یادگار

گوش میدی به حرفِ من

ای مهربون

این روزا قدِ تموم آسمون

دل من شادی رو گم کرده

بدون

این زمون

سنگیه هفت تا آسمون    ٢

قدِ تو که ساده  رفتی

قدِ من که  دل بریدم

قدِ تو  که دل شکستی

آره  در خودم   خزیدم

قدِ ما  که مثل مائیم

اما  شکل قصه  نیستیم

تلخ و دوره   اون خیالت

شاید شکل  غصه نیستیم

شاید یه لحظه  نگاهت

عاشقونه  به دلم زد

اما اون تلنگُر خوب

گند به این   آب و گِلم زد

شاید زرد نشد  شنفتن

دیر و سرده   از تو گفتن

شاید اما   کی میدونه

بی تو بودن   خواب و خفتن   ٢

انگاری جای علاقه

نفرته که   می سوزونه

انگاری   گناه زیاد بود

واسه این  قلبِ یه دونه

تن من  خاکی و زخمی

تن تو   فصل شکفتن

چقَدَر   سیاه  سفیدیم

یه تضادِ  حال به هم زن

تو نباشی   کی می تونه

بشمره   خیال و  وهمو

من نباشم  چی می مونه

جز یه روزگار سرد و

تو نباشی   کی می فهمه

مونده  جای پات رو قلبم

من نباشم   چیه دنیات

شکل روزگار سردم    ٢

اگه تو  باشی   نباشی

تو سکوتت  قدِ ما شی

یا توی  سفره ی قلبم

مثل مورچه و خـدا شی

یه اثر   یه انعکاسی

یه عطر خوب   از جوونی

تو همونی   که می تونی

تا ابد   دلو برونی  .   .   .