با خـدامون با خـدامون

میدونی   روزگارم

     کمی اندازه ای    سرده

          وقتی که    من از تو دورم

               شکلها    اندازه ی   درده

    هیچ کسی    قدِ تو   یار نیست

        تو تمومِ    روزگار نیست

             هیچ کسی نمیگه     ای دل

                 تا خـدا هست    انتظار نیست

  روزا  پوچ و گُنگ و   محون

   شبا     بی سایه ترینن

     وقتی که    من از تو دورم

       غربت و   تلخی     قرینن

    با تو    معنا میشه    حرفام

      با تو   انگاری   وجودم

         با تو     هنگامه ی شـادی

            بی تو بودِ من       نبودم

             سخته دنیا     اما بی تو

          سرد و کوتاه و     زننده

              ای پدیدآر     ای جهانبخش

            عاشقی و   مهـر و   خنده

                       میدونی   که با تو    هر دل

                          رنگی از   حسرت نداره

                        دروغها    کوچیک و   پَستن

                           هیچکدوم  حرمت نداره

                              ای تو زیـبا     ای اهـورا

                                بدی با    هزار افسون

                                 خیمه زد    رو تنِ خوبی

                            کن دعامون        کن دعامون    .   .   .