همسرزمین

همه روشنی باد

نگارینه و خوش

که ایـرانِ پایا

نماند  به خامُش

دیگه خسته از

این همه  انتظار

امیدی   یه چیزی

نبود از   قرار

دیگه خسته  از

این   زمینی شدن

از این  اشک و تردید

آن و   اینی شدن

ز آنی   که بودم

به اینی    که هستم

از این  دور باطل

از این   پرسه خسته ام

از این  طفره  رفتن

تو  بن بست نشستن

شده  زخم کاری

پر و بالُ    بستن

صدای  شکستن

امیدِ  رهائی

بازم  یک خـدا و 

ز دنیا   جدائی

که پیوندِ دل  بود

با اون اوج و   پرواز

شروعی   دوباره

یه امید    یه آغاز

تو همسرزمینم

نمی خوام   بشینم

بازم   دردِ کهنه

نمی خوام    ببینم

الهی   سلامت

همه   اهل ملت

همش  شادی باشه

نه سوگ و   نه ذلت

آره   تا قیامت

همه   شور و غیرت

همه  شوقِ  آغاز

نه  تکرار حسرت

به ایـران   پُر خند

پُر از   ساز و آواز

به پویائی و  رشد

همه   بالِ پرواز

سرافراز و   بهروز

سرائی   به نیکی

که مهرت   فزون باد

تو    نوری به گیتی   .  .  .  

١٧ خرداد ٩٠

http://www.music-baran59.com/6137-Saeb-Khani---Roo-Kon

آهنگ جدید و بسیار زیبای صائب خانی به نام                   رو کن.        با 4 کیفیت متفاوت ...

( آهنگ و تنظیم : رضا رفیعی - ترانه : ابوذر اکبری) 

بــا هـم

شاد زی    چون یک ستاره

چون   شهابِ  آسمان

پر غرور و   داغ   نور

زاد و رودت    کهکشان

شاد زی   همچون پرنده

قصه خوان و   نغمه خوان

در پیِ    روزی بلند

زنده بودن    بی کران

روز ها   قصه است

بودن    یک گریز و   یک قفس

یک رهائی    شوقِ فریاد

یک  سفر      یک  همنفس

در شبِ    خورشیدیِ مـا

یک خـدا    بوده است و بس

یک سکوت و   یک تمنا 

با تو هستم      یا هوس

صحبت از   عشق و جنون

یادگاری   بی زمان

صحبت از   نسل تـرانـه

همه     پر توش و  توان

صحبت از    یکتائی تو

گفتن از    آن    لا مکان

دیدنِ    زیبائی و  شور

یک جهان    رنگین کمان

دستها    لبخند     بوسه

کاش ها    پیوند    پرسه

رنگها    نورها    ایمان

یک نیایش    اوج    خلسه

قلبها   سوگند   بخشش

چشمها    دوری    رنجش

یادها    حرفها    پرسش

یک هنر       یک آزمایش

در غم   روزانِ تشویش

شادیِ   روزانِ   در پیش

نیم شب    یک روح زخمی

صبحدم    دل را   چه رحمی

ترسها   یکان یکان  و

رامشت   یک آسمان  و

طالعت    نیکی و  خرم

زنده باشی    عشق و همدم   .  .  .  

 ١٩  اُردی بهشت  ٩٠

رو به روی سی و سه پل 

انگیزه

الهی سَقَط شه

من  اشکت ببینم

به گورش  به در شه

که   آروم بگیرم

چقدر    غُصه و رنج

چقدر   ظلم و  پستی  

خـداجون   کجائی

که ساکت   نشستی

الهی  بمیـره

که  پایون بگیره

همه   دردِ عالم

همه   آه و ماتم

کجائی   دلِ ریش

توی   ترس و تشویش

سیاه   روزگارت

واسه    اَهرمن کیش

چرا  همـ سر    من

چقدر  بی وفائی

چه  دلها شکستی

چقدر    بی خـدائی

صفائی  نداره

همه   روز و  نو روز

همش   بی قرارم

همه    دردِ جانسوز

تو   ابلیسِ دل باش

خـدا هم   تو راهه

رسید  فصل تازه

شبم   قرص ماهه

سیاهی   سر اومد

که اون  چاره سازه

عمر بد   کوتاهه

تا اون     بر فـرازه

تو  دیدی و رفتی

همه  رنج مـا  رو

چه ساده شکستی

پُلِ  خوبیـا رو

چه ساده   بریدی

همه   عشق و امید

به بد    دل سپردی

به اون    پستِ جاوید

خـدای  بلندم

شُکوهِ   سپیدم

به جز تو   در عالم

که یاری  ندیدم

شکستم   به امید

بریدم   به نورت

تو  پیوندِ  عالم

به شوقِ   حضورت   .  .  . 

7 فروردین 90

ایـران به نام نامی ات

تکرار همه   آئینه دیدن

صدائی  تا فراسوی رسیدن

لبانِ  نغمه ی  جانسوز پرواز

در آغوشم کش ای   فردای آغاز

انسان با شوقِ سخن

این قصه را  آغاز کرد

چون مُرغ تنها   در قفس

تا  در گشود    پرواز کرد

این خانه و  این کوی را

این شهر تو در توی   را

با بالِ خود   در زیر بُرد

این  جنگِ  رو در روی  را

انسان  با شور سخن

پرواز را   در جان گرفت

رویای   آبیهای دور

تعبیر شد    پایان گرفت

یک خواستن   یک رویش و

پویا شدن     عشقی ابد

تا گم شدن     در آسمان

تا  کهکشانها هم   رود  .

انسان  به غایت سرد بود

لبهای  بی آواز تو

دنیای   زشت و درد بود

دستانِ    ناهمساز تو

وقتی   جهالت  بر نشست

وقتی که  زشتی  خاص شد

دنیای   کوته منظران

بالا گرفت     الماس شد

هر قبله ای    بی یاس شد

هر وَق وَقی     احساس شد

وقتی     لجن  در پیش شد

هر مسجدی    نوکیش شد

انسان    سراسر  مرگ شد

اندیشه و    زیبا شدن

پرواز    فقط  بر دارها

اوج هنر     مُلا شدن

تنها هنر    تن ها شدن   ٢

انسان   به آگاهی برس

این کوتهان را   ریز کن

زیبائی   از نو نوش کن

فکر و خرد   لبریز کن

جان و جهانش را  بپیچ

در آن  سیاهِ مکر و کین

برخیز    دنیا را نِگر

دیگر چه می خواهی   ببین

این قافله    این موج بد

مغروقِ  دریایت  شوند

تا  از  تبار  آرشی

تو اُستواری    چون سهند

ایــران   به عشقِ خاکِ تو

صد  لاله باغ  اَندر  بَرت

خونِ  سیاووشان  گواه

انسان    فدای محضرت  .  .  .  

مرگت مبارک

دیری است مرده اند و

چندی است   دریافته اند

چیزی به پایانت نماند

تو   درد را   افسانه کن

چیزی بگو و   مرگ را

آواره و   بی خانه کن !

چیزی به  پایانت  نماند

قائل   به رخدادی مگر

تسلیم پروازش شو  و

آغاز نو     فصلی دگر

نه دین بماند    نه آرزو

نه آن  خیال و  جستجو

کابوس و  رویا    نا شدن

تنها   یه خُرده   گفتگو

نه تو   بپائیدی     نه من

نه این همه    تنها شدن

نه ظلم و  نه    سگ طینتی

گورت مهیا     بی سخن  .

چیزی به پایانت   بماند

یک عالمه   افکار بد

کردار زشت و   پر حسد

حیوان شر    گرگی و دَد

چیزی به پایانت   بماند

نفرینِ   آدمها شدن

 صد خاطره   صد فحش و کین

وامانده و    رسوا شدن

نه یک خـدا   نه قبله ای

تنها مُرادت   پول بود

اَرباب    شیطان را  بگو

گویند   سید غول بود

نه تو  بپائیدی   نه من

کفتار زشتِ   پر دغل

دیگر ریا     کاری نشد

پشتی به خاک   مشتی بغل  . . .   

دیگر خـدا هم بنده شد

من عاشق تـرانـه ام

نپرس  ازم نشانه ام

من عاشق   بهانه ام

یه منتظر   یه دانه ام

که بشکفم   به پای تو

که دل بدم    فدای تو

که جون نداره   قدرتو

نه آسمون   به صبر تو

من عاشق  تـرانـه ام

یه گوشه بی تو   خانه ام

من عاشق   بهانه ام

اُفق بشو      کرانه ام

چه کوته این  زبانه ام

چه آتشی    کنایه ام

یه سرپناه   یه دونه  یار

توئی درخت    یه سایه ام

من عاشق  تـرانـه ام

به وقتِ گُل    چو یک بهار

من عاشق  بهانه ام

اونکه   نمونده   موندگار

فقط همین   یه یادگار

یا  یه نشون   از روزگار

فقط همین   یه نقطه چین

یه ذره      اما  بی قرار   ٢

من عاشق تواَم  هنوز

دلم   هوای گم شدن

لبریز از نو     یه نفس

جدای از    مردم  شدن

منو  ببر     به خاطرات

اونجا که لیلی   کم شده

اونجا که  مجنون   یه هوا

خالی تر و   بی غم شده

اونجا    که لوتی های شهر

قابل   نمی دونن   شبو

اونجا    که قیصر   قصه نیست 

غربت     نسوزونده   لبو

من  عاشقم   خـدای من

این خانه    جای امن نیست

کاشم بسوزان و    ببر

دیگر   مجالِ  طعن   نیست

من  عاشقم    خـدای من

تندیس دل   بی خنده شد

نه اشک و نه   افسانه ام

دیگر    خـدا هم    بنده شد

از آدمی   آکنده شد

دردش به جان و   رنده شد

آتش گرفت    چون دود شد

قابل  نه و      مردود  شد

دیگر  هوا    مسدود  شد   .  .  .    

یـک

به امیدِ شادی و کامیابی

بهروزی  و  پیروزیِ

ملتِ   سرفراز  ایــران

از آخر شروع کنم

از این  تهِ اسفند

از این سر  کاغذ

از اون سر  لبخند

فرشِ  سیاه و کثیف

سقفِ بلند   تاریک

یه خونه    شاید سرد

یه حسرتِ     نزدیک

سهم  امروزی  هیچ

یک بغل حرف   صدا

رنگ و  وارنگی   نیست

هر چه هست  مات   سیا

از آخر شروع کنم

از سرِ   کم گفته

از تهِ   بی پیوند

از غروری   خُفته

از نگاهی     تاریک

بسطِ ظلمت    هر آن

شمع نورم    بفروز

با   چراغِ  ایمان

سبز سبز   فصل بـهـار

وقتِ   نور و سایه

وقتِ   هر روشنی و

بختِ هر    کم مایه   ٢

راستی   گم شده است

در   ریای جادو

در    دروغ و تشویش

در   گناهِ  زالو

دل    پیِ  حرفی چند

دل    پیِ رنگی خوش

ساده و   بی معنی

همگی    عاشق کُش

همه  حجمی   خالی

همه   قلبی    بی مهر

ساده بودن   دردی

با نقابی    بی چهر

از آخر   شروع کنم

از تهِ   فصلی سرد

نوبهار  شروع میشه

شاید  این بار  بی درد

سال نو   سال گذر

 شاید امن   یا کم خطر

سال رحمت   بی حسد

با غروبِ    کم خرد

سبز سبز    چون شاخسار

هر چه خوشپوش و  نگار

فصل زیبائی   رسید

عاقبت    بازم بـهـار   . . .

یک زندگی

سر من گیج میره از

این همه  غم

آسمون  بشور  و

بشنو   تو  یه کم

انگاری   منگِ خوابم

روز  نشده

این  تـرانـه  سرده

لب سوز   نشده

این همه   خیالِ بد

فکرای  شر

ظلم  ملعونِ

همیشه   دردسر

از خـدا  بی خبره

خـدا   کجاست

مرهم درده  و

یکتا   آشناست  .

صدامون  میلرزه و

نا   نداریم

دلمون  تنگه

انگار   جا نداریم

همه جا وهم و   غبار

شب و  طلسم

غافل از  حالِ همه

حتی    یه اسم

تار شده   حس و

زیبائی   گم شده

همه  حرفا درهمه 

یا   بیخوده

سر من    نمیشه

کم داشتنِ  تو

یا به حسرت  کم و کم

خواستنِ  تو

آدمی  یه گوشه

تنهاست  تو دلش

سر  دردا  از   اینه

نامردُ    ولِش

میگم تو 

دار و  نداری واسه من

 نه که  تو

عشقُ   میاری واسه  من

همش  اینه

من و تو   گم شده ایم

تا یه رویای  بزرگ 

سروده ایم 

خوبِ من

شادی و   مهربونیت

این همه

همدلی    همزبونیت

عشق دنیا    رسم دنیا   موندگار

تا ابد   بر جا نمونده    یک بهار   .  .  . 

شهر بـارانـی

٢٠/٦/٨٩

با شمام

منو کم کن از  تـرانـه

منو این  غروبو بشناس

با تو از   عاشقی گفتم

با تموم  عشق و احساس

من  تو بازیِ دلِ تو

یه سـبـد تـرانـه میشم

بـغـض بـارونـم  خـدایا

کمترین   بهانه میشم

شاید اونجوری  که باید

بوسه بارونی    نبوده

هر چی بوده   هر چی مونده

واسه رفتن     خیلی زوده

امشب این   سکوتِ خالی

این همه   حجم  شبانه

قلبمو    فشرده محکم

زخم کهنه     این گمانه

که تو رفتی و   هنوزم

دل من     غرق خیاله

آره   فرصتی  نمونده

با تـو  موندنم     محاله  ٢

منو کم کن از  تـرانـه

شاهدِ  بی خبریم باش

رنگِ  آبـیِ  کلافه

رفت و  سرخ خون اومد جاش

 مَن مَن ها   همه به مِن مِن

لُکنت و   ضعفِ  بیانه

نمیدونم    من چی میخوام

زنده ام  خوبم        چاخانه

نفسی راحت    کشیدم

خـداجون   قبله ت   به راهه

من   یه گوشه ای  نشستم

کی شبه    کی قرص ماهه

شاید  اونجوری که  باید

تو دل و جونم   نبودی

اما راستش   از اون  اول

واژه ی    قلبو  سرودی

این تو بودی   که گذشتی

این تو بودی که   پریدی

تهِ این    دورای باطل

تو چی خواستی    که ندیدی  .  .  .

٢٤ دی 

رودسر  

یـلـدا

روز ستاره

دوم  بهمن

روز  تو و من

روز  مـا شدن

از بدی  کندن

به خیر  رسیدن

به نور و  امید

به اون لحظه که

نـدامون   ندید

به اون  انتظار

به شمع روشن

به  آبـیِ دل

به سبـز رُستن

دوم  بهمن

روز حادثه

روز  افتخار

ترس و یاس بسه

روز گم  شدن

تو  سرخ میهن

سپیدِ صلح  رو

سیاهِ  رهزن

فصل نوی ما

شادی   همه جا

 کهنگی  ویرون

خنده   رو لبها

روز ستاره

آنِ  شکفتن

این  تحقیر بسه

از  خـدا  گفتن

دست در دستِ هم

ایـرانـی   آباد

عاشق و شیدا

ایـرانـی   آزاد

بسه  هموطن

صبرت   تمومه

بدی  سر اومد

غربت   کدومه

گُلها  واسه تو

لبخند و  بوسه

شوقت  واسه من

کی   دلواپسه

اون که می دونه

جائی  نداره

توی شهر دل

باز  مهـر می باره

بهمن   قیامه

تا مـا   یه فریاد

ایـرانِ  عاشق

باز   میشه آزاد   .  .  . 

٢ دی

سـبـز و بـارانـی 

جـانـم فـدای ایــــــــــــران

سلام  وقت خوش  روایت امروز  یه حکایت تلخه  باز محرم شد  قصه ی

آدمائی که یک سال هر حرومی رو حلال می کنن  هر جنایت و پستی

رو مجاز  بعد سردر خونه و مغازه هاشون پرچم چند متری حسین و

ابالفضل آویزون می کنن با پول حروم و کلاهبرداری برای هیات خرج

می کنن با پول دزدی میشن معتمد و خیر محل این جماعت دروغ و

ریا تزویر با چهره های گوناگون  و رنگ رنگ خیلی زیادن  خون ملت رو تو

شیشه می کنن   از بالا دستیا دیگه نمیگم . قصه ی نرگس رو میگم

دختر شش ماهه ای که تو فقر زاده شد  فقر مطلق مطلق  اونم

هشت ماهه  خونواده خرج بیمارستان رو نداشتن چند هفته ای بچه

زیر دستگاه بود آخر هم گفتن اگه تا چهار ماه موند می مونه خرده

پس انداز رو برای بیمارستان خرج می کنن با کمک اهالی محل موفق

به پرداخت پول بیمارستان میشن بچه موقع تولد یک کیلو و خرده ای

بوده چرا اینطور شده ؟ چون مادر تغذیه خوب نداشته و مشکلات دیگه

تو یه خونه ی کوچیک و نمور و سرد دیداری با این خونواده داشتم تو یکی

از روستاهای اطراف رودسر  خط اصلی گاز از دم محل رد میشه و به

املش  میره اما به این روستاها نمیرسه میگن بعدا  که هیچوقت نمیاد.

بوی شدید نفت فضای اتاق رو گرفته بود بخاری کهنه ای که خوب کار

نمی کرد و مثل خونه ی قدیمی بازنشست بود یه لایه موکت و بچه

روی پتوئی نزدیک بخاری سینش خس خس می کرد شش ماهه بود

اما از یلدای دو ماهه ی من ریزتر  چرا ؟ چون مادر که تغذیه ی مناسب

نداشت که شیر مقوی داشته باشه شیر خشکی که داشتن رو با

مقدار سه برابر آب هر دفعه مخلوط میکردن و به بچه میدادن که باعث

ضعف مفرط  و بیماری گوارشی بچه شده بود اونقدر نحیف که یاد

عکسهای کودکان آفریقائی می افتادی دستهاش مثل یه پیرزن  نود

ساله چروکیده مشکل خونی هم داشت .........  پدر و مادر جوون ٢٣

و ٢٥ ساله . سوء تغذیه و ضعف تو چهره شون داد میزد  بسیار لاغر و

نحیف .    پدر مادر این جوونا پیر و ازکار افتاده و تحت پوشش کمیته

امداد  پدر جوان هر روز صبح خیلی زود این مسیر چند کیلومتری تا

شهر رو تا حدودی که میتونه پیاده میره یا همسایه ای که شاید در شهر

کاری داشته باشه کارگر روزمزده وردست سنگ کاری کار میکنه که

روزی ده الی دوازده هزار تومان بهش میده ......  هرکسی از فقر این

مردم یک جور سواستفاده می کنه کارفرما و استادکار یک جور رسانه

یک جور حکومت هم یک جور  با فقیر نگه داشتن و محتاج نگه داشتن

همیشگی این قشر بسیار ضعیف و چشم امیدشون به صدقه های

پر منت بعضی مردم یا مسئولین . که فقط مسکنه و دوای درد نیست

دوای درد همون شغل ثابت آبرومند که بتونن تا حدی موکت خودشون

رو از آب بی توقف این زندگی کمی بالا بکشن  و شاید کمی نفس . . .

قصه ی نرگس کوچولو قصه ی هزاران کودک مثل این تو این کشوره

فقری با چهره ای خشن و عریان که تا لمسش نکنی دردش تو دلت

کمتر زبونه می کشه و کمتر باورش می کنی قصه ی دردآلودِ نسلی

که زیر خروارها خاک مدفونه و صداش به هیچ جا نرسیده  حالا اگه

میخوای گریه کنی بدون واسه چی و کی گریه می کنی پاشو عزیز

ایران رو دوباره بساز  پاشو عزیز نذار خیال کنن غیرتت رو هم گرفتن .

پاینده ایـران

٢٣ آذر ٨٩ 

برای تو

گل نازم   یه ماه میشه

جلوه کردی  توی قلبم

دیگه تو  اون عمر و جونی

روح من  امید و صبرم

امروز  یک ماهه شدی تو

الهی  صد سالِ خوشبخت

انتظار  چشم نازت

عاشقونه   وقت و بی وقت

گل من    مهمون قلبم

صاحبِ  خونه ی شادی

شاعرانه    پا به پاتم

با همه   عشقی که دادی

با تموم   مهربونی

دنیا ساده ست  چون جوونی

مثل لبخند میشه  وقتی

قدر  قلبتو  بدونی    ٢

توی چشمای  قشنگت

من یکی   خیلی کوچیکم

وقتی عشق من  یه دنیاست

آره من   همین  یه تیکم

عزیزم   دو ماهی رفت و

به همین  زودی  یه ساله

میگذره   روزا  و  ماها

بعدِ اون   فقط خیاله

فقط یه  خاطره ی گم

ترش و شیرین و   هزار تو

زندگی   رسمش همینه

مهر و لطفتو   بکن رو

خـدا   گل کن  تو تـرانـه

وقتی شوق تو   نباشه

این ترنم    عاشقانه

نور و امید رو   می پاشه   .  .  . 

یازده آبان    پانزده آذر  

به روز تولدم نور امیدم هدیه ی زیبای خـدا

دلم نوری داره

میخوام چشم بدوزی

به چیزی  که هستم

به بُغضی که  یک عمر

به یادت  شکستم

میخواستم  بدونی

چقدر  بی قرارم

من از وقتی  نیستی

به یادت    می بارم

میخوام   تا همیشه

گُل عشق  بکارم

یه لبخندِ دائم

به سوغات  بیارم

میخواستم   بدونی

همه  روح و جونی

الهی  که یک عمر

سلامت  بمونی   ٢

اگه  بد ندونی

بگم  عاشقم من

رو قولای سابق

هنوز  صادقم من

هنوزم  می تونیم

نگو  دیر و تلخه

اگه  مـا  بمونیم

بختِ بد  می چرخه

به خوبی  نظر کن

که زیبا   تو هستی

به شوری   که داری

نهانی     یا هستی

میخوام  در تو گم شم

یه مـا  شیم دوباره

آسمون   سیاهه

یه چشمک    ستاره   .  .  .   

یـلـدای مـن

تبریک میگم به آسمون

چشای ابـر  بـارونـیه

نوبتِ لبخندِ  گُلاست

غُصه حالا     زندونیه

تبریک میگم به قلبِ تو

که شـادی  تو وجودته

سیاهپوشی  خوب غمی نیست

بذار بگیم     از عادته

دلگیر نشو   بخند برام

این دفعه رو  بمون باهام

باز   زرد و غمباره  دلت

نوگُل من    بخون باهام

دنیا   یه جور نمی مونه

خوب و خوشی  فراوونه

اونچه  تو غصه   پنهونه

بدی و مرگ   تو زندونه   ٢

امروزه رو حال  بی خیال

فردا چه خوب   یا به زوال

دو روز دنیا    واسه تو

دریـا  و   سبـزیِ شمـال

این همه  لبخندِ درخت

این همه زندگی   سُرور

جنگل    یا  کوهِ  پُر ز بـرف

زایش و بـارون    یه کُرور

که خیر و شر     همیشگی

با ماست  به چی چشم بدوزیم

آدمـی خیره    گـُل من

چرا  تو سایه   بسوزیم    ٢

تبریک میگم  به عشـق تو

به هر چی  پـاک و  روشنه

یـلـدای مـن   نـور و  اُمـید

تـولـدت    شور منه

تـولـدت     شوقِ منه   .  .  . 

آره تو همونی

دیگه  بعدِ امروز

نبینم   نخندی

نبینم   غمت رو

به کی  دل می بندی

به اونی  که عمری

دروغ و  هوس بود

برا  قحطِ عالم

همین دونه  بس بود

ریاکار و  بی رحم

یه شیطان   یه قابیل

یه فتنه   خیانت

یه خنجر    به هابیل

دیگه  بعدِ امروز

همش  شـادی باشه

همه  پـاک  و  سالـم

  که   آزادی  باشه

تو  آزادی    از اون

بمیرون   بپوسون

خیالِ  حرومش

دیگه   خنـده آسون

اگه مـا   دوباره

به آگـاهی و  فـکـر

بلند شیم   ببینیم

همه  لحظه ها   بکر

ولش کن   حرومی

همه   شر و شومی

تو مهـری    تو مـادر

نگو که   کدومی

که  فرزندِ دلبند

همه زندگی   قند

شکوفا و  زیـبا

پُر شور و  پیـوند

به یادِ دلش  باش

به یادِ   جـوونی

همین   آن و ساعت

می دونم   می تونی   .   .   .  

ملک اهورائی

به نام آنی که

   از این قصه دور نیست

 به نام خـدائی که

     لبخند و شادی   آفرید

 با یادِ شاده ی هستی بخش جاوید

         با یادِ تـو      آغاز می کنم  

 به نام مُلکی که 

       کرانش    بی کران

      عشقش    پایا و مانا

        لطفش    سراسر مهر و راستی

                از پارس  تا  ارس

       همچو خوری پر شور و نور و داغ

              با نام  ایـــــران    نکته آغاز می کنم 

سبزتر  از لبخند

  شاد   چون بـاران

    چون تـرانه   نغز و

       چون  شکفتن آسان

   چون  شنیده  پنهان

    پر طراوت   با جـان

       من  ز تـو   می خوانم 

         ای هماره    ایــران 

  نامت   آوای گران

    بام تاریخ   بشکوه

  سرفرازی   همه عمر

        بوم جاویدِ   چو کوه

  غاصبان  می دانند

   عمر بد  کوتاه است

  قیمتی نیست به خان

    کوته و  بی جاه است

 دل  تن داده به خاک

    چون  نمیرد  ایــران

    این همه لاله فُتاد

        پای این عشق  بمان

         پای این  آبادی

         تا به آن  آزادی

      تا تو  روشن شوی و

            عشق تو   فریادی

        بر سر    کوتهِ بد

           اَهرمَن کیشِ چو دَد

         آگهی   فکر   عمل

              با   خـداوندِ خـرد   ٢

    سبزتر   از لبخند

          نوبهـار  و  بـاران

                جان  خلیج پـارسـت

                        مـهر مانا     ایــران   .  .  . 

فرصت دوباره

هستم اگر می روم   گر نروم نیستم

                    شاعر بی آرزو   من مگسم  چیستم

دریـا هر روز  سر جاشه

من و تو   قبلیا نیستیم

دریـا  که موج  پا به پاشه

من و تو    چرا بایستیم

من و تو  مـا   شده بودیم

خیلی حرفا    گفتنی بود

چرا   حسرت و جدائی

عشقِ مـا   که موندنی بود

خیلی شعرا   خوندنی بود

دستامون     سرودنی بود

اما  گوش کن  تو همونی

همه فکرا    شدنی بود

دلامون   تشنه ی چیدن

از همه بدی    بریدن

تنمون   ساحلِ گرمی

رنگِ آفتابو    چشیدن    ٢

تو میگی  که یک خیاله

حرفِ   فرصتِ دوباره

من میگم  این جوریام نیست

حالا    موقعِ شکاره

دلمو  صیدِ  خودت کن

وقتی مَد داره  و  شرجی

تور و قایقم   نمی خواد

چنگِ تو    نداره خرجی

دریـا  هر روز سر جاشه

من و تو   ماهیِ عیدیم

آره  تُنگمون    کوچیکه

وقتی دریـا رو   چشیدیم

من و تو    مـا  میشیم آخر

اگه   دستامو  بگیری

شک نکن   یه عشقِ پاکه

نگو بازم    یه اسیری

خـدائیش    بی من  می میری   .  .  .   

کلاهبردار مدعی

اسبو  بتازون  حرومی

زود میرسه    نوبتِ  مـا

خونه ها   اموالِ غصبیت

   همه از    برکتِ  مـا    ٢

دزد زده  به خونمون

یه دزدِ  پست و  بی وجود

اولا    آ سِیّد  و

امینِ   اهلِ خونه بود

دزدِ  صدها  میلیونی

هم  میزنه    هم شاکیه

بدجوری   خر تو خره

تِزش  اینه   کی به کیه

همه عالم   با اونَن

شورا و  شهردار و  محل

میگن اون    معتمده

آره     تو پستی و  دغَل

همه جا  آدم داره

کلانتری   دادگستری

دم به دم   فتنه و شر

آره لجن     تو بهتری

شاهدِ دروغ  ببر

عالم و آدمُ   بخر

اون  خـدا   بزرگتره

رو  گُرده ی  تو نره خر

افتخارش  همینه

جوونا رو   حد می زدیم

واسه روزه خواریشون

به سیم  آخر  می زدیم

یا حسینت   از  ریا

صد رنگِ پستِ   بی حیا

گرگِ درنده   میشی

فریادمون   حقه  خـدا

پاسدار  بی حیا

وقاحتم     حدی داره

دست و  قلبو   میشکونی

ثوابِ   اُخروی  داره

با ضرب و  خون فهمیدیم

خیانتات   حد نداره

توی تهمت و  دروغ

هیچ دلی    حُرمت نداره

یاد بیار  اون شبی که

به خاطر  چندصد هزار

چهار لیتری بنزین بردی و

هزار   داد و هوار

خونه   آتیش بزنی

آبروشو   پاک ببری

نقشه ی  ناموس دزدی

دخترشو   در  ببری

دزد زده   به هستیمون

یه دزدِ  بی ناموس و   رذل

مارِ خوش خط و خاله

دروغیه   این همه  نذر   .  .  .