمه   از من و توست

بنده های کوچیکِ بد

بنده ی  هزار خـدائیم

اون یگانه  رو   کردیم رد

داره  با جونش می باره

این بـارون   آروم نداره

آسمون پاک و  زمین  پاک

عشقو تو  دستات می کاره

صدای بارش   چه زیباست

واسه گوش دل   الفباست

مثل نوره    تو سیاهی

قصه هائی   که شدن راست   .   .   .  

کشش

بهت میاد  یواشکی

دست توی قلبم  بکنی

خاطره  بیرون بکشی

تـرانـه هامو  بخونی

بهت میاد   دلِ منو

سیاه  یا آبـی بکنی

بدی بهم نسبت بدی

تا قبر عشقو  بکنی

بهت میاد  گُل بکنی

اما خیال  پر پر کنی

روسری سر ماه  کنی

ستاره ها رو  در کنی

بهت میاد  اما بگو

دلت میاد  برم ز یاد

یه کمو که دوستم داری

دروغ نگو   خیلی زیاد

دلم میخواد   خوردت کنم

یه حمله ی پیشدستانه

شاید برام یه شاخ بشی

هَچی گونی کی نَشانه   ( الکی میگی که نمیشه )

ضعیفه  نوم خوبیه

برای  قلبی غربتی

حالا چرا  کدر میشی

سفره رو به هم میزنی

تو هِیش و بیش ساختنِ

تک سلولِ  تنهائی ام

ابد خورد به  جمالِ تو

انگاری اهل جائی ام

اونجا وجودِ چرس توست

نخاله ی  بی اعتبار

همرنگی  همدلی نبود

ما را نباد   از یک تبار    ٢

خودخواهِ پستِ  نازنین

دلضربه هامو تو نبین

فقط برو   فقط برو

یه گوشه ای  تنها بشین

در کاوُش قلبی مریض

با یک دوصد  کفش تمیز

با یک بغل  از تعارفات

از عشق و عمرم  تا عزیز

خالی تر از  پندار ترس

با یک وجودِ پر هوس

تنها تو را  دیدم قرین

چون پر کاه و  کوهِ خس

دلم میخواد  لمست کنم

شاید  قماری آشنا

شاید  تباری دلفریب

تا حادثه   تا بغض ما

این گریه ها  مثل همه

اینجا برنده  حسرته

این بختِ بد  از عادته

نسلی  که بی هویته

خدانگهدار  پاپتی

نه تو دلم   نه صحبتی

خدانگهدار  فکر بد

باز انتظاره  لعنتی

خدا نگهدار و  هنوز

من مشتریِ شهر تو

با صد هزار  رنگ و نگار

قربونِ ناز و  قهر تو

عمریه مجنونم   جنون

عمریه بی خونم   بخون

من بی تو   مفتونم شدید

شد عشق و نفرت ناپدید   .  .  .  

سپاه شر

گریه کردم   واسه ظلمی

گریه ای   داغ و جهنده

پُر اضطراب و  خواهش

واسه این  زخم کُشنده

یک چرا  به قدِ شیطان

حیوونِ  بی دین و ایمان

کسی  سربریده انسان

که پُر جهله    پریشان

آخه  خونخوار حرومی

میکشی  به نام الله

الَهِ تو   کین ابلیس

اجر تو    آتشه و چاه

ای خبیثی   که سوزوندی

آدما رو   دسته دسته 

جانی بالفطره   ای دَد

گرگِ بد   توئی پابسته

تو که پابسته  به خشمی

عمری در محضر شیطان

خونِ بی گناه  سوزونده

تو کریهِ     کفرایمان

ای که در عمق جهالت

به ابوجهل   میگی زکی

درهم  و  ریال میگیری

که تو مسلمین    بترکی !

دشمنِ   خـدا و انسان

و  هر آنچه هست   زیبا

بشتاب واسه جهنم 

سربِ داغ   شده مهیا

شمر و خولی و   یزیدی

این سیه رویانِ عالم

حجاج   ملجم مرادی

همه  اشقیای ماتم

همه سرسپرده  به شر

از اون قابیل   تا به آخر

مثل تو   بندِ عزازیل 

مشرک و  مُلحد و  کافر

عقده و  دروغ و  نفرت

جمله پستی    تا نهایت

کر و کوری   تا قیامت

اوج ظلمت و  جنایت

گریه کردم واسه ظلمی

که به جرم آدمی  رفت

لعن الله   به تو مُفتی

به پولِ کثیفِ اون  نفت

تو خـدا  نمی شناسی

شرک و جور و ناسپاسی

عبدِ  شیطان رجیمی

از خـدا جُستن  خلاصی   .   .   .   

ضیافت

تو هم وقتی   چشات بسته است

تو هم وقتی  که بی مائی

میشی  روشنترین واژه

تو  آبـی بخش دریائی

تو هم وقتی  که می خندی

شهابِ آرزوبندی

تو اون بغضی   که فریادش

جهان از گریه   آکندی

نمیشه  روزها   بی تاب

همش تشویش     همش ناباب

که تو قائل    به رخدادی

به قلبِ شب    یکی شبتاب

گلایه   با تو گم میشه

شروع میشه    تنی تبدار

که این  اعلانِ آغازه

به پایانِ   غمی بیدار

دلم از غصه ها   خون بود

سپردم   هر نفس  با تو

دیگه زندون    وبالم نیست

غم این  همقفس   با تو

کنونی نو    جنونی نو

ستاره    آسمونی نو

تر واژه   گُل لبخند

سلام مهربونی نو     ٢

منم وقتی  دلم خونه

که عاشق مُرده    بی خونه

بدونِ اسم و  رهپوئی

غروبِ مرگِ مجنونه

تو هم وقتی   چشات بسته است

نمیگی  بی تو   گم بودن

سری اینجا  به سر آورد

تمام حجم فرسودن 

تو هم جائی   که جامون نیست

بدونِ پرسه   کم میشی

تـرانه خون   لباش بسته است

چرا از گریه   خم میشی

من و تو   یک نفس بودیم

اگه کمتر ز  فریادیم

نوائی  یک ترنم که

به بغض قصه    جان دادیم

بیا تا  مرز بیداری

سپاهِ شب   بتارونیم

پگاهی نو   برافروزیم

گُل خورشید   بیفشونیم

بیا تا   موج کُنج شعر

زراندودِ   نگاهت شه

غروری   دست و پا بسته

به عشق تو   حکایت شه  ( ٢ ) 

پیدا و پنهان

یه روزی هست و یه روز نیست

یه روزی   داری   نداری

یه روزی  خوشحال و خندون

یه روزی گریه می کاری

یه روز بارش    یه روز آفتاب

یه شب مهتاب   یه شب تو خواب

سیاه و کبود شد   نیلی

ماه بیا      ستاره دریاب

یه روز غافل از خـدا و

یه شب غرقِ  بی نیازی

یه روز  ذکر دوست  بر لب

شب  و  دلگفته  و  رازی

هق هق و  گریه یه ذره

خنده ها   لحظه به لحظه

یه وقت  خشمگین و هراسون

آنِ بعد    نگاهی هرزه

یه وقت  گیج انتظار و

لحظه ای ماتِ هیاهو

دمی یه خُلق خراب و

لحظه ای  یه گُل خوشبو

یه وقت  شرم از زمونه

ساعتی   بونه و بونه

یه وقت  شاد و بی خیالی

عشق زندگی و  خونه

یکی هست و   دو تا هم نیست

یکی اومد   یکی میره

کیه تو  لحظه ها جاری

کی به بندِ غصه  گیره

وصل و هجرون   سخت و آسون

لحظه های خوش    هراسون

پیوند و فِراقی    لرزون

چیه جز اون   چیه پنهون

دلی زردِ بی پناهی

دلی سبز و  چه فدائی

سیاه و سفید   یه رنگه

رنگِ زندگی   خـدائی

تن تو   یاس سپید و

تن من   شعله ی سوزان

غربتِ فاجعه ای گم

توی مرگ   حسرتِ هر آن

خورشیدِ طلائی تو

توی شبهای سفر نیست

عاشقی تنها نیاز و

بوسه ها   تنها هنر نیست

این منم  که بی تو موندم

وقتی انگار  یه وجودیم

اوج ما  همین سجود و

تو خودت بگو    چی بودیم

اگه جز  تـو   می سرودیم   .  .  . 

در یاد

تو را یک چند گفتم وقتِ پرواز

پریشانم مکن  از روز آغاز

تو را یک چند  دیدم   آشنائی

غریبی  بی کسی    شد قصه ی راز

دلت از حادثه  پر خون و  تر شد

نگاهی پر ثمر   یکتا خبر شد

شکوهی تا فراسوی  تن ریش

به انجام سکونی  یک اثر شد

غرور تازه ای  می گفت با من

ستاره مرده ای   می خفت با من

سکوتت  عالمی با خود  به سر داشت

غبارانِ خطر    می رُفت با من

اگر   خوابی خیالی   یک نفس باز

بسوزانم بخوان   آن سرخ آواز

خیالِ کهنه ای  با جان همی گفت

تو آن زخمه   یه شور تار این ساز

گرانمایه ترین  پندار را من

عبارتهای هر هشدار را من

فرازی بی بقا   روزانِ بی عیش

سخاوتهای بی مقدار را من

گزینه گفتن از  یک قطره بـاران

تراوشها   ستایشها   سواران

تـرانه گفتن و   جان را سپردن

به وصلتهای خاموشی   چو ابـران

قیافه  قافیه بارانِ فکر است

حلاوتهای شیرین   وقتِ ذکر است

توئی هشیار و باقی    تا تهاجم

در این خلوت  تمام حجم   بکر است

اگر یک دم    صلایت آرزو باد

مرارتهای بی انجامِ  در یاد

به آن کاخی  که بشکست  حنجر و نای

من آن راغـب  ز کوخ جمله    فریاد     ٢ 

گل دی

تو قلبِ من نشونه ای

از اون روزای کهنه نیست

تو قلبِ من  بهونه ای

واسه سکوت و خنده  نیست

تو چشم من    نگاه نکن

نداره رنگِ آشنا

کابوس ترسناکی شده

این انتهای خوابِ ما

ستاره هامون رو برا

بازیِ بوسه میاریم

زنجیر میشن   از حادثه

تخم بدی رو  می کاریم

ماه دیگه مالِ ما نبود

مهر حسودا  شده بود

دل تو دیار زندگی

پیر و خموده   زودِ زود

تو قلب من  نشونه ای

از آبـی مهر تو نیست

روزای قرمز و سیاه

ماهی مرده   سهم کیست

ترانه ها  که کم شدند

مرثیه های  دم به دم

ثانیه های فاجعه

قربانیانِ فوج غم   .

تو چشم من   شراره ای

به قدِ لبخندِ تو نیست

آرزوها  به شادیِ

لحظه ی پیوندِ تو نیست

امید به روز نو میگه

دلخوش خاطرات نشم

خاطره آفرین  بشم

خط روی سرما   بکشم

به انتظار فصل نو

روشنترین ستاره رو

مهمونِ چشمونت کنم

همین جلو    این روبرو

به خاطر تو  گم کنم

حجم سکوتِ باطلو

به عشق تو  پیدا کنم

تموم فریادِ دلو

ماه و تموم روشنی

قربونِ خنده ی چشات

زنده کن  روح مرده رو

با هُرم و آهنگِ صدات

تو قلب من نشونه ای

از اون روزای کهنه  نیست

سپیدترین پگاه   اومد

عاشق سبز صحنه  کیست   ٢ 

خواهش

خواهشم از شما اینه

که گُر نگیری اِنقده

برای دلبستگیات

مایه نذاری   که بده

خواهشم از شما اینه

که کاشاتون  زیاد نشه

میسوزه اون  دلِ کوچیک

محتاج این پُماد نشه

خواهشم از شما اینه

بعضیا بد ساخته شدن

تعمیر   گارانتی کدومه

درب و داغون و  بیخودن

خواهشم از شما اینه

قدر خودت رو  بدونی

برای هر سلیطه ای

اِنقده  دربست نرونی

به خودت احترام بذار

خـدا رو هر سو بنگر

چرندیات رو  ولِلِش

بگو که بنده   بی خبر

زیبائی تو  وجودته

که می پسندی این همه

شادی و امید   بی خـدا

خودش یه جوری  ماتمه

الکی خوش بودنه و

کلانتر بدونِ شهر

خودت رو از دست میدی و

با همه خوبی   میشی قهر

این همه حرف که گفته شد

خیلیاش راسته  به خـدا

شک نکن به معجزه ها

خـدائی هست   نه اون بالا

تو مهر اون  شناوریم

هر وقت بخوایم  دست می گیره

فقط بخواه  از تهِ دل

این بدیاست که   می میره

نور سپیدِ لایزال

امید و روشنی  ز توست

طالبِ یک روزه   نِه ایم

عاشقِ از   روز نخست  .     ٢

خواهشم از شما اینه

دقیقه ای  کنار هم

رد کنیم   تایم غصه رو

با این تـرانـه   دم به دم

خواهش و اشتیاقِ من

برای لبخندِ تو  بود

وَاِلا دل سیاه شده

کنار ساعتِ حسود   .  .  .   

باز از نو

حرفائی  واسه نگفتن

بغضائی که   نشکفتن

عشقی که  پنهون و سرده

فاصله ها    چه زُمختن

کابوسای    پاره پاره

دلی که  بی اعتباره

دردی که  چاره نداره

مرگ میباره    مرگ میباره

این روزا  قصه ی موندن

قصه ی تلخ سکوته

قصه ی دلواپسیها

دره و وهم سقوطه

دل میگه    عقل نمیذاره

جون میخواد    تن نمیباره

تو کی هستی   من چی میشم

قلب   درگیر شعاره

حرفائی واسه نگفتن

هموناست  که می سوزونه

روزا بی واژه و خالی

پُر تردید   می شکونه

می شکونه دم به دم  دل

اما اشکی  نمی باره

واسه این عاشق زخمی

کسی مرهم نمیاره

روی این زخم قدیمی

کسی مرهم  نمیذاره

فرق نداره  کی بباره

موندنه  که در فراره

آرزوهای خیالی

خواستنیهای حسابی

گُنده شد حسرت   دوباره

بی جوابی   بی جوابی

دله راضی شد  به فردا

به غروبِ سردِ دستا

چشم   خسته و خماره

گم شده    تو شهر مستا

یا هوسها   آرزو شد

پای شادی  رگ به رگ شد

غم و اندوه  به هجومه

دیگه انگار    تک به تک شد

میخواستم بگم   چی میخوای

میخواستم بگم   کجائی

راستی راستی   منو میخوای

پر غرور    چه بی صدائی

بازم قصه ی دوباره

یه شروعه   بی ستاره

ساده شد  تبِ سرودن

برد نداره    این قماره   .  .  .  

رفتن و رفتن

تو نه اهل آسمونی

که همش  اوج و فرو داشت

تو نه اهل این زمینی

که همش  بگو مگو داشت

توئی اونیکه رو لبهاش

پر شوقه   شوقِ پرسش

که آهای زمین چی دیدی

از یه دنیا  رنج گردش

مگه خورشید   چی میاره

واسه تو  یه اشکِ سوزان

منم اون قطره ی نالان

از شب و برق    هراسان

زمین   سیاره ی آبـی

دوستی با آتیش   هراسه

آبیات   بخار و پرواز

می سوزی تو   آسه آسه

ماها ریشه مون  تو خاکه

زاده ی این  سرزمینیم

توئی مـادر    تو امیدی

واسه تو    ستاره چینیم

خورشید    انگاری حسوده

چشم نداره  باشیم با هم

ما رو  میفرسته این بالا

دسته جمعی   آه و ماتم

اونقدر  غصه زیاده

که اشک میشیم و  می باریم

تا دلِ خاکت  میریم و

راستی راستی   بی قراریم

اما باز اون  دستِ آفتاب

اون دستِ  زرد و آتیشی

گیر میاره   هر جا باشیم

ظالم تو   اهل چه کیشی

قصه ی ما   قصه ی غم

انتظار و اشک و مرهم

سرگردونِ آسمونیم

نداریم  حتی یه همدم

اون بالا  وقتی زیاد شیم

وقتی از سپید   سیاه شیم

بازم داس رعد و برقه

که میخواد  از نو  سوا شیم

اون درو  میکنه ما رو

تا تک باشیم و پیاده

ابر زخمی  تیکه تیکه

کیه  از رنج ما شاده

بعضی وقتا  رو زمینیم

شوقِ بودن  توی رگهاست

نمیخواد که ما  بباریم

قطره راستی   تک و تنهاست

گَهی ریزه    گَه درشتیم

یا بخاری  توی مشتیم

یا مِهی   که عاشقی رو

تو چشای باغچه  کاشتیم

بعضی اوقات  دونه برفی

یا تگرگ  شبِ زمستون

سهم ما   بارش و بارش 

روی جنگل   یا بیابون

هر چی هستیم    هر جا باشیم

نمی خوایم  ازَت جدا شیم

تو هم  مثل ما اسیری

کاش می شد  واست فدا شیم   .  .  . 

٩ دی   دوشنبه